Në Kosovë jetojnë mijëra njerëz që nuk i takojmë në lajme, as në diskutime televizive, e as në statistika zyrtare. Nuk janë të papunë, por as të qetë. Nuk janë të varfër, por as të vendosur. Janë gjithmonë në lëvizje.
Këta janë punëtorët e heshtur që çdo mëngjes nisen drejt një qyteti tjetër për të fituar një rrogë modeste, për të mbajtur familjen. Janë prindërit që nuk hanë darkë me fëmijët sepse kthehen në shtëpi kur të gjithë kanë fjetur. Janë të rinjtë që udhëtojnë për orë të tëra çdo ditë, vetëm për një vend pune të përkohshëm.
Janë njerëzit që jetojnë gjysmë jete në shtëpi, dhe gjysmën tjetër në rrugë. Që flenë më pak për të punuar më shumë. Që nuk kërkojnë ndihmë, por thjesht duan të mos harrohen. Nuk i shohim sepse nuk bëjnë zhurmë. Nuk ankohen. Nuk dalin në rrjete sociale për të treguar lodhjen. Por ata janë aty – në autobus, në stacion, në rrugët që i kalojmë çdo ditë.
Ata nuk kanë nevojë për mëshirë, por për vëmendje dhe respekt. Për një sistem që e kupton se sakrifica e tyre është shtylla që mban këtë vend.
Shpesh flasim për heronj. Por a janë më pak heronj ata që çdo ditë sakrifikojnë gjithçka për të jetuar me ndershmëri?
Nëse një shtet nuk i sheh këta njerëz, ai ka filluar të verbohet.
Nëse një shoqëri nuk i përmend, ajo ka filluar të harrojë themelet.
Sepse përtej të dukshmëve, ekzistojnë ata që nuk flasin, por punojnë. Nuk kërkojnë, por mbajnë. Nuk ndriçojnë, por ndihmojnë të tjerët të ecin.
Dhe nëse sot i kalojmë pranë pa i parë, nesër mund të jemi ne në vendin e tyre.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
