Kur lidhem me njerëzit që dua, nuk kam rregulla, pranimi i ndërsjellë më mjafton, vërtet, nuk kam kushte përveç një: njerëzit që më interesojnë nuk mund të flasin keq për veten e tyre! Nuk dua të dëgjoj fraza si “Unë jam kaq budalla!” ose «Gjithmonë i kuptoj të gjitha gabim» dhe përsëri «Unë jam një idiot! Të gjitha këto fraza janë të papranueshme, janë si tehe të mprehta që lëndojnë para së gjithash ata që i vetëdrejtojnë.
Jini të sjellshëm me veten, ju ende po mësoni
Ka nevojë për më shumë mirësi në jetë. Si fëmijë, ne mësojmë të themi “faleminderit” dhe “të lutem”, të jemi të sjellshëm, prindërit shpesh na kanë nxitur të përdorim sjellje të mira, mirë, bashkë me këto mësime duhet të na kishin mësuar edhe të jemi të sjellshëm me veten! Dhe ju, je mjaftueshëm i mirë me veten apo je i rreptë? Nëse jeni të rreptë, duke u përpjekur të analizoni jetën tuaj, ndoshta do të jeni shumë të mirë për të goditur edhe gabimin më të vogël në fytyrë, edhe nëse ai ka ndodhur 5 ose më shumë vite më parë, ai është ende aty, ju ende mendoni për të, ende ju thumbon. Do të dënoni veten për çdo gabim dhe, edhe nëse jo me vetëdije, në këtë paraqitje të rreptë të gjykimit, do të arrini në përfundimin se nuk jeni mirë, nuk keni vlerë, nuk mund ta bëni! Këtu atëherë, do të përfundoni duke hequr dorë para se të keni provuar. Do të mësoni të ndiheni të pafuqishëm përballë gjërave, në të vërtetë, do të bindeni se nuk mund ta ndryshoni realitetin sepse është plotësisht i pavarur nga vullneti juaj. Ky përfundim frenon të gjitha përpjekjet dhe ju e dini, nëse nuk provoni diçka vazhdimisht, duke bërë përpjekje dhe duke përdorur aftësitë tuaja intelektuale, nuk mund të jeni të sigurt për rezultatin që do të merrni. Ne njerëzit, duke përfshirë ju, mësojmë me provë dhe gabim. Ne nuk kemi një manual të “zgjedhjeve më të mira për të bërë”, për këtë arsye shumë nuk dinë as të përdorin emocionet e tyre! Edhe emocioni i thjeshtë i pakënaqësisë mund të shkaktojë një dialog të brendshëm negativ dhe të na ndajë.
Jemi “programuar” të ndëshkojmë veten
Ju e dënoni veten sepse, në fëmijërinë tonë, ata na nënshtrojnë mësimin e nënkuptuar: ndëshkimet kanë rëndësi. Jemi rritur mes qortimesh, shantazhesh emocionale, detyrimesh morale e ndëshkimesh, madje edhe emocionale, si ato që tingëllojnë fare kështu: “nëse nuk ha gjithçka, nëna do të qajë!”. Për të mos folur për komentet përçmuese të disa prindërve “çfarë po bën, a je budalla?!”. Kjo është arsyeja pse ne kemi mësuar një dialog kaq të ashpër të brendshëm. Na u përcoll nga edukimi prindëror i marrë. Ne nuk mund të kthehemi pas në kohë, por tani që jemi të rritur, mund të rezervojmë veten për të mësuar më mirë!
Përgatiti K.I / Burimi psicoadvisor.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
