Në kohët tona, vetmia konsiderohet një kërcënim, një humbje. Në emër të këtij terrori vendosen edhe kompromiset më të rënda. Kompromise në shoqëri, në punë, në miq, në ideologji, në martesë…
Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Ka njerëz që preferojnë të flenë me armikun e tyre, të ndajnë çdo ditë me dikë që e përçmojnë, që i zvogëlon e çorganizon karakterin e tyre, sesa të jetojnë, qoftë edhe për pak kohë, vetëm. Thuhet se “frika nga vetmia është frikë nga vetvetja” është ndoshta arsyeja pse është një frikë kaq e fuqishme, frikë totale. Kur vetja jonë është e panjohur, e neveritshme, e shtrembëruar dhe e huaj për ne, ne e shmangim atë. Ka njerëz me të cilët mund të jetoni brenda tyre pa jetuar me ta. Ashtu si njerëzit që, ndërsa jeton me ta, është e pamundur të jetosh brenda tyre, ka shkruar Goethe. Me fjalë të tjera, në një familje të madhe, në një shoqëri të zhurmshme që argëtohet, në një grup që del jashtë, vetmia e brendshme, vetmia e vërtetë e një anëtari mund të arrijë në dëshpërim. Jo të gjithë kanë lindur për t’u martuar, jo të gjithë kanë lindur për të pasur fëmijë. Social është personi që mund ta pëlqejë tjetrin. Për ta dëgjuar me vëmendje të thellë, për t’i hapur zemrën atij. Shoqërueshmëria përcaktohet nga aftësia për të simpatizuar dhe kuptuar njëri-tjetrin, ndërsa sekularizmi/laicizmi përcaktohet nga bashkëjetesa fizike për një lloj bashkëpunimi material… “Megjithëse kam vite të të shoh, nuk më ke munguar kurrë në jetë”, i shkruan dikush një mësueseje të vjetër. Por këto janë përvoja që mund t’i shijojnë vetëm guximtarët e vetmisë. Sepse vetmia juaj ushtron guximin tuaj, rafinon intuitën tuaj, forcon vetë-mjaftueshmërinë dhe modestinë tuaj e cila përfundon duke u zgjedhur nga çdo person serioz. Sepse vetmia është shkolla e vetënjohjes. Dhe siç thotë Lao Tzu: “Nëse e njihje të gjithë botën, dije shumë. Nëse e njeh veten, ke mësuar gjithçka”.
Vini re se njerëzit e vetmuar kanë një vështrim të thellë, të aftë të enden në mënyrë specifike brenda vetes së tyre të thellë dhe thellë te tjetri që shikojnë. Ata duket se dinë diçka më shumë se të gjithë ata që vrapojnë gjithë ditën dhe përfshihen në aktivitete, muhabete dhe shoqëri pa fund. Njerëzit që nuk e durojnë dot vetminë janë ata që krijojnë marrëdhëniet më të këqija. Me miqtë, me fëmijët e tyre dhe veçanërisht me partnerin e tyre erotik. Përkundrazi, ata që i kanë gjetur me shpirt, arrijnë lidhjet më të pasura. Ata dashurojnë dhe janë në gjendje të kujdesen. Dikush e pyeti një plak të urtë: “Po pse nuk mund të mbaj më në fund një shok me vete, pasi e dua kaq shumë?” Dhe i urti i’u përgjigj: “Vetëm sepse e do kaq shumë”. Malli për një lidhje shërohet nga malli për identifikim, për varësi, për projeksione, për thithje, për përdorim në fund. Me të tilla nevoja për qëllime nuk lidhesh. Ju punoni së bashku vetëm për të shkëmbyer sëmundje, acarime patogjene dhe pretekste. Për të shmangur realitetin tuaj të dridhur. Gjendje të tilla shumë shpejt bëhen të dukshme dhe bëjnë që tjetri të mbytet dhe të largohet…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
