Që kur ishim të vegjël, shumë përpara se të kuptonim hartat, drejtimet apo edhe orën e ditës, dinim se diku larg, më larg se retë që notonin ngadalë në qiell, më larg se malet që ndanin fshatra nga qytetet, jetonte Babagjyshi. Ai burrë me mjekër të bardhë si bora e parë e dimrit, me sy që qeshnin para buzëve, një figurë që nuk kishte nevojë për adresë për t’u gjetur, sepse zemra e çdo fëmije ishte kompasi i tij.
Kur rrinim mbledhur pranë sobës, në netët e ftohta që merrnin frymë mjegull nga të çarat e dritareve, i dëgjonim të rriturit duke treguar histori për të. Disa thoshin se ai jetonte në Polin e Veriut, në një shtëpi prej akulli që nuk shkrihej kurrë; të tjerë se banonte në një pyll të thellë, ku drerët fluturonin si zogj dhe yjet zbrisnin mbi çatinë e tij çdo natë. Por ajo që ishte e vërtetë, përtej çdo versioni, ishte se Babagjyshi dinte diçka që askush tjetër nuk e dinte: dëshirat e fëmijëve.
Jo ato të shkruarat në letra me dorë të dridhur, por ato që thuheshin në heshtje, që rrihnin në zemër si një rrahje e brishtë dhe e pastër. Nëse një fëmijë dëshironte një lodër, një libër apo thjesht pak ngrohtësi në shtëpi, Babagjyshi e kuptonte. Thuhej se ai nuk lexonte mendje, por dëgjonte zemra, dhe zemrat e fëmijëve flasin gjithnjë më fort se fjalët.
E kujtoj si tani atë ndjesinë e pritjes. Ditët para festës zgjateshin si nata e gjatë e dimrit. Ne, fëmijët, vraponim nëpër shtëpi me petkat e reja, duke numëruar orët dhe duke shikuar nga dritarja sikur dritat e qiellit do të na jepnin një sinjal të vogël që ai po afrohej. Ishte një pritje e mbështjellë me shpresë, jo për dhuratën vetë, por për mrekullinë që dikush, diku, mendonte për ne, edhe kur bota ishte rrëmujë, ftohtë ose e zhurmshme.
Dhe çdo herë që zgjoheshim në mëngjesin e festës, me një frymë të ngrohtë që dilte nga zemra e jo nga soba, e dinim se ai kishte qenë aty. Ndoshta nuk e kishim dëgjuar, ndoshta nuk e kishim parë, por dhurata e tij më e madhe nuk ishte ajo e vendosur poshtë bredhit. Ishte besimi. Ajo ndjesi e ëmbël se dikush kujdesej, se dikush dëgjonte, se dëshirat tona kishin rëndësi.
Ndërsa u rritëm, mjekra e Babagjyshit nuk ndryshoi, ajo mbeti po aq e bardhë, po aq e butë në kujtesat tona. Por ndryshuam ne. Mësuam se jeta nuk është gjithmonë aq e thjeshtë sa një listë dëshirash dhe një natë magjike. E megjithatë, diku në thellësi, një copëz e atyre netëve fëmijërore mbeti e gjallë. Sepse Babagjyshi nuk ishte vetëm një burrë i moshuar me rroba të kuqe; ai ishte simbol i një bote në të cilën mirësia është reale, bujaria është e mundur dhe mrekullitë ndodhin, qoftë edhe për një natë.
Sot, kur e mendojmë Babagjyshin, nuk e shohim më vetëm si figurën që sillte dhurata. E shohim si kujtesë të asaj periudhe kur zemra besonte pa frikë. Ai është shpresa që nuk shuhet, gëzimi që nuk plaket, drita që nuk e zbeh koha. Dhe çdo herë që bëjmë një të mirë, çdo herë që u dhurojmë fëmijëve buzëqeshje, çdo herë që i mbajmë të gjallë festat dhe dritat, ne bëhemi paksa Babagjysh për dikë tjetër.
Sepse, në fund, kjo është historia e tij: jo ajo që dëgjuam kur ishim të vegjël, por ajo që vazhdojmë të shkruajmë çdo ditë, historia e të qenët i mirë, i dashur dhe i gatshëm të dëgjosh zemrat që flasin butë.
©RevistaPsikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
