Ata luftuan kancerin, ranë në dashuri pas një sëmundjeje të rëndë dhe gjetën humor në diagnozën e tyre.
Një diagnozë e papritur mund të ndryshojë jetën e kujtdo. Për disa, është një lehtësim. Për të tjerët, është fillimi i një lufte për jetë a vdekje. Njerëzit mund të gjejnë forcë që kurrë nuk mund ta imagjinonin tek vetja dhe të tjerët.
Kur dhimbja e saj u hodh si ‘ankth’, ajo luftoi për një diagnozë
Heidi Richard, 47 vjeç, kaloi një vit duke u përpjekur të bindte mjekët se diçka nuk shkonte me trupin e saj, por simptomat e saj të përkeqësimit të stomakut u hodhën poshtë si ankth, refluks acidi dhe mono. Ajo u diagnostikua përfundimisht me limfomë – kancer të sistemit limfatik.
Kur e takuam në prill, mësuesja e Worcester-it, Massachusetts po bëhej gati për të vrapuar në Maratonën e Bostonit pasi kishte kaluar një trajtim rraskapitës.
“Shpesh pyes veten nëse do të isha marrë më seriozisht nëse do të isha mashkull. Mjekët vazhdonin të thoshin, ‘Oh, është ankth ose nuk mund të përballosh stresin e punës ose po reagoni tepër. Nuk është një problem i madh. Nuk mendoj se do t’i kishin thënë këto gjëra nëse do të kisha qenë burrë, ” tha ajo për mediat e vendase.
Pasi i mbijetoi 2 llojeve të kancerit, gruaja martohet për herë të parë në të 70-at
Audrey Parker i mbijetoi kancerit të zorrës së trashë dhe kancerit të gjirit për t’u martuar më në fund me burrin që qëndroi në krah të saj gjatë kalvarit 10-vjeçar.
Parker kishte ëndërruar të martohej dhe të kishte një familje, por kjo nuk ishte realizuar në kohën kur ajo kishte hyrë në të 40-at. Kur mori pjesë në ribashkimin e saj në shkollën e mesme në moshën 49-vjeçare, ajo u lidh me Allen Green, të cilin nuk e dinte kur ndoqën të njëjtën shkollë të mesme.
Pikërisht kur Parker kishte gjetur dikë të veçantë, ajo kishte frikë se do të humbiste Green pasi u diagnostikua me kancer në zorrën e trashë, pastaj me kancer në gji, por doli që ajo nuk kishte arsye për t’u shqetësuar. Green priti në gjurin e përkulur në anën tjetër të trajtimeve të kancerit dhe i propozoi familjes së saj. Ajo u bë e porsamartuar në moshën 73-vjeçare.
“Mbaji duart hapur, mbaj zemrën të hapur”, tha ajo. “Dhe disi, në një farë mënyre, çfarëdo që të jetë ajo që ju dëshironi, ajo do të vijë.”
Babai i bën tatuazh plagës së vajzës së saj nga operacioni në zemër që ajo të mos ndihet vetëm
Everly Backe lindi në periferi të Çikagos në gusht 2017 me një defekt kompleks të lindur në zemër që kërkonte që kirurgët të operonin tre herë para se ajo të ishte 1 vjeç.
Operacionet lanë një shenjë të dukshme në gjoksin e vajzës, të cilën ajo e quan “zinxhir”, kështu që babai i saj, Matt Backe, bëri një tatuazh në gjoksin e tij që duket si mbresë e saj.
“Mendimi im ishte se ndërsa ajo rritet, imagjinoj se ajo do të bëhet edhe më e vetëdijshme, kështu që thjesht u përpoqa ta ndihmoja të mos ndihej sikur ishte i vetmi person që e kishte atë…”, tha ai.
I diagnostikuar me autizëm në moshën 30-vjeçare, ish-ylli i NFL më në fund gjen përgjigjet
Edhe pse arriti kulmin e sporteve profesionale, ish-lojtari i NFL-së, Joe Barksdale, gjithmonë ndjente se diçka nuk ishte në rregull.
Pse ishte kaq e vështirë të komunikosh me njerëzit? Pse ishte më e lehtë të ishe vetëm? Pse ishte kaq e vështirë të deshifrosh emocionet – të tijat dhe të të tjerëve?
Shumë prej këtyre pyetjeve morën përgjigje kur ai u diagnostikua me autizëm në moshën 30-vjeçare. Mosha mesatare e diagnozës në mbarë botën është 5 vjeç, kanë gjetur studimet, por disa njerëz nuk diagnostikohen derisa të jenë të rritur.
“Më bëri më të rehatshëm me atë që jam,” tha Barksdale. “Unë do t’i inkurajoja të tjerët të kërkojnë një diagnozë. Skenari më i keq është se është humbje kohe. Skenari më i mirë është që të mësoni diçka të re për veten tuaj. Tani ju e dini.”
Gjetja e humorit në diagnozën e saj fatale: ‘Është në rregull të qeshësh’
E diagnostikuar me ALS, Cai Emmons eksploron shqetësimin e kulturës amerikane me vdekjen – dhe komedinë që ajo gjen në të paturit e një sëmundjeje të rrallë, fatale.
“Nuk mund ta mbaj veten. Trupi im i dobësuar më duket jo vetëm një subjekt magjepsjeje, por edhe qesharak. Nuk jam e lumtur për mundësinë e humbjes së përdorimit të duarve, por kur më duhet t’i kërkoj ndihmë burrit tim me butona dhe zinxhirë, dhe ai më kujdeset si fëmijë, ne të dy qeshim”
Burimi/ Today
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
