Në dhjetor të vitit 2021, Marina La Rosa, një ish-konkurrente e edicionit të parë dhe historik të Big Brother, si dhe e mbytur në ishullin e të famshmëve, i tregoi gjithë Italisë fundin e martesës së saj me avokatin Guido Bellitti, gjithashtu babai i dy djemve të saj. Përtej arsyeve që i çuan të dy të ndaheshin dhe thashethemeve të përhapura, ishte një fjali që më shumë se gjithë të tjerat na goditi.
Duke folur për fundin e lidhjes së saj, dhe për krizën që e kishte goditur prej disa kohësh, Marina La Rosa deklaroi “Arrita 47 kilogramë dhe aty thashë mjaft”. Megjithatë, një fjali e vetme, që hapi një sërë reflektimesh ishte se sa shumë mund të dëmtojë shpirtin, madje edhe trupin, humbja e dashurisë.
Në realitet kjo është një gjendje që ne e dimë mirë, jo vetëm sepse shumë prej nesh e kanë përjetuar atë në lëkurën e tyre, por edhe sepse është e njëjta shkencë dhe psikologji që konfirmon se sa dhimbje, vuajtje dhe në përgjithësi ndryshimet që shqetësojnë zemrën reflektohen edhe në trupin tonë. Ato e bëjnë atë përmes transformimit të trupit, rrudhave të thella dhe asaj dhimbjeje që ndihet reale, më shumë se çdo gjë tjetër.
Motivimet kanë të bëjnë me shumë gjëra dhe nuk janë të gjitha të lidhura rreptësisht me ndjenjën që ndiejmë. Kësaj në fakt i shtohet nevoja e frikshme për të thyer premtimet mbi të cilat kishim bazuar ekzistencën tonë. Dhe ta bëjmë këtë na duket e pamundur sepse ndihemi sikur po tradhtojmë veten dhe atë ndjenjë që e kemi mbajtur në zemër dhe nën lëkurë për kaq shumë kohë. Dhe pastaj është dështimi, ai i hidhur, ai që shfaqet pas përfundimit të një marrëdhënieje.
Shfaqet keqardhje dhe pendim, një ndjenjë hidhërimi që duket e destinuar të mos largohet. Kujtimet, ato të mira dhe të këqija, shfaqen gjithashtu në mënyrë dërrmuese. Një dështim që ne bëjmë që ta përjetojnë edhe fëmijët tanë, të cilët detyrohen t’u nënshtrohen zgjedhjeve të prindërve, të atyre që u kishin mësuar fjalën familje. Dhe është e sigurt që ne do të bëjmë gjithçka që ata të mos paguajnë kurrë për gabimet tona. Por ne nuk mund t’i fshehim ato sepse qëndrojnë atje.
Pastaj është vështirësia objektive e fillimeve të reja. Ato që na kanë trembur gjithmonë, por më parë e bënim pak më pak sepse kishim personin që donim dhe kishim zgjedhur në krah pikërisht për ta bërë më të bukur atë rrugë të jetës. E megjithatë ai person nuk është më aty dhe është e vështirë ta imagjinosh veten pa të, pa atë pikë fikse që përfaqësonte për vite e vite të kaluara së bashku. Dhe të gjitha këto gjëra së bashku, të cilat janë shumë, lëndojnë nga brenda. Dhe kur ne nuk dimë si të sillemi me to, ose refuzojmë ta bëjmë këtë, ato e bëjnë edhe jashtë.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
