Përpjekja për të qenë më të mirët ose dëshira për t’u dukur disi mbi mesataren është një shenjë e pagabueshme e pasigurisë. Ndërsa asnjë person nuk duhet t’i provojë asgjë askujt, ka nga ata që mendojnë se duhet dhe veprojnë në përputhje me rrethanat.
Është pikërisht pasiguria ajo që na shtyn të përpiqemi të provojmë diçka dhe të justifikojmë veten para të tjerëve, veçanërisht kur ka një hendek midis mënyrës se si e shohim veten dhe mënyrës se si duam të na shohin. Ekziston një dëshirë e thellë për të marrë konfirmim nga të tjerët. Në vend që të ndjeni se nuk keni pse t’i provoni asgjë askujt, ju pushton ndjenja e kundërt.
Kur është kështu, ne vazhdimisht e krahasojmë veten me të tjerët dhe madje ndiejmë nevojën për të provuar se jemi më të mirë se ata në një aspekt. Në fund, megjithatë, ne marrim një kënaqësi të zbrazët, të shtrembëruar.
Nëse ka dashuri, nuk keni pse t’i provoni asgjë askujt
Çelësi i gjithçkaje qëndron në dashurinë për veten. Shumë besojnë se dashuria për veten është e barabartë me krenarinë, narcisizmin ose arrogancën. Megjithatë, është e kundërta. Sa më shumë dashuri për veten, aq më pak nevojë për t’u mburrur për të qenë më të mirët dhe për të përbuzur të tjerët.
Të duash veten do të thotë të ndihesh i denjë për vlerësim, respekt dhe vlerësim, në çdo rrethanë. Kjo do të thotë që ndjenja e vlerës nuk varet nga elementët e jashtëm apo edhe nga rezultatet personale, por nga vetja.
Dashuria për veten është thelbësore. Rrjedhimisht, kur ekziston ajo ndjenjë vlerësimi për personin e dikujt, nuk është kurrë e nevojshme t’i dëshmosh asgjë askujt. Nuk ka gjë të tillë si ankthi konkurrues ose dëshira për të zgjuar ndjenjat e admirimit ose frikës tek të tjerët. Personi ndihet i çmuar ashtu siç është, vetëm për faktin e të qenit dhe ekzistimit.
Të jesh dhe të provosh veten: dy realitete të ndryshme
Demonstrimi i diçkaje që nuk është, ose që është vetëm pjesërisht, përfshin një humbje të madhe të energjisë emocionale. Konstanta në këto raste është tensioni i brendshëm. Prandaj, hapi drejt stresit është i shkurtër. Është shqetësuese kur për të vërtetuar veten duhet të ndërtojmë dhe mbajmë një lloj maske dhe më pas të varemi nga ndikimi që ka tek të tjerët.
Një sjellje e tillë ka për qëllim të demonstrojë diçka, si për shembull të qenit një mënyrë (i shoqërueshëm, inteligjent, etj.). Është gjithashtu e mundur të demonstroni se në të vërtetë keni ndjenja ose mendime të caktuara (dhembshuri, patriotizëm, dashuri, etj.). Dhe, sigurisht, në disa raste ne përpiqemi të provojmë se nuk jemi në një mënyrë të caktuar ose se nuk kemi ndjenja të caktuara. Për shembull, kur duam të tregojmë se nuk kemi frikë dhe, për rrjedhojë, kryejmë veprime të pamatura ose kur duam të tregojmë se nuk jemi injorantë dhe përpiqemi t’i bëjmë të tjerët ta shohin këtë.
E gjithë kjo është pasojë e mospranimit të vetvetes. Disa aspekte personale refuzohen për arsye neurotike. Kjo do të thotë se arsyet që e shkaktojnë këtë refuzim nuk kanë të bëjnë me arsyetimin e shëndoshë, por me një dëshirë iluzore për të qenë “tjetër” për të kënaqur mandatet shoqërore, familjare etj. Edhe nëse nuk duhet t’i vërtetosh askujt asgjë, në këto raste funksionon logjika e kundërt.
Një pyetje iluzionesh
Në bazë të kësaj nevoje të vazhdueshme për të vërtetuar se jemi në një drejtim, se ndjejmë diçka ose se mund të bëjmë diçka tjetër, ekziston një iluzion. Në mënyrë të pandërgjegjshme personi ka idenë iluzore se duke e demonstruar veten në një mënyrë të caktuar do të marrë miratimin e të tjerëve. Ky miratim, nga ana tjetër, do ta ndihmojë atë të fitojë ndjenjën e vlerës personale që aq i mungon. Në realitet ndodh e kundërta. Mungesa e autenticitetit bëhet pengesë për të mësuar për të pranuar veten dhe për t’u pranuar. Në fund të fundit, maskat gjithmonë përfundojnë duke u zbuluar ose duke u zhdukur.
Ju nuk keni pse t’i provoni asgjë askujt. Nëse e ndjeni këtë dëshirë, do të thotë se brenda jush ka diçka të thyer, të thyer ose të lënduar. Testi më i madh i besimit dhe forcës personale është të jesh vetvetja. Nevoja joproporcionale për miratim çon vetëm në një rreth vicioz në të cilin njeriu ndihet gjithnjë e më pak i lirë dhe i vlefshëm.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
