Nuk ka rëndësi nëse je 19 apo 40 vjeç. Nevoja për t’i pëlqyer familjes suaj vjen me një çmim. Prindërit tanë meritojnë respekt, por jo një përkushtim të bazuar në një frikë që kufizon plotësisht lirinë tonë.
Çfarë duhet të bëj nga frika se mos e zhgënjej familjen time?
Ndër të gjitha frikërat që nënvizojnë mendjen e qenies njerëzore (frika nga errësira, frika për të mos u dashur, frika e dështimit etj.) ekziston një që përsëritet shpesh: frika e zhgënjimit të familjes. Origjina e gjithë kësaj qëndron, as më shumë e as më pak, sesa në një arsimim të shtrembëruar dhe të dëmshëm, se aty ku prindërit i japin një vlerë të lartë pritshmërive.
Ka shumë familje që projektojnë një model mbi fëmijët e tyre. Një model fiks mbi atë që pritet prej tyre. Këto komanda të padukshme shpesh nisen nga ajo që prindërit donin për veten e tyre në të kaluarën dhe nuk arrinin dot. Gjithashtu të një modeli të vetëkrijuar të asaj që ata mendojnë se bota është dhe se si fëmijët e tyre duhet të veprojnë në të. Të gjitha këto besime dhe vizione ndërtojnë fabrika të vërteta vuajtjesh.
Nëse të pëlqen, vuan… a ia vlen vërtet?
Dikush mund të thotë se “kam frikë të zhgënjej familjen time dhe për këtë arsye është më mirë të lë mënjanë dëshirat e mia dhe të vazhdoj të plotësoj pritjet e tyre”. Ne e bindim veten edhe se është më e mira. Megjithatë, nuk duhet shumë kohë që të dalë hija e frustrimit, e apatisë që oksidon optimizmin, trishtimit që na burgos dhe na rrëmben shpirtin.
Të lutem është të vuash. Frika e mashtrimit nuk është gjë tjetër veçse frika e të jetuarit dhe si çdo frikë, ajo duhet përballuar. Nëse nuk e bëjmë këtë, do të formojmë një simil të ekzistencës, një jetë të rreme që nuk është aspak e ngjashme me atë që dëshirojmë vërtet.
Frika e lënies poshtë të familjes sime dhe nevoja për validim të jashtëm
Kushdo që ka frikë të zhgënjejë dikë dhe e përqendron ekzistencën e tij në nevojën për të kënaqur, jeton në përforcimin e jashtëm. Ata janë njerëz që kanë nevojë për “shumë të mirën, jam krenar për ty” ose “bir i madh, ai vendim që ke marrë është më i miri”. Kjo formë validimi invalidon, kufizon potencialet dhe liritë kur ne e nënshtrojmë gjithë jetën tonë për t’i marrë ato pats në shpinë.
Është e nevojshme të ndryshohet fokusi dhe të drejtohet shikimi drejt vetes. I vetmi person që duhet të validojë nëse ajo që po bëjmë është e drejtë apo e gabuar është vetja: askush tjetër. Duhet të mësohemi t’i japim vetes përforcime duke vepruar sipas shpresave dhe dëshirave tona. E vetmja qenie që e di se çfarë është më e mira për ty, je ti.
Çlirohu nga faji dhe do të ecësh më lehtë
“Kam frikë të lë familjen time poshtë, është e vërtetë, sepse mendoj se nëse bëj atë që dua në të vërtetë, kjo do t’u shkaktojë atyre zhgënjim dhe madje dhimbje. Dhe diçka e tillë më bën të ndihem fajtore.” Ky lloj arsyetimi mund të mbahet dhe të ushqehet për vite me radhë. Megjithatë, është e nevojshme të mendojmë për një detaj të vogël… Çfarë ndodh me vuajtjet tona? A meritojmë ndoshta më pak respekt se familja jonë?
Është e nevojshme të çlirohen ngarkesat dhe pesha e parë që duhet lënë jashtë është ndjenja e fajit për lënien e tyre poshtë. E vetmja mënyrë për të pasur një jetë domethënëse, të lumtur dhe të përmbushur është të ndjekësh dëshirat dhe të përmbushësh pritjet e tua. Nuk ka asgjë të keqe për këtë. Gjithmonë vendosni veten para të tjerëve dhe shikoni më të bukurën brenda saj…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
