Ndërsa lajmet mbi procedurat e miratimit të vaksinave hapin një dritë për muajt e ardhshëm dhe shpresojmë që të fillojmë fushatat e vaksinimit në Evropë, në Itali ka shumë pyetje mbi përdorimin e antitrupave monoklonale.
Antitrupat monoklonale në mënyrë ideale përfaqësojnë një mekanizëm shumë interesant dhe premtues të veprimit antiviral (i drejtuar, pra, kundër infeksionit dhe replikimit viral dhe jo kundër efekteve të infeksionit). Ndërsa antitrupat monoklonalë kanë qenë në përdorim klinik për disa vjet për një sërë sëmundjesh autoimune dhe onkologjike, përdorimi i tyre si anti-infektivë (antibakterialë dhe antiviralë), megjithëse është studiuar intensivisht, ende nuk është kurorëzuar me sukses, përveç në disa raste.
Me shfaqjen e sëmundjes COVID-19, platformat eksperimentale të zhvilluara në vitet e kaluara për sëmundje të tjera (të tilla si Ebola) janë kthyer me shpejtësi në virusin SARS-CoV2. Në vetëm disa muaj, dy kompani Ely Lilly dhe Regeneron kërkuan leje nga FDA për përdorim emergjent, i cili e dha atë në fillim të nëntorit.
Sidoqoftë, rezultatet e botuara, megjithëse interesante dhe premtuese nga pikëpamja shkencore, janë larg nga përmbushja e pritjeve të mëdha që kishin ngjallur. Për shembull, nëse përqendrohemi te bamlavinimab, antitrupi i prodhuar nga Ely Lilly, vetë kompania dhe më pas FDA tregon se përdorimi i produktit nuk ka efekt në uljen e vdekshmërisë tek pacientët e shtruar në spital; rrezikon të përkeqësojë simptomat e pacientit të shtruar në spital; ka një efekt modest në pacientin JO të shtruar në spital, por me rrezik të lartë, duke ulur probabilitetin e shtrimit në spital nga 6.9 në 1.6% brenda 28 ditëve të administrimit. Sidoqoftë, FDA e ka konsideruar të nevojshme dhënien e përdorimit emergjent dhe produkti është përdorur në Shtetet e Bashkuara për rreth një muaj.
Disa studiues kishin raportuar tashmë kufij të mundshëm të përdorimit të këtyre antitrupave, të cilat shtojnë efikasitetin e tyre. E para është që këto antitrupa duhet të përdoren shumë herët, idealisht brenda 48-72 orësh nga infektimi. Ne e dimë që në jetën reale, në këtë periudhë kohore, zakonisht nuk është bërë asnjë tampon, kështu që zgjedhja e pacientëve te të cilët trajtimi mund të ketë efekt është shumë e vështirë. Problemi i dytë është se këta antitrupa kërkojnë infuzion intravenoz. Infuzioni zgjat një orë, dhe pacienti duhet të qëndrojë nën vëzhgim të paktën një orë tjetër, në spital ose klinikë ambulatore, me mundësinë e ndërhyrjes kundër shokut anafilaktik. Në fakt, është një nocion i zakonshëm që infuzioni intravenoz i peptideve (që janë antitrupa) rrallë, por jo në mënyrë të papërfillshme mund të japë reaksione shoku anafilaktik. Kujdes. Kjo do të thotë që një pacient i diagnostikuar pozitiv me tampon, por jo i shtruar në spital, duhet të shkojë në spital për të bërë infuzion. Pikërisht e kundërta e asaj që duhet zakonisht! Një person pozitiv hyn në spital, krijon rrezik të përhapjes së virusit tek ata që nuk janë të infektuar, dhoma e infuzionit është e mbyllur për të tjerët që do të kishin nevojë për të.
