Nga një këndvështrim psikologjik, të qenit një prind empatik është një bekim dhe një sfidë njëkohësisht. Prindërit me ndjeshmëri të lartë ndiejnë thellësisht emocionet e fëmijëve të tyre, shpesh duke përthithur ankthin, trishtimin apo stresin e tyre si të ishte i tyre. Kjo ndjeshmëri e thellë mund të sjellë një lidhje të ngushtë emocionale me fëmijët, por edhe të çojë në mbingarkesë emocionale dhe lodhje mendore nëse nuk menaxhohet me vetëdije.
Më poshtë janë disa hapa konkretë veprimi për prindërit empatikë, të mbështetur nga praktikat psikologjike, për të ruajtur ekuilibrin emocional dhe për të qenë të pranishëm pa u ndier të konsumuar:
1.Vendosja e kufijve të shëndetshëm emocionalë
Empatët shpesh ndiejnë detyrimin për të “rregulluar” ndjenjat e të tjerëve. Por është jetike të kuptohet që emocionet e fëmijës janë pjesë e zhvillimit të tij dhe nuk është detyra e prindit t’i shmangë ato me çdo kusht.
Teknikë: Mëso të thuash në heshtje “Kjo nuk është e imja” kur ndjen valë emocionesh që nuk të përkasin.
Shembull praktik: Kur fëmija është i frustruar, ofro praninë tënde pa e marrë personalisht tensionin e tij.
2.Rutinë e rregullt për vetë-kujdesje
Një prind empatik nuk mund të derdhë nga një gotë bosh. Kujdesi për veten është domosdoshmëri, jo luks.
Sugjerime:
Koha e vetmuar e përditshme (edhe 10-15 minuta heshtje).
Aktivitet fizik i lehtë si ecja në natyrë.
Praktika të ndërgjegjësimit (mindfulness, meditimi, frymëmarrje e thellë).
3.Përdorimi i “emotional check-ins” me veten
Shpesh, empatët ngatërrojnë emocionet e veta me ato të fëmijëve. Një ndalesë e shkurtër për të skanuar emocionet personale ndihmon në dallimin midis dy botëve emocionale.
Pyetje për reflektim:
“Çfarë po ndiej unë tani?”
“A është kjo ndjenjë imja, apo po e përthith nga fëmija?”
4.Delegimi dhe kërkimi i ndihmës
Ndjenja e përgjegjësisë totale për mirëqenien e fëmijës është një barrë e rëndë. Prindërit empatikë duhet të mësojnë të ndajnë përgjegjësitë dhe të kërkojnë ndihmë kur është e nevojshme.
Shembull praktik: Angazho familjarët, partnerin/partneren ose një grup mbështetës prindëror.
5.Aftësimi për të përballuar ndjenjat e vështira të fëmijës pa i “shpëtuar” nga to
Empatia e vërtetë nuk është shpëtimi nga ndjenjat, por të qenit pranë dikujt në mes të tyre. Në vend që të tejreagosh ndaj çdo emocioni negativ të fëmijës, mëso të jesh i qetë dhe mbështetës pa marrë kontrollin.
Fjalë që ndihmojnë: “Po e kuptoj që je i mërzitur. Jam këtu me ty.”
Qëndrim: Mbaje hapësirën emocionale, pa u përfshirë plotësisht.
6.Kultivimi i vetë-pranimit dhe ndjeshmërisë ndaj vetes
Shumë prindër empatikë janë gjithashtu perfeksionistë – e ndiejnë thellë çdo gabim të perceptuar si prind. Prano që të bësh gabime është pjesë e natyrshme e prindërimit.
Sugjerim praktik: Praktiko mantra të tilla si:
“Po bëj më të mirën time.”
“Edhe unë kam nevojë për dashamirësi.”
7.Kërkimi i mbështetjes profesionale kur është e nevojshme
Nëse ndihesh vazhdimisht i rraskapitur emocionalisht, kërkimi i ndihmës nga një psikolog nuk është shenjë dobësie, por përgjegjshmëri ndaj vetes dhe familjes.
Në përfundim, të jesh një prind empatik është një dhuratë e madhe për fëmijët, por ajo dhuratë ka nevojë për mbrojtje. Duke ndjekur këta hapa të thjeshtë, mund të ruash mirëqenien tënde, duke qenë një prind i pranishëm, i dhembshur, por edhe emocionalisht i balancuar.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
