Disa njerëz nuk mishërojnë karakteristikat e konsideruara normale nga shoqëria. Dhe vetë shoqëria, e cila duhet të na ushqejë, është për disa vetëm një burim i ujit të helmuar. Produkt i një rrjeti që, në kundërshtim me atë që duhet, shkakton zhgënjim dhe dhimbje, si dhe shtrembëron identitetin. Grasofobia është një nga fenomenet e lindura në vitet e fundit.
Yndyra shoqërohet me koncepte që nuk janë pozitive. Dhe ka nga ata që e kanë ushqyer këtë ide për t’u pasuruar, siç janë kompanitë që kërkojnë “ndryshime” për të mbushur xhepat e tyre në kurriz të njerëzve me një indeks të masës trupore (BMI) që nuk është i ulët.
Paragjykimet dhe origjina e grasofobisë
Si rezultat i edukimit të marrë, shpesh na ndodh që të shohim një person me BMI më të lartë sesa rekomandohet dhe të mendojmë se janë të pakënaqur. Është një supozim i bërë pa e njohur personin para nesh, megjithatë ne e konsiderojmë të mirëqenë se ky është rasti. Në të njëjtën kohë, ne po aq lehtë gabojmë, duke besuar se ka një mungesë totale të vullnetit për të shkuar në palestër ose për të ndjekur një dietë.
Gjykimi ynë i përqendruar tek vetja forcohet nga një efekt pasqyre: imazhi ynë i pasqyruar është pozitiv. Ne jemi njerëz me vullnet, të cilët kujdesen për veten e tyre, prandaj kemi një BMI më të ulët. Ne supozojmë se personat mbipeshë nuk e pëlqejnë trupin e tyre dhe se, nëse nuk bëjnë asgjë për ta ndryshuar atë, kjo është për shkak se ekuilibri i tyre është shumë i brishtë dhe disponimi i tyre shumë i dobët përballë tundimeve të ushqimit.
Është shumë më e lehtë të ndjekësh këtë linjë të menduari sesa të mendosh se një individ është i tillë me zgjedhje. Në atë rast, ne duhet të fillojmë të pyesim nëse sakrificat që bëjmë drejtohen nga një qëllim i sinqertë apo thjesht “nxiten”. Është më lehtë të mendosh se ato nuk ndryshojnë sepse nuk janë mjaft të forta; ky mendim ushqen idenë se ne, nga ana tjetër, kemi kontroll mbi trupin tonë, që duke bërë “gjërat siç duhet” nuk do të shëndoshemi kurrë. Në fakt, nuk është ashtu. Pamja e një personi të shëndoshë zakonisht shkakton një reagim të dhembshurisë dhe dhimbjes, të ngjashme me atë që ndiejmë kur përballemi me dikë që na thotë se është i sëmurë. Në vend që të themi “gëzohem që të njoha”, do të ishte më e natyrshme që ne të themi “më fal”, “hajde”, “mund ta bësh”.
Kur fiksimi për t’u dobësuar bëhet i dëmshëm
Nga të gjitha fobitë, grasofobia është veçanërisht kufizuese. Ajo presupozon refuzimin ose betejën drejt një pjese të vetvetes me të cilën do të jetojmë përgjithmonë; të provuarit do të na shkaktonte dhimbje, pasi ta bësh këtë do të thotë të ndalosh së jetuari. Megjithatë, ka shumë që e ndjekin këtë rrugë: ata veçohen ose injorojnë trupat e tyre, si dikush që përpiqet të mos i kushtojë vëmendje një sharlatani i cili, sado që të flasë, nuk arrin të ngjallë interes.
Gjatë këtij procesi, çmimi për të paguar bëhet shumë i lartë. Ne nuk u kushtojmë vëmendje sinjaleve të dërguara nga trupi ynë, dhimbja na narkotizon duke i bërë ata të pavetëdijshëm për rrezikun, me pasoja shpesh të rënda fizike. Çdo aspekt i pakëndshëm i trupit tonë shoqërohet me mbipesha.
Nga ana tjetër, shumë njerëz që vuajnë nga fobia e dhjamit heqin dorë nga marrja me veprimtari të këndshme siç janë sportet, një ditë në pishinë ose një dush i zgjatur. Larg qoftë që ata të shihen, sepse kur dalin para pasqyrës, ata zbulojnë një trup që e urrejnë…
Ata ndalojnë së jetuari në shoqërinë e trupit të tyre, në simbiozë me të. Ata e shndërrojnë jetën e tyre në një skenar shumëvjeçar beteje. Një luftë e lindur shpesh nga një dëshirë e përgjithësuar ose një censurë e imponuar nga shoqëria, e cila tregon atë gisht kritik, krejtësisht të pavetëdijshëm për konceptet e dhembshurisë, mirëkuptimit ose dashurisë.
Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
