Nëse përpiqeni të rindërtoni flakët e zjarrit që shpërtheu brenda jush me siguresën e inatit, së shpejti do të bëni një zbulim të çmuar: nuk ka asgjë të dobishme në këtë ndjenjë. Janë mbeturina të pastra të energjisë, ndjenjave, kohës.
Inati
Ka gjithmonë arsye të mira për të lëshuar këtë përzierje zemërimi dhe përbuzjeje dhe për ta shtyrë atë në kufirin shumë të hollë me urrejtjen, dhe për këtë arsye nuk është shumë e rëndësishme të thellohemi në shkaqet e inatit. Mund të jetë një gabim që kemi vuajtur. Një plagë që nuk e prisnim. Një ndjenjë e fshehtë e zilisë për ata që kanë marrë rezultate të papritura, të cilat as nuk kemi arritur t’i prekim. Një kompleks inferioriteti krahasuar me ata që arrijnë të ngjallin ndjeshmëri dhe admirim, madje pa u përpjekur shumë, pothuajse natyrshëm, instinktivisht. Zgjerimi i një keqardhje, shumë më i dhimbshëm se ëmbëlsia e nostalgjisë, për atë që mund dhe nuk mund të bënim.
Pse mbajmë inat?
Inati është një formë e vazhdueshme e zemërimit. Është diçka e pazgjidhur që kemi brenda dhe nuk duam ta mbyllim. Ne nuk mund ta kthejmë faqen dhe as nuk reflektojmë se kush vuan nga ky mosveprim. Ndoshta personi që ne e kemi kthyer në shënjestër të inatit tonë nuk e vëren as ndjesinë që na distancon prej tij.
Gjëja e parë që vritet nga inati është brishtësia e ndjenjave tona. Më e domosdoshme në kohën e narcizmit dhe egoizmit të shfrenuar. Ne duhet të jemi të prekshëm, të gatshëm të biem për t’u kthyer, nuk mund të kemi frikë nga gabimet tona dhe nga dhimbja që vijon. Pakënaqësia është një insekticid i gjithçkaje që qarkullon rreth dashurisë, madje edhe në gjendjen e saj fillestare. Në momentin që e shprehim, jeta varfërohet, zemra ngurtësohet dhe rrezikojmë të bllokohemi në errësirën e egoizmit tonë. Larg kënaqësisë së një jete të përbërë nga marrëdhënie të shëndetshme, të dendura dhe të lehta, por në të njëjtën kohë të thella. Indiferent dhe të kapur nga ajo vëmendje që në fakt është sinonim i dashurisë. Për cilindo dhe në çdo moshë.
Çfarë do të thotë të mbash inat?
Një tjetër viktimë e inatit është energjia fizike. Ju nuk do ta besoni, por inati është një përpjekje që vë në dyshim muskujt dhe fizikun. Nëse bëni një kërkim në Internet, do të zbuloni se ka disa studime sipas të cilave njerëzit e inatosur kanë konotacione specifike estetike. Vështrim i zymtë, por para së gjithash muskuj të fortë të fytyrës. Dhe lodhja e inatit, e gjitha e tretur, nuk rikuperohet, as me kalimin e kohës. Shpërndahet si pluhuri në erë, ku do të mjaftonte një moment ironi, me lehtësi kalviniane, për të shmangur përzierjen e zemërimit dhe përçmimit nga marrja dhe shtrirja me erën e saj të mykur kudo në personin tonë.
Po, e keni kuptuar mirë: myk. Fyerja përhap erë të keqe, erë e keqe e një gjëje bajate. Dhe kjo është tashmë e qartë në etimologjinë e fjalës që rrjedh nga latinishtja rancere, që do të thotë i tërbuar. Një mbiemër që përshkruan në mënyrë të përsosur njeriun e inatosur.
Gjithashtu për këtë arsye, inati, i destinuar nga natyra e tij të zgjerohet pa kufij, prodhon dëmtime shumë të drejtpërdrejta për shëndetin tonë. Për shembull: dobëson sistemin imunitar dhe rrit rrezikun e sëmundjeve të zemrës.
Dëmtimi i inatit
Duke iu përmbajtur metaforës së spërkatjes, inati eliminon aftësinë tonë për të shprehur dyshime, për të vënë në pikëpyetje idetë dhe këndvështrimet tona me të ardhura helmuese. Në një goditje të fortë, ne barrikadojmë veten tonë brenda disa sigurive, duke përfshirë edhe ato më të mjerat. Ne nuk pranojmë më pyetje, dyshime dhe rrezikojmë, në fundosjen e intolerancës, të mos kuptojmë kuptimin e jetës, pikat themelore të të qenit në botë, strukturën jetësore të marrëdhënieve. Realiteti i gjërave na shpëton, ne bëhemi të paarsyeshëm dhe vlen vetëm ajo që shohim përmes horizontit të kërthizës sonë. Një qëndrim që mund të vërshojë në sjellje kolektive, siç e kemi parë në rastin e shumë ndërmarrjeve, duke filluar me atë italiane, të prekur nga fortësia dhe gjatësia e krizës ekonomike. Shoqëritë kanceroze dhe për këtë arsye të ndryshueshme dhe të paqëndrueshme në disponimin e tyre.
