Falënderimi, siç e dimë, është një shenjë e sjelljes së mirë. Mirëpo, edhe pse është mirë të kujtojmë atë që kemi marrë nga të tjerët me qëllimin për t’i falënderuar në njëfarë mënyre, kur jemi ne ata që kryejmë një vepër të mirë, nuk duhet të presim shpërblim.
Të qenit bujar dhe duke i marrë gjithmonë parasysh të tjerët, lë gjurmë tek ne dhe tek ata që na rrethojnë. Kjo do të thotë se fakti i thjeshtë i të bërit diçka për të ndihmuar të tjerët gjeneron një shpërblim emocional dhe na bën të ndihemi mirë nga shumë këndvështrime.
Duke ndihmuar të tjerët, ne lëmë gjurmë në shumë mënyra; ato, me kalimin e kohës, do të bëhen përkujtues, shenja që do të na shndërrojnë në njerëz të “çelikut të paharrueshëm”. Asgjë si dhënia për të ndriçuar dhe zbuluar versionin më të mirë të vetes.
Mirësia nuk ka nevojë për shpërblim
Njerëzit mbështetës, bujarë dhe të mirë zakonisht nuk e kuptojnë se sa rëndësi kanë veprimet e tyre për të tjerët. Qëndrimi i tyre është aq i natyrshëm sa nuk u intereson se si do të transformohen nga veprimet e tyre.
Megjithatë, rreziku për t’u bërë plotësisht i disponueshëm për të tjerët është që këta të fundit të përfitojnë prej tij dhe të humbasë e drejta për individualitet. Shumë herë, të ndihmosh të tjerët gjithmonë mund të kthehet kundër nesh, duke na bërë të humbasim forcën që karakterizon dhënien, të mahnitur nga egoizmi që mbretëron mbi nevojat e të tjerëve.
Edhe njerëzit e mirë bëjnë gabime
Edhe njerëzit e mirë mund të na lëndojnë, por kjo nuk do të thotë se ata humbasin dritën e tyre. E rëndësishme, pra, është të jesh mirënjohës për çdo moment dhe çdo gjest, pa i dënuar të tjerët dhe pa u ofruar atyre më pak të drejta.
Megjithatë, nuk duhet të ndalojmë së njohuri përpjekjet e të tjerëve, të cilat janë të mira dhe e bëjnë jetën më të lehtë. Nuk duhet t’i gjykojmë apo t’i privojmë të tjerët nga atributet e mira vetëm sepse kanë bërë një gabim, sepse kjo do të dobësojë botën dhe rrjetin e mirësisë që e rrethon atë.
Jo të gjithë janë plotësisht të mirë apo krejtësisht të këqij. Ne nuk jemi gjithmonë ashtu siç dukemi, duam apo nuk duam, secili prej nesh ka drita dhe hije brenda vetes. Ajo që na bën të mirë apo të këqij janë rrugët që zgjedhim, sepse ato na përshkruajnë dhe na shndërrojnë në ata që jemi në të vërtetë.
Thuhet se njerëzit humbasin vlerën kur nuk janë të përulur. Nuk ka të bëjë me marrjen e vendimeve të mëdha, por për të kontribuar me kokrra të vogla rëre për një botë më të mirë. Njerëzit e mirë maten me besnikërinë e zemrës dhe madhështinë e shpirtit të tyre.
Për të përfunduar dhe duke kujtuar fjalët e Ciceronit, duhet të kemi parasysh se mirënjohja nuk është vetëm virtyti më i madh, por edhe nëna e të gjithave. Kjo sepse është një vlerë që vjen nga zemra dhe na bën të aftë të respektojmë, vlerësojmë dhe njohim atë që bëjnë të tjerët për ne.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
