Fati, shansi, jeta, apo çfarëdo që preferon të mendojmë, është ajo që na çoi në familjen ku jemi pjesë. Asnjeri prej nesh nuk mund të zgjedhë të jetë pjesë e një grupi familjar dhe nuk ka asnjë mënyrë për të thyer këtë lidhje.
Shumicën e kohës i duam të dashurit tanë dhe mbajmë kontakt të ngushtë me ta, por… a duhet të përpiqemi të kemi një marrëdhënie me atë kushëri apo xhaxha që pothuajse nuk e shohim kurrë? Duket se ekziston një lloj detyrimi moral që na shtyn të qëndrojmë pranë njerëzve me të cilët nuk kemi lidhje, thjesht sepse ka lidhje gjaku.
Megjithatë, falë fatit, shansit ose jetës, ne gjetëm veten të rrethuar me njerëz që meritojnë të qëndrojnë përgjithmonë në zemrat tona. Miq të pazëvendësueshëm që janë bërë si një familje për ne, për shkak të një prej ndjenjave më të pastra dhe më intensive që mund të përjetojë një njeri: dashuria. Besnikëria na transformon në një familje dhe krijon një lidhje që asgjë dhe askush nuk mund ta ndajë.
Dashuria mësohet.
“Kur nëna dhe babai im u martuan, ata duhej të largoheshin nga qyteti ku ata jetonin dhe u vendosën në një krahinë tjetër për arsye pune. Nuk kishim mundësi të shkonim dhe të vizitonim shpesh gjyshërit dhe i shihnim një herë në vit ose ndoshta edhe më pak. Por motra ime dhe unë i donim gjyshërit tanë, sepse të dy, nëna dhe babai gjithmonë na mbanin të informuar rreth tyre dhe na tregonin shumë gjëra rreth tyre”, thotë Emilia.
“Së bashku me motrën Elena u kemi shkruar letra, i kemi telefonuar dhe kurrë nuk kemi harruar asnjë ditëlindje. E kemi patur të vështirë t’i shohim, por i kemi dashur me gjithë zemër”, përfundon ajo.
Ky është një shembull i qartë i dashurisë që mësohet. Shumë herë nuk mund të shkojmë tek disa njerëz, por gjithmonë i mbajmë si të ishin pranë. Në mënyrë të ngjashme, kur dikush nuk na mëson të duam ose kur njerëzit e tjerë largohen për shkak të vullnetit të tyre, është e vështirë të krijosh një lidhje dhe të zhvillosh një ndjenjë.
Nga ana tjetër, të tjerët që janë më afër, të cilët janë më të pranishëm, të cilët afrohen më shumë kur kemi nevojë për një dorë ndihmëse, kur jemi në vështirësi, mund të bëhen mbështetja jonë në kohë të vështira dhe kjo është ajo që na bën t’i ndiejmë ata si të ishin pjesë e familjes sonë.
Është e dhimbshme të shohësh familjet të ndara mbi çështje të tilla si paratë ose grindjet e vjetra. Zakonisht, i shohim ata të mbledhur në funerale, që është koha kur shumë anëtarë të familjes kthehen për t’u takuar përsëri pas shumë vitesh. Nga atje, disa vendosin të rivendosin marrëdhëniet me familjet e tyre, ndërsa të tjerët preferojnë të mbajnë distancën.
Është gjithashtu e vërtetë se nuk është gjithmonë e mundur. Kur ne njohim njerëz të këqij, ambiciozë ose egoistë, duhet të mendojmë se edhe ata kanë një familje, si e jona. Askush nuk është i përjashtuar nga të paturit në familjen e tyre një person me këto karakteristika. Është e dhimbshme, por për të mbrojtur veten, duhet të largohemi nga ata që janë të dëmshëm.
Nuk duhet të ndihemi moralisht të detyruar të qëndrojmë në kontakt me njerëzit që na shqetësojnë, të cilët vazhdimisht na gjykojnë. Ata janë qartësisht pjesë e familjes, nuk ka dyshim, por ne duhet të marrim parasysh se gjërat e rëndësishme në jetë janë: të qenit i lumtur dhe të gjesh ekuilibrin e brendshëm.
Gjaku na bën të afërm, por besnikëria na bën familje. Dhe duhet të shtojmë se besnikëria na çon në dashuri dhe na jep sigurinë se këta njerëz do të jenë gjithmonë aty.
Burimi / curiosandosimpara.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
