Shoh mijëra njerëz çdo ditë. Turmat e njerëzve vijnë dhe shkojnë. Kaq shumë njerëz shoh dhe mendoj se unë jam i vetmi që nuk ka asnjë njeri. Unë jam i vetmi person që ka vuajtur vetminë nga fillimi; unë jam një jetim. Unë kurrë nuk i kam parë prindërit e mi. Mendoj se jam personi i më i pafat i gjallë që nuk ka asnjë. Çdo ditë i lutem Zotit të më marrë. Ai tashmë i ka marrë të gjithë nga unë, pse nuk më merr dhe mua? Kjo jetë është e padurueshme tani. Pa njerëz askush nuk mund të mbijetojë. S‘kam asnjë për të folur. Nuk e di se sa ditë kanë kaluar para se të flas me ty. Nuk dal gjatë gjithë ditës, Njerëzit nuk duan të më shohin. Ata mendojnë se unë jam i mallkuar; të gjithë anëtarët e familjes sime kanë vdekur dhe unë jam i vetmi që është gjallë
Gruaja ime vdiq duke lindur fëmijën tonë të dytë. Vajza ime dhe unë e rritëm atë me shumë luftë. Vajza ime ishte gjithashtu një fëmijë i vogël; ajo ishte vetëm 8 vjeç. Por çfarë ndodhi pas aq shumë vështirësive për të rritur djalin tim? Ai vdiq në vitin e 22-të. Nuk munda ta martoj. Ai vdiq në një aksident me autobus.
Vajza ime vdiq vitin pasi djali im kishte vdekur dhe la vajzën e saj 6- vjeçare me mua. Unë vetëm kam mbijetuar për Sonian, mbesën time. Ajo ishte gjithçka e imja. Për 18 vitet e fundit ajo ishte nata ime dhe dita. Ajo ishte një vajzë e bukur dhe e lumtur. Kurrë nuk e kam ditur se ajo kishte aq shumë dhimbje sa duhej të bënte vetëvrasje në dhomën tonë me shallin e saj. Kurrë nuk e kam ditur! Ajo s’më ka thënë asgjë! Unë kurrë nuk mund ta ndjej dhimbjen e saj. Njerëzit thonë se jam i mallkuar. Ndonjëherë mendoj se kanë të drejtë, nëse jo, atëherë pse nuk munda ta kuptoj dhimbjen e Sonias? Si mund ta lija atë ta bëjë këtë? Ajo vdiq për shkak të dashurisë së saj. Ai njeri ka ardhur ndonjëherë, por unë kurrë nuk kam folur me të. Ai vinte dhe ulej pranë meje dhe qante si fëmijë.
Unë kam jetuar vetëm për 4 vitet e fundit dhe po pres të shoh ditën time të fundit. Nuk e di se çfarë do zoti nga unë. Pse në këtë botë të mbushur nuk kam asnjë? Për mua të jem gjallë është një mallkim tani. – Saiz UddinMolla 80
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
