Derek Clark, trajner motivues i traumës së fëmijërisë, ndan një pjesë të jetës së tij në një përpjekje për të frymëzuar të tjerët që të mos dorëzohen kurrë dhe të mos lejojnë që e kaluara të infektojë të ardhmen e tyre. Ai është një autor i gjashtë librave frymëzues.
Kjo është historia e vërtetë e jetës sime. Një jetë në të cilën abuzimi, vetmia dhe netët e errëta të dëshpërimit tronditën vetë kockat e trupit tim, lotët e shpirtit tim kulluan, më thyen mendjen në një milion copëza dhe më lanë për pak kohë duke ecur nëpër jetë si një guaskë e zbrazët, si shpirt i humbur dhe i pafuqishëm. Kam thithur ajrin e të atyre që nuk më donin dhe kam pësuar plagë të thella psikologjike dhe shpirtërore për shkak të braktisjes në moshë të vogël nga nëna dhe babai. E kam fajësuar veten për një të kaluar mbi të cilën nuk kam pasur kontroll. Besimi im te njerëzit u zhvendos me armiqësi dhe zemërim. E megjithatë, shpirti im nuk do të thyhej. Kam luftuar për mbijetesë në emër të dashurisë, fuqizuar nga një vullnet i fortë, zëri i të cilit nuk pushoi kurrë duke më thënë: mos u dorëzo kurrë!
Isha një fëmijë pesëvjeçar dhe tashmë një i mbijetuar i ngjarjeve të tmerrshme. Nuk e kam njohur kurrë babanë tim. Nëna ime, pasi hoqi dorë nga unë, më vendosi në Sistemin e Kujdesit Birësues të Shërbimeve Sociale të Komunës. Ajo ishte e dëshpëruar për të hequr qafe. Pjesa më e trishtuar, më e pashpjegueshme e kësaj ishte se ajo mbajti vëllain tim të vogël dhe motrën më të madhe. Isha i dëshpëruar duke ditur që më kishin fshirë nga familja ime. Tani isha pa nënë dhe pa baba. E doja nënën, vëllanë dhe motrën time, por dashuria për ta nuk ishte e mjaftueshme që ajo të më mbante në familje.
Ajo pretendoi se nuk mund të më kontrollonte dhe se isha një “djall”, por tani e di që ajo ishte jashtë kontrollit. Unë isha fëmija dhe ajo ishte e rritur. Unë nuk kam faj për gjendjen e vështirë në të cilën u gjenda. Kjo është jeta, është e padrejtë.
Ka miliona fëmijë të vegjël që kanë hequr dorë dhe unë i konsideroj prindërit e tyre plotësisht përgjegjës. Veprimet e turpshme të prindërve do të mbahen mend gjithmonë nga fëmijët e tyre. E di, sepse ai fëmijë kujdestar pesëvjeçar ende jeton brenda meje, duke u përpjekur vazhdimisht të fuqizohem, t’i bëj të miat pasiguritë e tij. Por unë refuzoj të jem viktimë. Unë jam një pushtues. Unë jam më i fortë se prindërit e mi të padenjë!
Nuk ka dyshim. Betejat mendore dhe fizike të jetës sime kanë rezultuar shumë të vështira për t’u kapërcyer. Ata thonë se pesë vitet e para të jetës së një fëmije janë më kritiket për zhvillimin e tij ose të saj dhe se fëmijët thithin gjithçka që përjetojnë si një sfungjer. Jam dakord. Unë kam parë tre fëmijët e mi të sfungjerojnë si pikat e mia të forta ashtu edhe ato të dobëta. Fëmijët shikojnë prindërit e tyre dhe imitojnë atë që vëzhgojnë. Ndikimi i pesë viteve të mia të para kontribuoi në shumë sjellje shkatërruese gjatë gjithë jetës sime. Shpesh do të doja të më kishin dhuruar që në lindje, në mënyrë që të mos më duhej të duroja kujtimet dhe ankthet që më kanë ndjekur shumë vite.
Gjithmonë ka një mësim për të nxjerrë nga fatkeqësitë. Kam marrë shumë mësime të tilla në rrugën e vështirë, por kam zbuluar se ka dritë në fund të tunelit. Drita që na nxjerr nga errësira është energjia pozitive që vjen për të rrethuar ata që kërkojnë vazhdimisht atë që jeta ka për të ofruar. Përgjigja është gjithmonë brenda. Duke shfrytëzuar këtë energji pozitive mund të arrini gjithçka. Asgjë nuk më ka penguar ndonjëherë që të “shkoj për të”. Nuk kam lejuar askënd dhe asgjë të më pengojë të bëj realitet ëndrrat e mia. Unë vazhdoj dhe do të vazhdoj. Kam një forcë të pandalshme. Jam kokëfortë dhe e di saktësisht se çfarë dua. Gjithmonë i kam besuar intuitës sime.
Kërkimi im për kuptimin e jetës më solli përfundimisht përmes një pagëzimi me zjarr, i cili ma pastroi shpirtin. Unë jam si “Feniksi” mistik që është ngritur nga hiri i tij, një shpirt i ringjallur, një djalë i humbur që evoluoi në një burrë. Në rrugëtimin e jetës, unë kisha për qëllim të shkëlqeja.
Është ky udhëtim në të cilin shpirtrat e këputur plotësohen përsëri. Është ky udhëtim në të cilin plagët shërohen dhe dhimbja më në fund zëvendësohet me dashuri dhe paqe.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
