Jeta kërkon të jetohet plotësisht: të qeshësh, të qash, të kërcesh, të dashurosh, të përballesh me sfidat, të thuash lamtumirë kur është e nevojshme, të shkruash një “Të dua”, të gabosh e të mësosh, të hash një çokollatë pa faj, të ndjesh një aromë që të kujton diçka të bukur, të çlirohesh pas një të qari, të dëgjosh këngën që të prek, të habitesh, të zemërohesh, të mendosh, të psherëtish…
Lista është e pafundme. Le të imagjinojmë pa kufij dhe të kujtojmë gjithçka që ka vërtet rëndësi. Sepse jeta nuk duhet thjesht të kalojë – ajo duhet të përjetohet me të gjitha ngjyrat dhe zërat e saj.
Shpesh, ditët kalojnë në heshtje, në automatizëm. Zëvendësohet zëri i shpirtit me alarmin e mëngjesit dhe dëshira me detyrime. Trupat ecin, por mendjet ndalojnë së ëndërruari. Kujdes: kjo nuk është jetë, është ekzistencë. Dhe ekzistenca pa vetëdije është vetëm një kalim i padukshëm nëpër kohë.
Nuk nevojitet më më e mira që ofron tregu, udhëtimi më luksoz apo pamja më perfekte. Me kohën, kuptohet se këto janë vetëm fasada kalimtare. Ajo që mbetet është përjetimi, jo paraqitja.
John Lennon e shprehu më së miri:
“Jeta është ajo që ndodh ndërsa je i zënë duke bërë plane të tjera.”
E vërteta është se koha nuk pret askënd, dhe është e vetmja që nuk e kthejmë dot pas.
Qenia njerëzore shpesh ndodhet në dyshim të përhershëm. Sikur të kishte përjetësi për të gjetur përgjigje. Por realiteti është ky: koha është e kufizuar, dhe e tashmja është gjithçka që mund të jetohet me siguri.
Koha mëson gjithçka
Me kalimin e kohës, njeriu mëson se të mbash dorën e dikujt nuk do të thotë të zotërosh shpirtin e tij. Mëson se dashuria nuk është mbështetje e verbër, dhe që shoqëria nuk garanton siguri. Kuptohet se dhuratat nuk janë premtime dhe puthjet nuk janë kontrata.
Zbulimi i madh është ky: askush nuk mund të sjellë lumturi të vërtetë nëse nuk pranohet edhe me të metat. Dashuria nuk është shfrytëzim i vetmisë, as strehë nga frika.
Miqësia e vërtetë nuk matet me numra, por me përkushtim. Ajo kërkon përkujdesje, ndryshe shndërrohet në një iluzion.
Me kalimin e kohës, kuptohet fuqia e faljes dhe pesha e fjalëve të thëna në zemërim. Jo të gjithë që kërkojnë falje janë të gatshëm të falin – por vetëm ata që falin, e çlirojnë shpirtin.
Më vonë, njeriu e kupton se gjithçka është e përkohshme dhe çdo përvojë është unike. Se çfarë thuhet para një varri nuk e kthen dot më kohën pas. Prandaj, fjalët e zemrës duhen thënë tani – pa vonesë.
Shpesh, jeta shtyhet për më vonë. Por dita “e përsosur” nuk ekziston. Ka vetëm këtë ditë – këtë moment. Vetëm tani është mundësia për të jetuar me kuptim, për të ndjekur ëndrrat dhe për të përqafuar ato që kanë vërtet rëndësi.
Të jetosh vërtet
Të jetosh nuk do të thotë të ndjekësh suksesin me çdo kusht, por të ndjesh, të vëzhgosh, të përjetosh. Të jetosh do të thotë të ndalosh për të nuhatur aromën e kafesë në mëngjes, të dëgjosh dikë që flet me shpirt, të shohësh në sy dikë që të do pa kushte.
Në fund, ajo që ka më shumë vlerë nuk është e ardhmja e largët, por ky çast i thjeshtë, që na fton të zgjedhim të jetojmë me vetëdije dhe ndjeshmëri. Të jetosh me shpirt do të thotë të kuptosh se gjithçka që kërkohet është brenda nesh, jo jashtë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
