Ka shumë histori që i njohim përmes komenteve në rrjetet sociale, ose mesazheve që dërgohen privatisht, kjo është shumë e rëndësishme për ne, sepse na lejon jo vetëm t’i japim hapësirë jetës dhe dëshmive tuaja, por edhe të flasim për tema me të cilat shpesh janë të vështira për t’u marrë, duke u dhënë një zë atyre që jetojnë, ose kanë jetuar, situata të caktuara.
Në mesin e shumë mesazheve ai që na bëri më shumë përshtypje ishte mesazhi i dërguar nga Camilla, njëzet vjeç, e cila na tregoi për jetën e saj si motra më e vogël e Albertos, një djalë me një formë të rëndë të autizmit. Historia e saj na preku aq shumë sa ne i kërkuam asaj të na tregonte më shumë rreth saj, të shkruante më shumë për jetën e saj të përditshme, frikën dhe ndjenjat e saj, duke lënë vend për fjalët dhe emocionet e saj, si të ishte duke folur me një mik, një person të besuar.
“Autizmi në ditët e sotme është një realitet që është më se i njohur dhe i vështirë për t’u injoruar, mjekët, nënat, media, mësuesit flasin për këtë, por kush interesohet për vëllezërit dhe motrat e fëmijëve autikë?
Unë jam Camilla, motra e një djali autik, një vit më i madh se unë. Unë jam 20 vjeç dhe bëj një jetë ndryshe nga bashkëmoshatarët e mi, po, sepse edhe pse prindërit e mi u përpoqën të më bëjnë të jetoj si të tjerët, unë e di se kam çdo të drejtë të ndihem ndryshe. Historia ime nuk ka të bëjë me një vajzë me fuqi magjike që mposht të keqen, shmang të gjitha problemet dhe i zgjidh ato përgjithmonë, këtu nuk ka as ilaçe as zgjidhje të lehta.
Unë duhet të jem e sinqertë me veten time, kam pasur një fëmijëri paqësore, ku kam qenë në gjendje të njihem dhe të përjetoj gjithçka, me një aspekt që ndryshon nga ajo që jetuan fëmijët e tjerë. Ajo që unë mendoj se e bën fëmijërinë time të ndryshme, mund të raportohet përmes disa shembujve: Alberto, vëllai im, në moshën 4 vjeç kishte lojëra të veçanta me të cilat duhej të përpiqej të zhvillonte aftësi të caktuara verbale ose prekëse, që atëherë fillova të dëshiroja të luaja me të, duke vepruar si ‘mësues’ ndaj vëllait tim të madh, gjë e cila ka vazhduar me vite, edhe në fusha të tjera: gjatë hipoterapisë unë shpesh isha asistentja e tij dhe po e ndihmoja me mësimet në një mënyrë praktike.
Kjo lloj përvoje më ka bërë një dhuratë, durimin, diçka që shërben në sasi të pafundme me Alberton; kjo më bëri të fortë, të pathyeshme, më krijoi një armaturë të gatshme për të mposhtur çdo armik, edhe pa superfuqi. Unë gjithmonë kam qenë e buzëqeshur dhe e gëzuar, sepse e di se sa e vështirë është dhe se me sa beteja do të duhet të përballem duke shpresuar që ai të mos pësojë kriza epileptike ose të mos sëmuret, sepse ndoshta jo të gjithë e dinë, por trajtimi i një fëmije autik nuk është i lehtë.
Kur ai ka grip, për shembull, nuk pranon të pijë ilaçe, nuk pranon t’i matësh temperaturën, nuk qëndron në krevat… Dhe po flasim vetëm për një grip të thjeshtë, imagjinoni pastaj për gjëra më të rënda. Jeta si motër nuk është e lehtë, ju duhet të luftoni kundër bullizmit, sepse duke u sjell mirë të gjithë përfitojnë nga ju; në moshën 5 vjeç, dëgjova nga një bashkëmoshatar duke më thënë: ‘Ju keni një vëlla autik’ pa e kuptuar se çfarë do të thoshte një fjali e tillë. Për të mos përmendur shkollën fillore dhe të mesme, ku gjatë një diskutimi për diçka të re ata thanë ‘Shpresoj që vëllai i Camilla-s të mos jetë më autik, kështu që ajo nuk do të jetë më e privilegjuar; ata menduan se, duke pasur parasysh situatën e vëllait tim, unë do të ‘përfitoja’ nga kjo për të ngjallur keqardhje te njerëzit dhe nëse vëllai im do të shërohej, unë do të ndaloja të isha viktimë. Kjo gjë tregon qartë nivelin e injorancës nga ana e fëmijëve dhe familjeve të tyre dhe nuk e kuptojnë se diversiteti në vitin 2020 nuk është diçka e gabuar.
