Gjithmonë jemi mësuar të jemi të fortë, sepse na kërkohet vazhdimisht forca. Por herë pas here edhe ju keni të drejtë të thoni se jeni të lodhur nga kjo, se keni nevojë për një shpatull dhe mbi të gjitha për një pushim.
Kur të është kërkuar gjatë gjithë jetës të jesh i fortë, bëhet zakon deri në pikën që as nuk e kupton se je personi tek i cili të tjerët mbështeten vazhdimisht. Por vjen një moment kur nuk mund të jesh më një prani dhe mbështetje e përhershme për të tjerët, sepse je plot me emocione, të cilat nuk mund t’i çlirosh kurrë plotësisht. Kjo është atëherë situata ku ju duhet të ndaloni, të qani nëse është e nevojshme dhe të mendoni për veten tuaj, se jeni i vetmi person tek i cili mund të mbështeteni për jetën.
NJË LODHJE QË VJEN NGA BRENDA
Arsyet pse ju kërkohet ose detyroheni të dukeni dhe të jeni të fortë janë më të ndryshmet sipas individëve: problemet familjare, miqësitë këmbëngulëse ose marrëdhënie toksike të të gjitha llojeve, jo vetëm ato të dashurisë. Përballja me jetën është shpesh një sipërmarrje rraskapitëse, e cila të lë jo vetëm në grahmat e lodhjes më të thellë, por në rastet më të rënda ndikon në mirëqenien mendore të personit, duke e bërë atë të zhytet në një depresion që kërkon mbështetjen e jashtme të një terapisti për të dalë prej saj dhe për t’u rikthyer duke u mbështetur në aftësitë tuaja. Kjo sepse lloji i lodhjes për të cilën po flasim nuk zgjidhet me një gjumë të gjatë pas një dite apo jave të ngarkuar, por është një lodhje që vjen nga brenda, dhe në një moment të jetës ngopja është e tillë që ju ndiheni të shpërthyer.
SHFRYRJA ËSHTË E RËNDËSISHME
Në këto momente ngopjeje dhe lodhjeje, është e rëndësishme të kuptosh se nuk je i pathyeshëm, por se duhet të lëshosh avull: je një person tamam si ata që mbështeten vazhdimisht tek ti, duke kërkuar që të jesh i fortë sikur të ishe. Nuk është gjithashtu njerëzore, sikur të mos kisha ndjenja, sikur të mos ndjeja zhgënjim dhe lodhje, saktësisht. Kur tregoheni gjithmonë si një person i fortë, njerëzit e kuptojnë dhe përfitojnë prej tij: nuk është keqdashje, por instinkt njerëzor. Qeniet njerëzore kanë instinktin për t’u kapur pas një shpëtimtari, diçka që mund t’i mbajë në këmbë ose madje t’i nxjerrë në breg kur ndihen sikur po mbyten ose po luftojnë me ujë të lartë. Dhe nëse ata gjejnë një person që ka qenë gjithmonë i fortë, i buzëqeshur, i palëvizshëm pavarësisht gjithçkaje, pa marrë parasysh sa herë janë lidhur me ju, ata do ta bëjnë atë përsëri dhe përsëri, derisa të arrijnë rrugën e tyre.
Ju atëherë keni të drejtë të thoni: Jam i lodhur duke qenë i fortë, duke pasur momente në të cilat distancoheni nga njerëzit për t’u kujdesur për veten dhe personin tuaj të brendshëm, i cili mund të qajë, mund të lëshojë avull, mund të vendosë të shembet, pavarësisht se e di se, kur të vijë koha, ai/ajo do të kthehet në këmbët e saj, më e guximshme dhe më e fortë se më parë. Por ndalimi është i rëndësishëm. Të qenit i fortë shpesh nuk është një zgjedhje, por e vetmja alternativë e mundshme në një botë që është kaq e egër dhe që gjithmonë të kërkon të mos dorëzohesh, të mos biesh, të mos njohësh ankthin dhe depresionin, të mos e lëshosh kurrë. Dhe para se ta kuptoni, ju jeni në një rreth vicioz, pra, nëse nuk mund të jesh i fortë, rrëzohesh dhe mendon se nuk je më i dobishëm për të tjerët, kur ke bërë një sëmundje nga dobia e të tjerëve, sikur të jetë e vetmja gjë që mund të bësh. Të qenit i fortë do t’ju çojë në zakonin për të marrë goditje, madje edhe të forta, veçanërisht të pamerituara, sepse së shpejti do të jeni thes i grushtimit që dikush do të godasë për të lëshuar avull dhe për të derdhur problemet dhe dilemat e tij ekzistenciale, probleme që i kemi të gjithë: edhe ti. Sigurisht që është e rëndësishme të dimë të dëgjojmë kur dikush që duam ka nevojë për ju dhe kërkon praninë tuaj fizike, por një kërcim i vazhdueshëm nën stuhi, kur ai ndjen se po zhytet në një lak trishtimi, ankthi, lodhjeje dhe depresioni është i dëmshëm: është koha për të vepruar dhe thënë: Jam lodhur duke qenë i fortë.
