Shumë njerëz që nga vegjëlia ëndërrojnë të kenë një shtëpi të madhe, të bollshme, me shumë dhoma dhe banjo. Ne mendojmë se ky është maksimumi i lumturisë. Por a është vërtet kështu? A e dini se të jetosh në apartamente të vogla ka gjithashtu përfitime?
Për të mësuar më shumë rreth saj na vjen në ndihmë filozofia e jetës japoneze, të raportuar nga një eseistja franceze, Dominique Loreau në librin e saj “Të jetosh i vogël – gëzimi i jetesës në pak metra katrorë”. Ajo shpjegoi se sa e rëndësishme është të dimë se si t’i çmojmë gjërat e vogla, ato thelbësore. Por si mund të bëhet kjo?
Duke ditur se si të hiqni atë që është e tepërt, por mbi të gjitha të mësojmë të vlerësojmë atë që në vend të kësaj mund të na japë qetësi të vërtetë. Të jetosh në shtëpi të vogla, edhe pse mund të duket e çuditshme për ju, në të vërtetë jep liri të madhe. Mendoni për pastrimin që duhet bërë, nëse merrni një shtëpi të madhe.
Nuk është e njëjta gjë nëse do t’i bëjmë ato për një shtëpi të vogël, apo jo? Pa përmendur aspektin ekonomik: shtëpitë e vogla mund të na kursejnë shumë për qira, mobilie dhe gjithçka që lidhet me një shtëpi. Mendoni, në Japoni asgjë nuk është ndërtuar për të zgjatur shumë.
Shtëpitë japoneze janë më shumë se vetëm “shtëpi”: ato janë shtëpi të bëra ad hoc, në mënyrë që të mund të kënaqin plotësisht nevojat e atyre që jetojnë atje, por në të njëjtën kohë përfaqësojnë një valvul daljeje, që të jenë në gjendje të jetojnë “mirë” në realitetin kaotik urban. Pikërisht për këtë arsye është me rëndësi thelbësore të jetosh në hapësirat e vogla.
Në disa pjesë të librit lexojmë:
“Shtëpia duhet të lejojë pushimin fizik dhe mendor, është më lehtë të jetosh mirë kur ke pak, sepse objektet e komplikojnë jetën, konsumojnë kohë dhe energji. Prandaj, të jetosh në një hapësirë të vogël, nuk do të thotë të jesh i kënaqur, por të kesh më shumë kohë për veten dhe për të tjerët, për aspektet më intelektuale dhe shpirtërore të jetës. Pasuria e vërtetë, me pak fjalë, është të jetosh me më pak: atë që japonezët e quajnë seijen (varfëria dinjitoze)”
Prandaj, siç sugjeron libri, duhet të lëmë hapësirë në mendjen tonë, në marrëdhëniet tona dhe mund ta bëjmë vetëm duke eliminuar atë që nuk kemi nevojë, që nuk bën gjë tjetër veçse harxhon energjitë tona. Kjo filozofi e njëjtë e jetës duket sikur është marrë në një libër tjetër, të shkruar nga vetë Dominique, me titull “Arti i thjeshtësisë”. Kultura japoneze gjithashtu duket se preferon shtëpi të pasura me hije dhe reflektime, pasi preferon më shumë vende intime, diskrete, jo shumë të ndritshme.
“Gjysmëhija, në sytë e tyre, pasuron mjedisin me hijeshi dhe mister, por paradoksalisht ajo gjithashtu e zgjeron hapësirën në një mënyrë të mrekullueshme. Në ato shtëpi të vogla ku gjithçka është e lehtë, fleksibile, e matur, kompakte dhe esenciale nuk mungon asgjë dhe objektet janë të lëvizshme në mënyrë që ato të përshtaten me nevojat e momentit”.
Banesat e tyre janë në të vërtetë si qoshe të heshtura, të mbushura me mister. Ku orenditë nuk janë me rëndësi të madhe. Ku nuk ka divane të mëdha, pasi ato rrëmbejnë dhe krijojnë distancë midis njerëzve. Ose tavolina të mëdha, sepse është mirë të flasësh duke parë sytë e njëri-tjetrit.Për perëndimorët kjo filozofi e jetës mund të jetë klaustrofobike. Në fakt ne e konsiderojmë shtëpinë me një kuptim krejt tjetër nga ajo që shihet. Për ne, shtëpia është një vend ku mund të kthehesh dhe të shijosh aromën e kujtimeve. Vendi i rrënjëve tona.
Për japonezët është vendi ku mund të flini, ku as nuk shpenzoni shumë kohë. Për këtë arsye ata duket se preferojnë shtëpi shumë më të vogla: sepse ata kanë nevojë për ngushëllim dhe një mjedis në të cilin mund të marrim frymë qetësisht. Ndoshta të mendosh se jeton në shtëpi të vogla dhe të rehatshme nuk do të ishte keq. Duke eliminuar tepricat, ne gjithashtu mësojmë të bëjmë hapësirë në jetën tonë. Dhe kush nuk do ta donte gjithë këtë?
Burimi / ognigiornomagazine.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