Pra, në vend që të lehtësojë presionin mbi spitalet, trajtimi e rëndon atë (mos harroni se pacientët që trajtohen janë pacientë me simptoma të lehta, jo të rënda). Pastaj ka një konsideratë tjetër. Prodhimi i mundshëm për kompaninë është pak më pak se 10,000 doza në ditë. Le të konsiderojmë se Shtetet e Bashkuara kanë rreth 200,000 raste në ditë, javët e fundit. Një trajtim kushton, në Shtetet e Bashkuara, 1270 dollarë, plus 309 dollarë për infuzionin, plus koston shtesë të kohës së vëzhgimit në spital. Pra, le të themi 1600/1700 dollarë për trajtim. Në vetvete nuk është një shifër e madhe, por le të kujtojmë gjithmonë se po flasim për pacientë jo seriozë.
Raportet e lajmeve në SHBA tregojnë gjithashtu se nga këto 10,000 doza në ditë, përdoret një numër i ndryshueshëm midis 5 dhe 20%, për shkak të problemeve që përmendëm më lart dhe paaftësisë së spitaleve për t’i përdorur ato. Dhe së fundmi, ekziston problemi që ka të bëjë me përkufizimin e ‘pacientit të butë në rrezik përkeqësimi’. Sipas përkufizimit të pranuar nga përdorimi i urgjencës, të gjithë personat mbi 65 vjeç dhe mbi 55 vjeç me të paktën një sëmundje bashkëshoqëruese (përfshirë diabetin ose obezitetin) hyjnë në këtë përkufizim, i cili zgjeron audiencën e ‘të drejtës’ në një pjesë shumë të madhe. Po sikur një spital të ketë vetëm një dozë dhe janë tre pacientë që i përmbushin kriteret? Kush vendos kë të trajtojë? Mbi çfarë baze? Çfarë rreziku ka, për mjekun dhe spitalin, në rastin e proceseve gjyqësore të ngritura nga ‘të përjashtuarit’?
Këto konsiderata të thjeshta tregojnë se si këta antitrupa monoklonalë përfaqësojnë një përparim të rëndësishëm shkencor, me kaq pak ndikim në klinikë. Ato të radhës, ndoshta duke përfshirë ato në zhvillim në Itali muajt e fundit, duket se kanë karakteristika më të mira: doza më të fuqishme, kosto më të ulëta, JO administrim intravenoz. Ne shohim përpara me besim.
Por pikërisht për këtë arsye, cila është arsyeja pse një pakicë e zhurmshme e komentuesve në rrjetet sociale dhe herë pas here mysafirë të ndonjë programi televiziv, përfshirë disa të diplomuar në mjekësi, vazhdojnë me fiksim për të promovuar këto antitrupa në media, pa përmendur problemet që përfshin përdorimi i tyre? Në të vërtetë, në një farë mënyre edhe duke favorizuar një lexim krejtësisht të ndryshuar të situatës, me një numër qytetarësh të cilët, me të drejtë të acaruar nga situata, fillojnë të mbjellin dyshimin se mungesa e disponueshmërisë është një operacion që synon të zgjasë gjendjen e jashtëzakonshme. Kjo natyrisht është çmenduri. Së pari, në asnjë vend evropian nuk janë në dispozicion ose kërkohen antitrupa monoklonalë kundër Covid-19, madje as në Mbretërinë e Bashkuar. Kompanitë nuk kanë aplikuar për autorizim as në EMA ose në agjencitë kombëtare. Dhe, nga ana tjetër, si munden ata, nëse kanë një kapacitet prodhimi kryesisht të pamjaftueshëm vetëm për tregun e brendshëm?
Atëherë, cili qëllim i fshehur i bën njerëzit me një shikueshmëri të caktuar në mediat sociale, por të distancur plotësisht nga situata italiane dhe pa ndonjë kompetencë specifike në rastin e Covid-19, të mërziten aq shumë? Ne mendojmë se sot, ashtu si në pranverë, është e nevojshme të mos futësh dyshime dhe të trazosh fantazmat në opinionin publik.
Jo sepse nuk duhet të kritikojmë, përkundrazi. Por vetëm sepse këto dyshime janë të trazuara.
Gabriele Costantino është drejtor i Departamentit të Ushqimit dhe Barnave në Universitetin e Parmës dhe profesor i kimisë farmaceutike në të njëjtin universitet
Burimi / https://www.today.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