TË JESH GJITHMONË I FORTË TË BËN TË DOBËT
Kur kërkesa për të qenë i fortë bëhet një konstante në jetën tuaj, ju jeni mësuar aq shumë me të, saqë as nuk e vini re se nuk po i shmangni goditjet, por po i merrni të gjitha. Vjen një moment kur jeta ju paraqet faturën dhe ju kërkon të bëni një bilanc. Si jeni sjellë në muajt, vitet e fundit apo gjatë gjithë ekzistencës suaj? Keni qenë gjithmonë pikë referimi dhe mbështetje për njerëzit që ju rrethojnë? Miqtë, partnerët, familja janë mbështetur gjithmonë tek ju si konstantja e fortë, që nuk njeh depresion, shpërthime apo trishtim, sikur i përballoni të gjitha pa mundim, sikur çdo peshë e shtuar tërhiqet zvarrë pothuajse pa e vënë re. Por nuk është kështu dhe së shpejti fatura që ju vjen është e kripur, shpesh me pasoja edhe fizike. Para së gjithash, mungesa e energjisë të së kaluarës: duke qenë i fortë për të tjerët, përfundoni duke mos qenë më i fortë as për veten tuaj, nuk jeni më në gjendje të përmbushni qëllimet tuaja të përditshme, nuk jeni më në gjendje të zgjoheni energjik, i gjallë dhe i motivuar si kurrë më parë. Përfundon duke u humbur në lakun e forcës së vazhdueshme, të pacenuar, sikur ky të jetë qëllimi yt i vetëm në jetë. Por lodhja vjen e shkon, shfaqet para teje dhe të thyen, vetëm sa të dobëson. Zemra jote aq sa trupi yt nuk mund të përballojë çdo shqetësim, çdo kërkesë për ndihmë, të gjitha fjalitë dhe emocionet që dikush, pa e vënë re nëse mund t’i përballosh apo jo, derdh kundër teje. Dhe ju nga ana juaj mblidhni, sepse nuk mund të bëni ndryshe.
Ndërgjegjësimi në jetë është thelbësor, në çdo moment duhet të dini se çfarë po bëni, pse dhe mbi të gjitha për kë. Nëse përgjigja është gjithmonë për dikë tjetër përveç jush, atëherë diçka nuk është në rregull. Së shpejti do të filloni të harroni atë që dëshironi, për çfarë jetoni dhe rrezikoni të bini në simptomat e depresionit, sepse psikologjia ndikon në çdo aspekt dhe çdo moment të ekzistencës. Mund të përpiqeni të motivoni veten me fjali për të rikthyer energjinë tuaj të mëparshme, sepse e dini që shpesh fjalia e duhur e thënë nga dikush i rëndësishëm mund të bëjë ndryshimin, por ndonjëherë është tepër vonë për fjalë. Nëse tregoheni gjithmonë të fortë, jo vetëm që do të ndiheni të lodhur, por të tjerët nuk do ta shohin kurrë dhimbjen tuaj, të cilin për këtë arsye nuk do të mund ta ndani me askënd. Dhe një nga arsyet kryesore të një çrregullimi depresioni është vetmia , e cila ju bën të mbani gjithçka brenda, pa shfryrë, duke qarë vetëm, pa qenë në gjendje t’ju dëgjojë askush, madje as t’ju kuptojë. Kur nuk ndaleni kurrë dhe nuk i pranoni kurrë kufijtë tuaj , njerëzit përfundojnë duke mos ju besuar kur ju kërcënoni se nuk do ta duroni më, se jeni të lodhur, se jeni gati të përkuleni apo edhe të thyeni. Askush nuk do ta besojë, sepse nuk ka ndodhur kurrë, sepse je shkëmbi i të gjithëve dhe gurët nuk përkulen, aq më pak thyhen.
