Përgatiti Esmeralda Birçaj, eskperte e shëndetit mendor
Psikoterapisti i madh amerikan, autor dhe profesor i Psikiatrisë në Universitetin e Stanfordit, Irwin Yalom, shfleton faqet e autobiografisë së tij “Becoming myself”. Çfarë thotë ai për jetën, vdekjen dhe vendimin e tij për të mos shkruar një libër tjetër.
Ai zgjohet nga gjumi në agim, duke qarë. Ai lëviz në heshtje që të mos zgjojë gruan e tij në banjë. Ai lag sytë dhe mekanikisht ndjek udhëzimet që u jep pacientëve të tij për pesëdhjetë vjet. Ai mbyll sytë, përsërit ëndrrën në mendjen e tij dhe shënon atë që sheh.
Ky është imazhi i parë i ashpër që psikoterapisti amerikan, autori dhe profesori i Psikiatrisë në Universitetin e Stanfordit, Irwin Yalom, regjistron në rreshtat e parë të autobiografisë së tij, me titull “Becoming yourself”.
Duke shfletuar librin e tij të fundit, fjalët rrotullohen rreth një rreshti nga Dickens. Sa më shumë që njeriu i afrohet fundit, aq më shumë i afrohet fillimit të ciklit.
Në fund të fundit, jeta është një rreth. Takoj njerëz që mendojnë për të kaluarën e tyre. Kështu është edhe me mua… Nuk ka kuptim jeta. Ajo që dua të them është se ne duhet ta kuptojmë vetë. Jemi qenie, të etur për botën dhe duhet të gjejmë gjëra për t’i dhënë kuptim, thekson ai dhe na bën një… “dridhje” të mprehtë për të kuptuar kuptimin e jetës, vdekjes dhe rrugën e zgjedhjeve tona.
Babai i “psikoterapisë në grup” i cili ka ndihmuar miliona qenie njerëzore të menaxhojnë idenë e vdekjes është i sinqertë, i drejtpërdrejtë dhe pa asnjë gjurmë arrogance.
Menaxhimi i fundit i vdekjes
Deri vonë, Irwin Yalom ia kushtonte gjysmën e ditës shkrimit. Madje kishte në mendje, një pirg librash që prisnin të mbusheshin me fjalët e tij. Autobiografia e tij me titull “Të bëhem vetvetja”, përfundoi. Tani nuk e presin më librat. Kur dikush i afrohet të tetëdhjetave, ata priren të harrojnë gjërat dhe unë doja të sigurohesha që do të shkruaja saktë, ndërsa mendja ime ishte e qartë. Ndonjëherë duke u rritur, ju prireni të mendoni shpesh për jetën tuaj të kaluar dhe kujtimet kthehen.
Mes tyre, mijëra të sëmurë me kancer, të cilët i kapi për dore për të kapërcyer frikën e fundit. Kontakti im me pacientët me kancer më ndihmoi të mësoja të funksionoja me ta. Si të përballeni me idenë e vdekjes ishte një përvojë vërtet e vështirë e cila gjithsesi më çoi në nevojën për të bërë vetë terapinë dhe për të menaxhuar ankthet e mia, thekson ai ndër të tjera.
Njerëzit që kanë arritur gjëra në jetën e tyre kanë më pak frikë nga vdekja, ka përmendur ai në të kaluarën dhe na shpjegon: Nuk janë aq arritjet që mund të arrihen, por aftësia për të mos u penduar për gjërat në jetë. Jam i bindur se njerëzit që jetojnë duke u penduar për atë që nuk kanë bërë, për atë që nuk e kanë provuar, i frikësohen shumë më tepër vdekjes.
Ai nuk ka asnjë mendim të dytë për zgjedhjet e tij. Jam penduar për shumë pak gjëra. E dini, kjo pyetje është shumë e rëndësishme për pacientët e mi. Kjo është, si të jetosh pa u penduar. Si të jetosh pa keqardhje.
Por në të njëjtën kohë ai u përpoq të shëronte vetë plagët e tij. Unë vetë kam bërë shumë punë. Duhej. Çdo psikoterapist duhet të bëjë terapi për të kuptuar veten… Kjo punë nuk mbaron kurrë. Domethënë të perceptosh veten.
Një diskutim nga ato që dallojnë këndvështrimin…, që e kthejnë atë në dritë dhe në kërkim të një kuptimi themelor. Në çdo ditë nga këtu e tutje.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
