Një shofer taksie mori një mësim jete nga një grua e moshuar. Askush nuk doli jashtë kur i ra borisë, kështu, taksisti trokiti në derë. Ajo që ndodhi më pas i ndryshoi jetën përgjithmonë.
Jeta e një shoferi taksie në Nju Jork është, pa dyshim, plot ngjarje të çuditshme dhe interesante. Në “qytetin që nuk fle kurrë” këto automjete të verdha përshkojnë rrugët, duke marrë pasagjerë nga një pikë në tjetrën. Sidoqoftë, një ditë, ky shofer taksie u thirr nga një adresë shumë e veçantë: ajo që përjetoi e goditi aq shumë, saqë ai vendosi ta ndante historinë e tij me të gjithë botën:
“U thirra për të shkuar e për të marrë dikë. Si zakonisht, i rashë borisë, por askush nuk doli jashtë. I rashë përsëri, por pa rezultat. U tregova i paduruar, ishte udhëtimi im i fundit atë ditë dhe isha gati për t’u larguar. Vendosa të pres. Zbrita nga taksia dhe, kur i rashë ziles, dëgjova një zë të zbehtë që tha, ‘Vetëm një moment, të lutem’.
U desh pak kohë që dera të hapej dhe një zonjë e vogël, e moshuar, doli jashtë. Duhej të ishte të paktën 90 vjeçe, dhe, kishte një valixhe të vogël në dorë. Meqenëse dera ishte akoma e hapur, mund të shihja brenda shtëpisë së saj. Dukej se askush nuk kishte jetuar atje për një kohë të gjatë. Kishte çarçafë në mobilie, muret ishin të zhveshura, pa orë, fotografi apo foto. E vetmja gjë që mund të shihja ishte një kuti plot me foto dhe kujtime, e vendosur në një cep.
‘Të lutem, djalë, a mund ta çosh valixhen time te makina?’, pyeti gruaja. E mora dhe e vendosa në bagazh. Pastaj, u ktheva tek ajo, e mora nën krahun tim dhe ngadalë e shoqërova drejt makinës. Ajo më falënderoi për ndihmën. ‘As mos e thuaj atë,’ iu përgjigja unë. ‘I trajtoj të gjithë klientët e mi ashtu si do të trajtoja nënën time.’ Ajo më buzëqeshi dhe më tha: ‘Oh, kjo është e lezetshme!’. E moshuara u fut në taksi dhe më kërkoi të kaloja nëpër qendër. ‘Por nuk është rruga më e shkurtër, le të shkojmë më larg,’ e paralajmërova. ‘Është mirë për mua. Nuk e kam me ngut,’ u përgjigj ajo. ‘Jam duke shkuar në shtëpinë e të moshuarve,’ vazhdoi ajo.
U befasova pak kur dëgjova ato fjalë. ‘Një shtëpi të moshuarish është një vend ku njerëzit shkojnë të vdesin’, thashë me vete. ‘Nuk po lë asnjë anëtar të familjes,’ vazhdoi ajo butësisht. Në atë moment e fika taksimetrin. ‘Cilën rrugë duhet të ndjek?’, e pyeta. I kaluam dy orët e ardhshme së bashku, unë shëtisja nëpër qytet dhe ajo më tregoi hotelin ku kish punuar si recepsioniste. Kaluam nëpër shumë vende. E moshuara më tregoi shtëpinë në të cilën ajo dhe ish-bashkëshorti i saj i fundit kishin jetuar, kur ishin ende të rinj, dhe shkollën e vallëzimit ku ajo kishte studiuar e re.
Në disa rrugë ajo më kërkoi ta drejtoj makinën shumë ngadalë, dhe ajo ishte e lidhur me dritaren ashtu si do të bënte një fëmijë kurioz. Arritëm në shtëpinë e të moshuarve. Ishte mbrëmje. Ishte më e vogël nga sa e kisha imagjinuar. Kur arritëm në hyrje, dy infermierë na pritën. Ata e futën gruan në një karrocë dhe i morën valixhen: ‘Sa të kam borxh për udhëtimin?’ më pyeti ajo duke hapur çantën.
‘Asgjë’, iu përgjigja. ‘Por ti duhet të fitosh për të siguruar jetesën,’ ma ktheu ajo. ‘Ka klientë të tjerë’, iu përgjigja me një buzëqeshje. Pa e menduar fare, e përqafova shumë dhe ajo më shtrëngoi fort. ‘Keni bërë një grua të moshuar në fund të jetës së saj të lumturuar. Faleminderit!’ dhe sytë e saj u mbushën me lot. I dhashë dorën dhe e përshëndeta. E gjeta veten duke shëtitur nëpër qytet, nuk doja të shihja e të flisja me askënd. Çfarë do të kishte ndodhur nëse nuk do ta kisha bërë atë udhëtim? Çfarë do të kishte ndodhur nëse do të luaja vetëm një herë dhe do të largohesha?
Kur mendoj për atë natë, besoj vërtet se kam pasur një nga takimet më të rëndësishme të jetës sime. Kemi ditë kaq të ngarkuara sa shpesh harrojmë atë që ka më tepër rëndësi. Gjithçka është e shpejtë. Por mendoj vërtet se janë momentet më të qeta dhe gjestet më të vogla që kanë vërtet rëndësi. Duhet të kemi ca kohë për ta shijuar atë. Duhet të jemi të duruar dhe të presim para se t’i biem përsëri borisë”.
Një histori shumë e bukur vërtetë, që vlen të ndalesh për një çast për të parë dhe vlerësuar atë që ka me të vërtetë rëndësi në jetë!
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Elitereaders
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
