Duke larguar shqetësimet ne qetësojmë mendjet tona dhe Seneca, një filozof i rëndësishëm latin, na siguron ndihmë të çmuar me mendimet e tij. Që individi bashkëkohor është një subjekt i zhytur në një valë mendore dhe psikologjike të përbërë nga shqetësime dhe frikë është një fakt i qartë.
Analiza se çdo fakt, rrethanë, që është i pranishëm në një realitet kompleks si ai aktual, ka aspekte të ndryshme është e pavlefshme. Pra, çdo ngjarje mund të rezervojë një anë pozitive dhe negative. Kuptimi i kësaj do të ishte një ndihmë e madhe në vetvete, por problemi qëndron pikërisht në këtë, domethënë, në përpjekjen për të analizuar, peshuar.
Mendja jonë është kalibruar në një qasje të thjeshtë, praktike, të menjëhershme. Në sajë të internetit, ne jemi duke përdorur dhe dozën e superficialitetit, për të dhënë një votim instinktiv, për të ndarë gjithçka në të mirë apo të keqe. Disa studime kanë treguar se ankthet tona vijnë nga 5 kategori të makro-shqetësimeve që kurrë nuk do të ndodhin, sepse, më shpesh sesa jo, ato janë imagjinare.
Mendime që çojnë në frikë sepse nuk janë të thella, por janë projektuar me një gyp në vorbullën e lajmeve që trondisin ditët e secilit prej nesh. Duke e bërë jetën tonë një marrës aktiv të lajmeve, nuk prodhon asgjë, por një alarm i vazhdueshëm i sistemit tonë nervor.
Dhe nëse do të ishim përfituesit e ardhshëm të një pakete bombë? Po në qoftë se përmbytja e ardhshme godit letrat me vlerë?
Nuk është rastësi që edhe sociologu i madh Baumann, një studiues i vëmendshëm i fenomeneve sociale dhe të sjelljes dhe autori i një analize perfekte të shoqërisë, e përmbledhur me titullin: Moderniteti i lëngët, deklaron se vëllimi i paqartësive nuk është në rritje, ndërsa shqetësimet tona janë.
Një mirëqenie sa e lëngshme, aq e përhapur, e themeluar mbi pamjen, pamundësinë për t’u përballur me sfidat reale që njeriu i ka përballuar gjithmonë para tij dhe në çdo epokë, janë po aq shkaqe të kësaj neuroze kolektive, të supozuar si ndjenja e humbjes në bazë të paqartësisë së njeriut bashkëkohor.
Le të konsultohemi me një reflektim që ndoshta ka të bëjë me natyrën e qenies njerëzore, nëse tashmë në kohën e tij, Seneca gjithashtu shkroi:
“Kafshët e egra largohen nga rreziqet që hasin në realitetin e tyre dhe, sapo të kenë ikur, nuk shqetësohen më. Megjithatë, ne jemi të munduar nga e kaluara dhe ajo që do të vijë. Bekimi ynë na dëmton, sepse kujtesa na jep përsëri agoninë e frikës, ndërsa largpamësia e shkakton atë para kohe.”
Në korrespondencën e tij me mikun e tij Lucilius, Letrat Morale thanë:
“Mos u brengosni para se kriza të mbërrijë, sepse mund të ndodhë që rreziqet që vuani para se ata të kërcënojnë, të mos vijnë kurrë”.
Sa herë ka ndodhur çasti i papritur që na tmerroi?
Ne nuk duhet ta harrojmë shkollën që ndan Seneca, atë të stoikëve, për të cilën u pajtua në një jetë që nuk ishte aspak asketike, por, përkundrazi, e dendur dhe plot angazhime dhe profesione. Nga ai frekuentim ai shkroi gjerësisht, duke theksuar thelbin dhe thjeshtësinë që përshkon vlerën e vërtetë të jetës.
“Bekimet më të mëdha të njerëzimit janë brenda nesh dhe janë brenda mundësive tona. Një njeri i mençur është i lumtur me fatin e tij, çfarëdo qoftë ai, pa dëshirën për atë që nuk e ka”.
Fjalët dhe konceptet që kanë gjetur një jehonë në mendimin e shumë figurave të rëndësishme të ndjekura nga Seneca dhe të cilët mbajnë një vlefshmëri universale. Do të ishte e rëndësishme, po ashtu, që secili person t’i peshojë dhe të nxjerrë një mësim prej tyre. Jeta është një, duhet patjetër ta jetojmë dhe është e padobishme të harxhojmë energji për mendimet dhe frikën që me siguri do të heq entuziazmin dhe kreativitetin. Sigurisht, të gjithë, duhet të bëjmë njëfarë reflektimi në atë që ne përqendrojmë energjitë tona.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
