Deti është një element i natyrës që magjeps çdo individ. Gjerësia e tij, horizonti i tij i përcaktuar dhe në të njëjtën kohë i pafund, fuqia e shfaqur në dallgë, banorët e kafshëve, ngjyra dhe aroma e pagabueshme e bëjnë atë një nga shoqëruesit më të mëdhenj të jetës së njeriut.
Në fakt, ajo ka qenë gjithmonë e pranishme në mënyrë konstruktive ose shkatërruese në ekzistencën njerëzore. Ajo ka frymëzuar gjithmonë poetë, shkrimtarë dhe artistë të të gjitha llojeve. Gjithmonë i ka thirrur njerëzit në të çdo verë, si një magnet natyror që kërkon të vizitohet, të shihet dhe të admirohet për të rimarrë fuqinë dhe bukurinë e tij.
Gratë, në veçanti, tërhiqen në mënyrë të pashpjegueshme nga bota detare, ato ndjejnë nevojën e brendshme për ta vizituar atë të paktën një herë në vit dhe, një herë përpara saj, gjithçka në to qetësohet dhe rigjenerohet. Mund ta konsiderojmë një kurë të vërtetë për shpirtin. Ka nga ato që preferojnë botën detare dhe ato që preferojnë botën malore, ka nga ato që preferojnë një det të veçantë dhe nga ato që priren të gjejnë relaksim vetëm në pyjet e atij mali të veçantë. Arsyet pas preferencave tona mund të jenë të shumta dhe shpesh jo edhe aq të dukshme: ajo që ka rëndësi, megjithatë, nuk është të gjejmë një shkak për preferencat tona, por të gjejmë një simbol për të lexuar, një histori për të treguar, një kujtim për të nxjerrë në pah.
Gratë në përgjithësi tërhiqen më shumë nga deti sesa nga mali. Ky fakt ka shumë të ngjarë të varet nga lidhja e lashtë që gratë kanë krijuar me kalimin e kohës me ujin dhe hënën , elementë të lidhur ngushtë me botën detare.
Ndodh shpesh që një grua të shkojë në breg të detit dhe të fillojë një bisedë të heshtur, por të fuqishme me partnerin e saj të jetës, të përbërë nga pyetje, reflektime dhe intuitë. Deti ofron mundësinë për t’u rilidhur me qendrën e dikujt, për të lehtësuar barrët, për të krijuar hapësirë për atë që ka vërtet rëndësi në jetën tonë. Deti është një mjeshtër i mençur i shpirtit dhe gruaja, e predispozuar nga natyra për të zbritur në thellësi të humnerës së tij, tërhiqet prej tij dhe mësimeve të tij të heshtura.
“Kur mendimet e mia janë të shqetësuara, të shqetësuara dhe të liga, shkoj në breg të detit, dhe deti i mbyt dhe i largon me tingujt e tij të mëdhenj, i pastron me zhurmën e tij dhe i imponon një ritëm çdo gjëje ku jam i çorientuar dhe i hutuar.” -Rainer Maria Rilke
Të zhytesh në det është si të kthehesh në barkun e nënës, është një udhëtim në rrënjët e tua, një takim me femrën tonë më arkaike.
Sa më shumë që i afrohemi detit, aq më shumë trupi ynë relaksohet sepse tashmë percepton aromën e diçkaje shumë të njohur, shikon vegjetacionin e njohur të një mjedisi miqësor, thith ajër të ndryshëm. Ata që jetojnë pranë detit do të luftojnë vërtet për të kaluar një jetë larg këtij mjedisi natyror dhe zakonisht do të përpiqen t’i kthehen atij sa më shumë që të jetë e mundur: është një lidhje aq e thellë sa nuk mund të harrohet.
Deti si shoqërues i jetës së femrës
Pas reflektimit mbi lidhjen e fuqishme që ekziston midis grave dhe detit, ne e kuptojmë arsyen e dëshirës sonë për t’u kthyer çdo vit: ne e perceptojmë nevojën, pothuajse të brendshme, që duhet të shkojmë të paktën një herë në vit në këtë takim detar për ta përforcuar këtë. bashkim i veçantë energjik, për ta perceptuar sërish, për ta nderuar dhe festuar. Dhe lamtumira e ndarjes, nga viti në vit, bëhet gjithnjë e më e vështirë dhe e lodhshme.
Le të përpiqemi atëherë t’i përgjigjemi thirrjes së detit : kur të ndiejmë dëshirën për të shkuar atje, le të lëmë mënjanë çdo justifikim dhe të shkojmë në këtë takim dashurie, është zoti ynë ai që na thërret, ai e di mirë që ne kemi nevojë për të, që vetëm falë mësimeve të tij mund të gjejmë sërish rrugën tonë të humbur, e dimë mirë se vetëm në ujërat e saj mund të gjejmë pasqyrimin e feminilitetit tonë më autentik.
Le të shkojmë në det me këtë vetëdije, të kërkojmë kontakte me të sa më të natyrshme, sa më të heshtur dhe të respektueshme: vetëm kështu do të zhvillohet realisht dialogu ynë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
