Çdo person ka ndikim në këtë fushë globale të informacionit. Një numër i madh njerëzish që krijojnë gjendje dashurie, vlerësimi, ndihme dhe dhembshurie, në përputhje me zemrën, mund të krijojnë një fushë mjedisore që është e mirë për të tjerët dhe ndihmon në kompensimin e rrymës planetare të mosmarrëveshjes dhe mospërputhjes.
Gjithçka që mendoni ndikon tek të tjerët. Nëse kuptojmë se qenia njerëzore është një antenë, atëherë hipoteza se mendimet e të tjerëve mund të ndikojnë tek ne ka kuptim, pasi ne mund t’i akordojmë ato.
Nëse kemi dërguar mendime të një “frekuence” të caktuar, kushdo që është i sintonizuar në atë frekuencë do t’i marrë ato.
Janë mendimet e secilit që krijojnë realitetin, si personal ashtu edhe kolektiv.
Nga rezonanca katërdimensionale tek dyfishimi i kohës.
Po i jep fund konceptit që kemi për kohën, dyfishimin e kohës, diferencimin mes të shkuarës dhe së ardhmes në dimensionin e tretë.
Për sa i përket të tashmes, ajo është një varg momentesh të vetëdijes me zbrazëti ‘pa kohë’ në çdo moment.
E tashmja nuk ka ekzistencë reale, por paradoksalisht koha e tanishme ka një rëndësi të madhe nëse jemi të vetëdijshëm për emocionet dhe jemi në gjendje të shkëputemi në çdo nivel.
Për këtë temë, ky është një fragment nga një intervistë me Jean Pierre Garnier Malet, fizikan francez në mekanikën e lëngjeve, autor i teorisë së dyfishimit të hapësirës dhe kohës (www.tistryaprod.com):
“Gjithçka në univers është e dyfishtë, grimcat janë të gjitha të dyfishta, d.m.th. ato janë trupore dhe të ngjashme me valë. Ne jemi një koleksion grimcash, kemi energji mendimesh.
Koha jonë është një vazhdimësi e kohëve të perceptueshme veçmas nga kohët e padukshme, ato mund të përdoren me një vëzhgim tjetër, me një kohë tjetër vëzhgimi.
Kështu hyjmë në një parim të njohur të Fizikës, që është parimi i Heisenberg-ut, pra që në kohën zero mund të përfitoj nga energjia e pafundme.
Ne e dimë këtë nga grimcat dhe mund të shtrihet tek ne si vëzhgues.
Vini re se ky ligj i dyfishimit të kohës u mësua në kohën e Platonit.
Për shembull, është një frazë e famshme e tij që thotë: “Ne duhet të jemi ata që jemi, çfarë kemi qenë, çfarë do të jemi që të jemi ata që jemi”.
Këtu shohim se ka 3 kohë: koha që kemi qenë, koha që jemi dhe koha që do të jemi. Jemi në 3 herë.
Të qëndrosh në të shkuarën, të qëndrosh në të ardhmen, është edhe qëndrimi në të tashmen në të njëjtën kohë.
Ky nocion i së kaluarës, së tashmes, së ardhmes është një histori kujtese.
Në fakt, kujtesa që kemi është gjithmonë kujtimi i një të ardhmeje të mundshme që kemi ndërtuar.
Si? Me një mendim.
Si mund të kaloj nga një kohë e perceptueshme në një kohë të padukshme?
Këtu shfaqet një ligj tjetër i fizikës, i cili është parimi i Langevin-it, i cili thotë: nëse shkoj me një shpejtësi të barabartë me atë të dritës, nuk plakem në të njëjtën mënyrë si dikush që mbetet i palëvizshëm.
Diferenca e shpejtësisë krijon një diferencë kohore. Ne kemi një trup të dyfishtë, domethënë kemi një trup fizik që e njohim dhe një trup energjie që dyfishon këtë trup fizik, i cili informon këtë trup fizik, dhe është ai që shkon në kërkim të informacionit.
Dhe ky informacion mund ta kërkojë atë me një shpejtësi superndritëse, tani është pranuar në shkencë, shpejtësia e ngatërrimit, shpejtësia superndritëse.
Dhe duke shkuar për të gjetur informacionin në një kohë krejtësisht të ndryshme, mund të duhet kohë për të ditur shumë gjëra dhe për t’u kthyer tek unë.
Ne duhet të mësojmë të krijojmë një të ardhme pa pasur përgjegjësi për këtë të ardhme në jetën e të tjerëve.
Qëllimi ynë në Tokë është të mos kemi asnjë përgjegjësi në këtë të ardhme, në mënyrë që njerëzit që jetojnë në Tokë të kenë jetën më të mirë të mundshme.
E ardhmja është e përshtatshme për mendimin e njerëzimit. Ajo që njeriu mendon është e ardhmja e tij.
Nëse mendojmë negativisht, krijojmë një potencial negativ që mund të përdoret.
Nëse mendojmë për gjëra të vlefshme që çdokush mund t’i përdorë pa probleme, atëherë mendojmë se po u bëjmë të tjerëve atë që do të dëshironim që të tjerët të mendonin të bënin për ne, dhe në këtë rast nuk do të kishim asnjë përgjegjësi për jetën e njerëzve, për vuajtjet e njerëzve.
Përkundrazi, ndonjëherë mund të kemi përgjegjësi për lumturinë e njerëzve, nëse ajo që prodhojmë i lejon ata të jetojnë më mirë.
A do të ndodhë që duke e lejuar veten të manipulohemi nga energji të dendura, a jemi bashkëpërgjegjës për botën kaotike në të cilën jetojmë, plot luftëra, dhunë dhe humbje të vlerave njerëzore?
Nëse do të ishim të vetëdijshëm për përgjegjësinë e madhe që kemi në çdo moment, për atë që mendojmë… ndoshta do të mund të krijonim një të ardhme më dashamirëse paqeje dhe harmonie, bazuar në vlerat e zemrës-shpirt.
Burimi Aprilamente
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
