A mendoni se keni një mendje të lehtë dhe nuk mbani mend pothuajse asgjë? Por, sipas shkencës nuk është kështu. Harresa mund të mos jetë një gjë e keqe, ajo mund të jetë një formë e të mësuarit.
Sipas një studimi, ndryshimet në aftësinë tonë për të hyrë në kujtime specifike bazohen në feedback-un mjedisor dhe parashikueshmërinë. Harresa mund të jetë një tipar funksional i trurit, duke e lejuar atë të ndërveprojë në mënyrë dinamike me mjedisin.
Prandaj, harresa e disa kujtimeve mund të jetë e dobishme, sepse kjo do të çonte në sjellje më fleksibël dhe në një vendim më të mirë. Shkencëtarët argumentojnë se mësojmë të harrojmë disa kujtime, ndërsa mbajmë të tjera që janë të rëndësishme. Sigurisht, harresa çon në humbjen e informacionit, por të paktën në disa raste kjo është për shkak të aksesit të dëmtuar të kujtesës dhe jo humbjes së kujtesës.
Sipas fjalëve të Dr. Ryan: “Kujtimet ruhen në grupe neuronesh të quajtura ‘qeliza engrame’ dhe rikujtimi i suksesshëm i këtyre kujtimeve përfshin riaktivizimin e këtyre seteve. Shtrirja logjike e kësaj është se harresa ndodh kur qelizat engrame nuk mund të riaktivizohen. Vetë kujtimet janë ende aty, por nëse ansamblet specifike nuk mund të aktivizohen ato nuk mund të kujtohen. Është sikur kujtimet të ruhen në një kasafortë, por nuk mund të mbani mend kodin për ta zhbllokuar atë.”
Sipas teorisë së re, harresa është për shkak të rimodelimit të qarkut që ndryshon qelizat e engramit, nga një gjendje e arritshme në një të pakapshme. Meqë shkalla e harrimit ndikohet nga kushtet mjedisore, harresa mendohet të jetë një formë e të mësuarit që ndryshon aksesin e kujtesës në përputhje me mjedisin.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
