Një tridhjetë vjeçare që bën rrugën e saj me vendosmëri në botën e kritikës muzikore: Giulia Cavaliere – autore e “Romantic Italia. Për çfarë flasim kur i këndojmë dashurisë” – sot ajo shkruan për Esquire, për Corriere della Sera dhe mund ta dëgjoni në podkastin e saj #romanticitalia. Ajo tregon për fiksimin e saj pas saj për muzikën dhe pse pasioni mund të ndihmojë të krijojë vend në një botë me dinosaurët e vjetër.
Libri juaj, Romantic Italia, pati një sukses të jashtëzakonshëm: kur filluat të shkruani për muzikën dhe pse?
E kam të vështirë takimin: Unë e kam dashur gjithmonë të shkruaj, që në vitet e hershme të shkollës së mesme. Duke e dashur shumë muzikën, fillova të lexoja revistat muzikore që prindërit më blinin të shtunave, duke zbuluar se muzika mund të tregohej. Në moshën 14-vjeçare fillova të shkruaj një History of Rock duke përdorur burime letre dhe ajo pak që ishte në internet: interneti ishte në fillimet e tij dhe unë po lexoja monografi në biblioteka. Më pas studiova letërsinë moderne me një adresë në historinë e teatrit, kinemasë dhe televizionit, por nuk guxova të nisesha, nuk u ndjeva. Një ditë, një mik – që besonte në mua më shumë se unë – më dha një reklamë, kështu që u përpoqa, fillova dhe nuk ndalova kurrë. Që nga bashkëpunimi i parë me një revistë online, rreth dhjetë vjet më parë, gjërat janë lidhur në një mënyrë pozitive dhe të lumtur:
A ju kanë pyetur ndonjëherë sa disqe zotëroni? Ku i ruani? Sa muzikë dëgjoni?
Janë gjëja e parë që hoqa, duke lënë shtëpinë e prindërve dhe duke u zhvendosur në shtëpinë time: janë rreth 500 CD dhe një mijë vinile. I mbaj të gjitha pranë meje në një raft librash shumë banal të Ikea-s dhe në një raft të trashëguar nga një teze, bashkë me të dhënat e saj. Unë kryesisht dëgjoj vinile. Mbaj mend që e bleva të parën kur isha 13 vjeç, në atë fazë kur nuk dëgjonim më 33 rpm në shtëpi, por e njihja atë format nga prindërit e mi. Blej disqe të të gjitha llojeve, më japin disa, përdor Spotify dhe internet: për të dëgjuar muzikë, çdo medium është mirë, mund të dëgjosh edhe duke përgjuar!
Çfarë ndikimi kanë tek ne këngët që këndojmë?
A ndikon dëgjimi i këngëve të dashurisë në mënyrën se si i afrohemi ndjenjës apo anasjelltas? Edukimi sentimental përfundon në këngë apo këngët po na edukojnë ne? Fjalët, për mua, kanë qenë gjithmonë një vend për të gjetur atë që ndjeja të shprehur në mënyrë të qartë dhe të thellë: ndjenja del e përforcuar, e analizuar dhe e zbuluar. Siç ndodh në letërsi, zbulon se nuk je vetëm dhe se ajo që ndjen nuk është ekskluzive, se në realitet tashmë është menduar nga qeniet e tjera njerëzore. Në Romantic Italia, për shembull, u përpoqa ta bëja lexuesin të fokusohej në një varg dhe të zbulonte një kuptim që nuk dukej se ekzistonte: këngët fotografojnë një moment të saktë të jetës reale.
A ndryshon mënyra se si dëgjoni këngë nga brezi në brez?
Mediumi në të cilin ata dëgjojnë njëri-tjetrin ndryshon dhe ky tashmë është një ndryshim i madh. Mundësia e arratisjes nga vazhdimësia po forcohet. Një pesëmbëdhjetëvjeçar sot dëgjon ndryshe nga një bashkëmoshatar i viteve 1980. Megjithatë, teknologjia nuk e ndryshon rëndësinë e muzikës për njerëzit, sepse ajo është më e fortë se brezat dhe paragjykimet: intensiteti i mesazhit mbetet më i fortë se mediumi.
Përgatiti K.I / Burimi www.donnad.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
