Frika plak më shumë se vitet që përmbajnë rrudhat e një fytyre. Ëndrrat e thyera për shkak të mungesës së vendimit peshojnë më shumë se një shekull të mbyllur në një vështrim dhe një gojë që e donte kur kishte rastin. Ata që nuk kanë provuar kur kanë mundur, nga frika apo krenaria, ndjejnë një boshllëk në shpirt, një gjemb në zemër.
Le të flasim për mundësitë e humbura. Një gjë kurioze që na thonë shpesh është se “trenat kalojnë çdo ditë për ata që dinë të presin” ose “mundësitë kthehen tek ata që dalin dhe i kërkojnë përsëri”. Megjithatë, duhet të jemi të vetëdijshëm se ka disa gjëra për të cilat nuk ka shanse të dyta.
Frika apo mungesa e guximit janë faktorë të rëndësishëm që na vendosin litarë në këmbë dhe zinxhirë në mendjen tonë. Megjithatë, në vend që të qajmë për përvojat e pajetuara për shkak të pavendosmërisë, ne duhet ta shohim në një mënyrë tjetër afatin tonë kohor. Nuk ka fillim apo fund. Ka një vazhdimësi dhe fillime të reja që ne duhet të dimë t’i integrojmë dhe t’i inkurajojmë me fokuset e duhura psikologjike.
Nëse ishte frika, tani është pjesë e së kaluarës: duhet të ecim përpara
Ndoshta ishte frika. Ndoshta krenaria na ka verbuar shumë ndaj asaj dashurie dhe tani na mbetet vetëm dëshira, dhimbja dhe keqardhja. Ndoshta ishte një frikë e thellë për të shqyer rrënjët tona, për të kapërcyer kufijtë tanë për të filluar projekte të reja, jetë të reja që do të na bënin më të lumtur. Ndoshta… Megjithatë, larg nga rënia në një lloj melankolie obsesive të tipit “Çfarë do të kishte ndodhur me jetën time nëse…”, është e nevojshme të ristrukturohet më plotësisht ky këndvështrim. “Sindroma e trenit të humbur” ka goditur ose do t’i godasë të gjithë herët a vonë. Megjithatë, duhet të kemi parasysh se modelet mendore dhe lëvizjet emocionale të ankoruara në të djeshmen kushtëzojnë në mënyrë të pandreqshme cilësinë e së tashmes sonë.
Në një artikull interesant të botuar në American Journal of Psychology, me titull “Nostalgji: Tërheqja ose mbështetja në kohë të vështira”, thuhet se ngjarjet e kaluara, zhgënjimet apo edhe trenat e humbur për shkak të pavendosmërisë veprojnë si “modele të pavetëdijshme” për shumë njerëz. Ata na përcaktojnë, kufizojnë të tashmen tonë dhe kushtëzojnë në mënyrë të pariparueshme të ardhmen tonë. Nuk është e përshtatshme, duhet të përparohet me besim dhe mençuri.
Vendoseni jetën tuaj në rrathë jo në një vijë të drejtë
Peter Senge është një ekonomist, edukator dhe profesor i famshëm në Universitetin Stanford, i famshëm për teoritë e tij të sistemeve dhe një qasje më humane dhe fleksibël ndaj organizatave. Megjithëse puna e tij fokusohet në fushën e sipërmarrjes, teoritë e tij janë gjithashtu ndriçuese dhe të mrekullueshme kur zbatohen në fushën e zhvillimit personal. Dr. Senge propozon sa vijon: Mos e mendoni jetën tonë si vija të drejta. Të kuptuarit e jetës si një vijë e drejtë çon, para së gjithash, në zvarritjen e së kaluarës në të tashmen dhe madje projektimin e saj në të ardhmen. Është e qartë se ne jemi gjithçka që kemi përjetuar, gjithçka që na ka ndodhur, madje edhe gjithçka që kemi vuajtur. Ndonjëherë, megjithatë, mjafton të ndryshosh një model të vogël mendimi për t’i parë dhe ndjerë gjërat në një mënyrë tjetër.
Për të përfunduar një cikël dhe për të ecur përpara me integritet më të madh, ne duhet të mbyllim qarqet. Është në rrethin e së djeshmes ku frika, frika dhe ëndrrat e thyera duhet të mbeten për të krijuar një të re. Çdo fazë e jetës sonë duhet të jetë një rreth i ri dhe më i fortë në të cilin do të integrojmë të gjitha mësimet e nxjerra. Ne e shpjegojmë këtë më në detaje më poshtë.
Jeta përbëhet nga rrathë që formojnë një zinxhir
Ne vazhdojmë me imazhin e një vazhdimësie, por tani kjo vijë e drejtë përbëhet nga rrathë dhe secili prej tyre përmban një fazë të ekzistencës sonë. Është si një zinxhir, si një xhevahir gurësh të çmuar dhe ngjyrash të ndryshme.
Nëse e përfytyrojmë për një moment, do të kapim magjinë e idesë. Për të ecur përpara me më shumë lehtësi, duhet të mbyllim me guxim çdo rreth në jetën tonë. Hapi tjetër në këtë zinxhir fillon me një rreth të ri në të cilin ne jemi arkitektët e asaj që duam t’i shtojmë atij.
Duhet të jemi të vetëdijshëm se ka gjëra që duhet t’i heqim dorë. Në qarqet e mëparshme ka njerëz që nuk do të kthehen, si dhe projekte që nuk mund t’i ndërmarrim. Megjithatë, një kanavacë e re po shpaloset para nesh që meriton të përfitohet nga ajo që kemi përjetuar, parë dhe ndjerë.
Frika ka mbetur përgjithmonë në ato rrathë të së shkuarës. Tani ju jeni një person i ri që e ka lejuar veten të rritet, që është rehat me veten dhe që, besoni apo jo, është në lëvizje, duke vazhduar të shndërrohet në diçka të mrekullueshme nëse dëshiron dhe ia lejon vetes. Ia vlen të provohet.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
