Po jetojmë një jetë që nuk ka të bëjë me ritmet natyrore. Pikërisht për këtë arsye trupi ynë sëmuret: na detyron të ndalojmë dhe të rishikojmë jetën tonë të përditshme.
Ne priremi të duam të bëjmë shumë për t’u ndjerë të dobishëm, të mos themi kurrë jo për t’u pranuar nga njerëzit, të mos ndalemi kurrë sepse ndalesat e jetës na detyrojnë të shikojmë brenda vetes. Megjithatë, duke vëzhguar natyrën e mençur, ne mund të kuptojmë se sa larg jemi nga një jetë natyrore. Nuk ka nevojë të shkoni kushedi se në cilin destinacion të largët, kaloni pak kohë duke parë macen tuaj shtëpiake: sa pushime dhe pushime të thella gjumi i lejon vetes të bëjë gjatë ditës? Ai e di mirë se sa thelbësore është një pushim për të rigjeneruar trupin dhe mendjen. Dhe sigurisht që nuk është pushimi pesëminutësh para aparatit të kafesë që na jep relaksim dhe energji të re për ta përballuar ditën në mënyrë të shëndetshme.
Si të jetoni një jetë më të ngadaltë?
Të jetosh një jetë më të ngadaltë do të thotë t’i përkushtohesh asaj thelbësore, asaj që ka vërtet rëndësi, të eliminosh shpërqendrimet e kota që heqin energjinë e çmuar jetike, të mësosh të kuptojmë se cilat po dhe jo mund të na ushqejnë dhe t’i thuash pa ndjenja faji.
Të jetosh një jetë më të ngadaltë do të thotë të mësosh të mirëpresësh të tashmen, ta shohësh, ta kuptosh, ta nderosh. Do të thotë të fikësh zhurmën e mendimeve, t’i përkushtohemi aktiviteteve që na ndihmojnë në këtë fikje.
Të jetosh një jetë më të ngadaltë do të thotë të njohësh vërtet veten, të biesh në kontakt me thelbin tonë dhe ta respektosh atë, të jesh i vetëdijshëm se çfarë mund ta pasurojë atë dhe çfarë mund ta shuajë atë.
Jeta plot tension, pra, na distancon nga vetja, është një mënyrë mbrojtjeje që ne e kemi zbatuar me kalimin e kohës për të mos pasur nevojë të shikojmë brenda vetes: nuk kemi kohë ndaj veprojmë me autopilot deri në makinën tonë të shenjtë, e cila është trupi ynë, ai rebelohet dhe vendos të na bëjë të ndalojmë.
Këshilla për të ngadalësuar
Për të jetuar një jetë më të ngadaltë, më të pasur dhe më të vetëdijshme, së pari duhet të ndalemi menjëherë, jo të presim që trupi të na detyrojë ta bëjmë atë. Le të kalojmë disa ditë në vetmi, të shkojmë në një udhëtim shpirtëror, të kënaqemi me një festë të shkurtër, një moment kontakti me veten dhe, mundësisht, me natyrën. Për ta bërë këtë, ne i lëmë mënjanë ndjenjat e fajit dhe justifikimet e zakonshme: këto janë gjithashtu rrugë shpëtimi nga vetja.
Ky hap i parë ndihmon për të hequr barrën e jetës së përditshme, për të jetuar kohën më të qetë, për të krijuar intuita dhe mendime krijuese. Kjo nuk është zgjidhja për një jetë më të ngadaltë, por është guri i parë që ndërton paqen tonë të brendshme: në fund të fundit, nuk mund të nxitosh për të arritur një jetë të ngadaltë!
Nëse në vend të kësaj është trupi ynë ai që na jep këto sinjale ndalimi, ne e mirëpresim dhimbjen që na vjen si mësues për ta ndjekur. Kur dhimbja na lejon të kemi kohë dhe burime përsëri për t’u kthyer në jetën tonë të zakonshme, le të mos harrojmë mësimet dhe paralajmërimet që donte të na sillte! Le të pyesim veten gjithmonë se çfarë donte të na tregonte ajo simptomë, çfarë simboli solli me vete, çfarë mesazhi jetësor mund të kuptojmë nga përvoja e jetuar!
Një shkëputje nga rutina është gjithmonë një ilaç për ndërgjegjësimin tonë: na ndihmon të shohim veten me sy të ndryshëm, të ndryshojmë këndvështrimin, t’i bëjmë vetes pyetje të reja.
Pasi arrijmë ta bëjmë këtë pushim, për të qenë më të çlodhur dhe më pak të shpërqendruar nga bota, kemi mundësinë të biem më shumë në kontakt me veten, jemi më të lirë nga besimet e zakonshme për jetën dhe kemi hapësirë për të mirëpritur ide të reja. Prandaj ne përpiqemi të kryejmë aktivitete krijuese që na ushqejnë, ato janë dyer të vërteta të brendësisë sonë. Vetëm aty mund të gjejmë forcën për të parë qartë se cilat janë prioritetet tona të jetës, çfarë na bën të ndihemi mirë, çfarë mund të na bëjë të rritemi. Në atë moment zgjedhja e jo-së dhe po-së tonë është e lehtë dhe e natyrshme, kjo ndodh pa arsyetim mendor, por vetëm falë ndjenjave tona. Njësoj si macja jonë që natyrshëm, kur ndihet i lodhur, ulet në jastëkun e tij të preferuar dhe e braktis veten për të pushuar.
Atëherë duhet të mësojmë të kryejmë vetëm një veprim në të njëjtën kohë: ndërsa i përkushtohemi një aktiviteti, mbyllim telefonin, e bëjmë atë punë vetëm nëse jemi të sigurt se nuk do të shqetësohemi, përndryshe zgjedhim një kohë tjetër për ta bërë atë. , ndërsa hamë ne përqendrohemi vetëm në atë.
Për të jetuar më mirë, keni nevojë për më pak objekte, më pak angazhime, më shumë kontakt me natyrën, më shumë pushim rigjenerues: keni nevojë për një lidhje të vazhdueshme dhe të vërtetë me veten tuaj!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