JU NUK JENI NJË SUPERHERO, JU JENI NJERI
Kur njerëzit kuptojnë se mund të flasin me ju për çdo gjë, ata fillojnë të flasin herët dhe të pafiltruar, qoftë edhe brutalisht, duke menduar se asgjë nuk mund të të gërvishtë ose të të lëvizë, sepse je gjithmonë aty, në këmbë, me një buzëqeshje në fytyrë, gati për të mbështetur dhe këshilluar dikë, që mezi të kthen me një gjest dashurie, një “faleminderit. Të dua” e cila, në një moment të caktuar, lë kohën që gjen. Problemi i tyre është të të shohin si një superhero që nuk ka nevojë kurrë për ndihmë, sepse ai kurrë nuk lëkundet, nuk kërkon asgjë, por dëgjon dhe mbledh, këshillon dhe thith. Është një zhytje e vazhdueshme në problemet e njerëzve të tjerë, sikur të mos kishe asnjë, sikur të mos ishe njeri në gjendje të ndjesh emocione, të aftë për të qarë nëse të duhet, në gjendje të shpërthesh, të ndalosh, të thuash se jeni të lodhur dhe më pas, pas një momenti të duhur pauze, filloni përsëri.
Nuk përmendet viktima: ju keni një të tillë përgjegjësi për pikëpamjen që të tjerët kanë për ju. Je mësuar të jesh i dobishëm, në të vërtetë ndonjëherë thelbësor për të tjerët , duke harruar fillimisht, për të fshehur më pas qëllimisht ndjenjat e tua të vërteta, emocionet që nuk i kishe menduar se ishin të rëndësishme, sepse askush nuk do të kishte qenë në gjendje të të këshillonte, ose të mos rëndonte jetën. e të tjerëve – pikërisht ashtu siç po bënin me ju.
Përgjegjësia juaj qëndron në mos folur kurrë, nga frika se mos ju kuptojnë ose nga frika se mos shqetësoni të tjerët. Megjithatë, ndërkohë, bota përreth nesh po rrotullohet dhe po ashtu shpejt, ajo vazhdon të mbështetet tek ju, të krijojë pritshmëri dhe të mendojë se duhet të jeni të fortë sepse keni qenë gjithmonë të fortë. Çfarë duhet bërë atëherë? Bisedoni. Ndoshta kur u përpoqët ta bënit, nuk ishte mjaft prerëse, shumë butë, dhe njerëzit nuk i dëgjuan apo i kuptonin vërtet emocionet dhe disponimin tuaj, sepse ju i pëshpëritnit, kurrë nuk i thoshit hapur. Por nuk gjen rehati kështu: të mos bërtasësh dhe të zihesh, siç mund të bësh nëse vazhdon të dukesh i pathyeshëm dhe i fortë si askush tjetër, por duke folur me njerëzit që dëshironi të tregoni se si po kaloni, të cilët dëshironi të vini re se jeni të lodhur. Shpjegoni në detaje se si ndiheni, flisni saktësisht për arsyet pse ndiheni kështu: dikush që kujdeset për ju do të jetë në gjendje të pranojë kërkesën për ndihmë, përndryshe nuk u interesua vërtet për ju, kështu që është më mirë ta humbni atë sesa për ta mbajtur atë.
Pasi të jeni hapur me njerëzit me të cilët keni dashur ta bëni këtë, përqendrohuni tek vetja, vendoseni veten në qendër të prioriteteve tuaja, jini vetëm guri i vetes suaj, duke i lejuar vetes kurën të ndalet, të shembet, të qani kur është e nevojshme, të izoloheni nëse ju duhet të jeni vetëm, dhe pastaj të filloni përsëri, më i fortë se më parë. Por jo një forcë e detyruar, sikur të mos kesh alternativë, duhet të zgjedhësh kur dhe pse të jesh i fortë, kujt i duhet dhe nëse ia vlen. Vetëm në këtë mënyrë do të jeni në gjendje të keni kontroll të plotë të emocioneve tuaja, duke shmangur kolapsin edhe një herë në atë rreth vicioz, i cili ju zbraz energjinë dhe bën mashtrime me psikikën tuaj.
Burimi alfemminile
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
