Të gjithë të rriturit kanë qenë fëmijë dhe është një ndjenjë që ata e dinë mirë, disa më shumë dhe disa më pak. Sepse frika e fëmijëve është shumë e zakonshme dhe të gjithëve u është dashur të përballen me të herët a vonë. Frika nga vetmia, nga errësira, nga hapësirat shumë të ngushta ose shumë të gjera, frika nga diçka që fshihet në gardërobë ose poshtë shtratit edhe nëse në të vërtetë nuk ekziston.
Roli i të rriturve është themelor sepse ata mund të ndihmojnë të vegjlit të kapërcejnë ankthin e fëmijërisë edhe pse ata duhet të dinë të lëvizin. Çdo lloj frike ka shkaqe dhe manifestime të ndryshme. Por të gjitha mund të çojnë në të njëjtat efekte, ato të lindjes së fëmijëve që janë nervozë, shumë aktivë ose të palëvizshëm, të shqetësuar ose pa reagime të dukshme.
Megjithatë, pasi të jetë gjetur problemi, ekziston edhe një zgjidhje dhe në këtë roli i të rriturve që fillojnë me prindërit është thelbësor. Hapi i parë është të vëresh nëse ka manifestime të dukshme të frikës që po përjetojnë fëmijët, madje edhe të moshave të ndryshme. Mund të jetë një rrahje e shpejtë e zemrës, muskuj të tensionuar, dridhje dhe djersitje e tepruar pa ndonjë arsye të dukshme, shqetësime në stomak por edhe mosmbajtje urine.
Por frika mund të prodhojë edhe lëvizje nervore si prekja e vazhdueshme e flokëve ose kafshimi i thonjve. Dhe ato gjithashtu çojnë në frikën e atyre që duhet të përfaqësojnë një figurë miqësore, të tilla si një qen, një mace ose insekte.
Frika e fëmijëve, sjelljet më të mira për t’i ndihmuar ata
Ka sjellje materiale që një i rritur mund t’i zbatojë për të përballuar frikën e tij së bashku me fëmijën. E para, thelbësore, është të mos e injoroni problemin. Fëmijët u drejtohen të rriturve, pra së pari prindërve të tyre, si një pikë referimi, një vend i sigurt në të cilin strehohen. Kështu që dëgjimi është hapi i parë për të kuptuar se çfarë është duke e shkaktuar atë gjendje ankthi. Edhe nëse kërcënimi që fëmija ndjen nuk është real, në kokën e tij është. Kështu që asnjëherë mos gjykoni, por përpiquni ta kapërceni pengesën së bashku.
Një praktikë e mirë është gjithashtu të jesh në gjendje të zbusësh emocionet. Frika nuk është diçka e keqe. Na shtyn të jemi më të matur dhe të mendojmë mirë për veprimet tona. Mjafton thjesht të jesh në gjendje ta transmetosh atë dhe ta bësh atë të bëhet një burim, jo një problem. Një qëndrim i gabuar, për shembull, është të dëshironi që ata, t’i lini të shkojnë vetëm, duke menduar se do të përjetojnë dhe rriten. Përkundrazi, shoqëroji ata dhe ndihmoji ata pak nga pak për të zbuluar botë të reja, miqësi të reja, por pa stres.
Dhe nëse terrori i fëmijës përfaqësohet nga një faktor konkret, bëjeni atë. Kanë frikë nga mjeku apo dentisti? Kështu që luani me të në zyrën e mjekut, duke e argëtuar në mënyrë që të harrojë atë që e frikëson. Herën tjetër kur ai të shkojë, ai do të ketë një qëndrim më të qetë, jo të shqetësuar.
Burimi / https://www.chedonna.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