E vërteta është se unë gjithmonë jam ndjerë në hije. Unë kam qenë gjithmonë ajo që nuk dua të krijoj probleme, ajo që e ndjeu trupin e saj rritet më ngadalë se mendja, ajo e cili tani ndihet 25 vjeç dhe jo 20, dhe në të njëjtën kohë ajo që thotë se ka qenë gjithmonë kështu.’
Koka ime mendon gjithmonë, bën shumë reflektime duke i thënë vetes: ‘Nuk mund të jesh fëmijë, duhet të jesh përgjegjëse për veprimet e tua, duhet të jesh e kujdesshme këtu, atje, për këtë dhe për atë’…
Unë duhej të isha e fortë, sepse kur isha në shkollë të mesme, babai im u transferua për të punuar në Piemonte, kështu që unë i thashë vetes: “Mamaja juaj tashmë e vetme duhet të kujdeset për dy fëmijë që janë duke u rritur dhe nuk ka kohë për kriza adoleshente, babai kthehet vetëm në fundjavë dhe atëherë ai ka nevojë që ta gëzoni, ju duhet të jeni e fortë, t’i tregoni atij që jeni përgjegjëse ashtu siç ai dëshiron: që nuk dilni vonë në mbrëmje, por që studioni dhe jeni mirë, kështu që ai do të lehtësohet dhe mbase do të jetë më mirë”.
Koka ime mendon për këtë, që prej një viti, kur nëna ndalet së qari ne fillojmë të krijojmë botën tonë të vogël, mbase të mbyllur, por kjo shërben për të na bërë më të fortë. Ne jemi dy gra që përballemi me gjithçka, pa frikë. Ajo ka krijuar një dyqan ëmbëlsirash për t’i dhënë një të ardhme Albertos’.
Duket banale, por jeta e thjeshtë e përditshme tregon se sa të forta jemi ne: nëse Alberto bie në tokë nga krizat, ne e marrim atë në krahë dhe gjejmë mënyra për ta bërë atë të ndjehet më mirë sa më shpejt të jetë e mundur, ne i japim vetes forcë për të filluar përsëri, sa herë që kjo ndodh.
Ajo më mbështet në jetën time të përditshme dhe unë i jap forcë asaj për punën e re si kuzhiniere pastiçerie, ne i organizojmë ditët tona, pa garuar kundër kohës, duke u munduar të jemi të qeta, sepse qetësia nuk është diçka e parëndësishme, është diçka që ne kemi fituar së bashku me kohën dhe reagimin tonë për të gjitha problemet.
Se ka ditë, për shembull kur Alberto vendos të mos hajë, ose kur ai futet në dyqanet e këpucëve për të marrë një kuti vetëm për shkrimin e tyre dhe ne kalojmë orë të tëra duke u përpjekur t’ia shpjegojmë, nëse ai nuk e merr atë kuti, ai nuk do të flejë natën tjetër; ose kur ne nuk e kuptojmë nëse ai është i sëmurë, sepse ai e mban shikimin e tij të fiksuar në zbrazëti për sekonda të tëra, ose, kur ai tregon diçka që na bën të kuptojmë se ai e dëshiron atë, por duke mos shkruar dhe komunikuar me gojë, shpesh nuk mund ta kuptojmë.
Jeta e një motre nuk është e keqe, thjesht mendoj se nuk është e përshtatshme për të gjithë. Ajo që mësova nga e gjithë kjo është ta marr jetën me një buzëqeshje dhe gjithçka do të funksionojë, kjo është superfuqia më e mirë”.
Burimi / https://www.robadadonne.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
