Hekuri është një element kimik, i domosdoshëm për trupin tonë për sintezën e hemoglobinës, proteina që transporton oksigjenin në qeliza. Sipas tabelave të LARN (nivele të rekomanduara të marrjes së ushqyesve ditorë për popullatën italiane) nevoja ditore për hekur për meshkujt e rritur është 7 mg, ndërsa për gratë e rritura është 8 mg, e cila rritet në 22 mg gjatë shtatzënisë .
Normalisht, një dietë e përshtatshme siguron nevojën e përditshme për hekur, por në rast të kufizimeve të ushqimit për shkak të një diete të veçantë, të tilla si vegjetariane ose veganë, prania e hekurit në trup zvogëlohet, dhe së bashku me të hemoglobina zvogëlohet duke shkaktuar atë që quhet anemi.
Në terma mjekësorë, anemia do të thotë ulje patologjike e hemoglobinës, nën nivele të caktuara minimale, e cila përcakton një aftësi të zvogëluar të gjakut për të transportuar oksigjen.
Në kushte anemie, pacienti paraqet simptoma të tilla si: zbehje, lodhje, marramendje, dobësi, gulçim, takikardi.
Ushqimet e pasura me hekur janë: mishi (i bardhë dhe i kuq), mëlçia, bishtajoret, molusqet, frutat e thata, perimet me gjethe jeshile. Përmbajnë sasi të zvogëluara hekuri: qumështi dhe derivatet e tij, si edhe alkooli.
Mishi i gjelit të detit, të cilit i kushtohet ky artikull, hyn nën klasifikimin e mishit të bardhë, siç është pula dhe lepuri. Sidoqoftë, është një lloj mishi me shumë proteina dhe veçanërisht i pasur me hekur. Në fakt, megjithëse pamja e mishit të bardhë mund të sugjerojë një sasi të ulët hekuri në mish, në realitet nuk është kështu. Në fakt, sipas Departamentit të Bujqësisë USDA, në 100 gram gjeldeti ka 1.1 mg hekur. Dallimi i ngjyrës midis mishit të kuq dhe të bardhë është për shkak të një pranie më të madhe të mioglobinës.
Në përgjithësi, mishi i bardhë është më i tretshëm se mishi i kuq, për arsye të llojeve të ndryshëm të fibrave të muskujve nga të cilat ato përbëhen, dhe për shkak të pranisë së ulët të yndyrnave dhe indeve lidhës. Këto karakteristika e bëjnë mishin e bardhë, siç është gjeli i detit, më të përtypshëm, dhe meqë tretja fillon menjëherë nga përtypja, mishi i bardhë është më i lehtë për t’u tretur. Tulet e bardha janë gjithashtu më me pak kalori se ato të kuqe dhe për këtë arsye ato konsumohen edhe në prani të regjimeve dietë me kalori të ulët. Yndyra e mishit të gjelit të detit ka karakteristika afër yndyranave bimore, pasi mbizotërojnë në përbërjen e tij acidet yndyrore të pangopura si acidi linoleik, dhe gjithashtu përmban shumë më pak kolesterol LDL.
Sa i përket mbarështimit të gjelave, por edhe për të gjithë kafshët e tjera, preferohet të konsumoni kafshë që janë rritur në tokë si për arsye si etike, ashtu edhe për çështjen e ruajtjes së shëndetit të tyre. Në fermat intensive, në të vërtetë, kafshët jetojnë në kushte higjienike të dobët, në hapësira shumë të ngushta, dhe vazhdimisht të bombarduara me antibiotikë që mbeten në mish, të cilin ne pastaj do ta konsumojmë.
Pra, nëse nuk kujdeseni me zemër për kushtet e jetesës së kafshëve, kini në zemër të paktën shëndetin tuaj dhe gjithmonë preferoni produktet e ngritura në kushte të standardeve të larta të cilësisë.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi notiziainterista.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