Kush është i inatosur?
Fyerja është një karakter universal. Ashtu si koprracia ajo mbetet në kategorinë e njerëzve që mbyllin zemrat e tyre. Për të marrë një pamje të plotë të tij, thjesht lexoni disa prej protagonistëve të shumtë, të burgosur të tërbimit, të cilët mbushin romanet e letërsisë së madhe të shekullit XIX, ai që ka skalitur burra dhe gra universale. Shkatërrimi i tërbuar, trashëgimia dhe dashuria, kënaqësitë dhe ndjenjat, emocionet dhe jeta. Balzac shkruan në Papa Goriot: “Nëse zemra e njeriut mund të ndalojë kur ngrihet drejt lartësive të dashurisë, ajo rrallë ndalet në shpatin e pjerrët të inatit”. Kjo sepse pakënaqësia, siç na kujton letërsia e lashtë perse, është një pemë që hedh rrënjë të thella, të cilat vështirë se mund të çrrënjosen.
Njeriu i tërbuar, duke u kthyer në dhjamin e kësaj ndjenje, harxhon kohë të çmuar dhe bën një tokë të djegur nga ajo mençuri që kemi së pari në zemër dhe pastaj në kokë. Mençuria për të mos u mbingarkuar nga gjërat, madje edhe më e keqja, për të mos hequr dorë nga vlerat bazike, siç janë mirësia dhe toleranca e përpjekjes për të kombinuar gjithmonë lirinë me përgjegjësinë në qëndrimet tona.
Pesë folje që ju ndihmojnë të ndaloni inatin
Të heqësh qafe pakënaqësinë dhe energjinë e tij negative nuk është e lehtë. Nuk ka pilulë që mund të na shpëtojë dhe ne nuk mund të shpëtojmë me ndonjë qëllim të mirë sipërfaqësor. Por kemi 5 folje që mund të na ndihmojnë.
Rishikoni. Le të përpiqemi ta rikthejmë filmin e pakënaqësisë sonë të zgjatur, pa i kushtuar shumë vëmendje detajeve. Ndoshta duke u kthyer, zbulojmë se diçka në rrëfimin tonë, në atë për të cilën jemi bindur, nuk shtohet. Është një pikënisje interesante për ta mbyllur çështjen.
Shfryni. Në rrënjë të mllefit, shumë më shpesh sesa imagjinojmë, ekziston një gabim i metodës: diçka e ekzagjeruar. Një fjalë që e mbivlerësuam dhe mbase ishte thjesht një shaka e pakënaqur, një qëndrim që e vlerësuam me ashpërsi të tepruar, ose me gishtin e vogël të famshëm të theksuar në qëndrimin e atyre që duan të gjykojnë gjithmonë. Arsyeja pse shfryrja e burimit të pakënaqësisë është tashmë një mënyrë për ta dobësuar atë derisa të anulohet.
Mësoni. Çdo gjykim i gabuar i një personi është një disfatë dhe diçka digjet brenda nesh. Por le të përpiqemi ta kthejmë pikën e vëzhgimit. Përvoja, edhe ajo negative, na lejon të mësojmë dhe të shmangim gabimet në të ardhmen. Mbi të gjitha, marrëdhëniet njerëzore nuk janë asgjë më shumë se një trajnim i vazhdueshëm. Me burra dhe gra që përziejnë të mirën dhe të keqen.
Mos hezitoni: merrni kohën tuaj, që nuk do të thotë të bëheni zvarritës. Koha është një variabël themelor për të ndaluar mllefin: nëse nuk është e pjekur, është e kotë të provosh, më mirë të presësh. Por nëse ka ardhur koha, nuk ka kuptim të zgjatemi. Dhe këtë zgjedhje duhet ta ndiejmë brenda, pa e refuzuar, sapo të përpiqet të dalë në sipërfaqe.
Të pajtohemi. Është ndryshe nga falja dhe nëse doni është edhe më e lehtë në qëndrim. Bëhet fjalë për peshimin e faktorëve të ndryshëm në fushë. Nga njëra anë kemi humbjen e një marrëdhënieje dhe një gjendje të keqe të brendshme, të dy nën shenjën e zakonshme të inatit. Nga ana tjetër, ekziston shkelja dhe/ose gabimi i pësuar. Nëse reflektojmë, do të mund të zbulonim një disproporcion të qartë midis këtyre dy faktorëve dhe kjo do të thotë se ka ardhur koha për të ndërmarrë hapin e duhur për pajtim.
Burimi / https://www.nonsprecare.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
