Nëse jeni fëmijë i vetëm, të paktën një herë do të keni dëgjuar për “sindromën e një fëmije” dhe se si mund të ndikojë në ekzistencën e atyre që janë rritur pa vëllezër apo motra.
Çfarë është sindroma e një fëmije?
Në 1986, një studim nga Ton Falbo, një psikolog i njohur në Universitetin e Teksasit në Austin, çoi në një rishikim të rreth 200 studimeve në lidhje me dallimet midis vëllezërve dhe motrave dhe fëmijëve të vetëm. Rezultati? E vetmja siguri është se fëmijët e vetëm kanë tendencë të krijojnë një lidhje shumë më të fortë me prindërit e tyre sesa ata që kanë vëllezër ose motra .
Të mirat dhe të këqijat e të qenit fëmijë i vetëm
Nëse jeni rritur vetë, do të keni mësuar gjithashtu të rrisni të menduarit tuaj anësor. Është aftësia për të gjetur zgjidhje kreative dhe inteligjente për problemet. Arsyeja? Gjithmonë ju është dashur të menaxhoni vetë , duke mësuar të mbështeteni vetëm tek vetja juaj.
Nga ana tjetër, disa kërkime kanë zbuluar anët negative të mospasjes së vëllezërve dhe motrave. Ajo që ju ka munguar, sidomos në fëmijëri, ishte krahasimi me moshatarët. Kjo mund të ketë ndikuar në aftësinë tuaj për tolerancë ndaj të tjerëve , por edhe në zhvillimin e karakteristikave si empatia , altruizmi dhe bashkëpunimi.
Roli i prindërve tuaj
Përtej studimeve është thelbësore të nënvizohet se si çdo gjë është e lidhur me kontekstin arsimor në të cilin njeriu rritet. Ajo që ka rëndësi janë, përveç pranisë së vëllezërve, edhe krahasimi me moshatarët dhe dialogu. Prindërit në këtë rast kanë një rol kyç për të krijuar, pavarësisht nga numri i fëmijëve në familje, një kontekst respektues dhe i dashur.
Është thënë shumë për fëmijët e vetëm ndër vite, duke nënkuptuar etiketa që nuk janë gjithmonë shumë edukuese. Mos bini në grackën e pranimit të asaj që ata thonë. Për më tepër, nuk jeni narcisist, i vetmuar apo i llastuar , por jeni rezultati – siç ndodh me çdo fëmijë – i marrëdhënieve që keni pasur si fëmijë me figurat e lidhjes dhe mjedisit në të cilin jeni rritur.
Shmangni vendosjen e fëmijëve rreth bashkëmoshatarëve, ekzagjerimin e shpërblimeve dhe lavdërimeve, të qenit tepër mbrojtës ose ofrimin e modeleve konfliktuale për shkak të pranisë së gjyshërve . Të gjitha këto janë gabime që çdo prind – me vetëdije apo pa vetëdije – mund të bëjë në procesin e edukimit të një fëmije, duke ndikuar në ekzistencën e tij në të ardhmen.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
