Libri i fundit i Walter Riso titullohet “Të kam thënë lamtumirë, tani si mund të të harroj?”. Ai e botoi në vitin 2016 dhe, si të gjitha veprat e tij, pati një sukses të madh. Ky psikolog i famshëm ka studiuar shumë tema, por ende nuk i kishte trajtuar ndarjet. Ai tha se ishte i intriguar nga kjo boshllëk emocional, pasi shumë nga pacientët e tij kanë vështirësi t’i japin fund dhe të largohen nga një marrëdhënie.
Ajo që është e sigurt është se në ditët e sotme shumë marrëdhënie janë të përkohshme. Por është gjithashtu e vërtetë se shumë njerëz jetojnë në një situatë të ndryshme: ata mbeten të lidhur për një kohë të gjatë me lidhjen që dikur kishin dhe që tani nuk ekziston më. Në fakt, obsesioni i tyre mund të zgjasë muaj ose edhe vite, ata janë plotësisht të varur nga ajo që bën ose nuk bën ish-i, e kërkojnë atë me çdo justifikim ose thjesht e mohojnë atë në vetminë e tyre.
Walter Riso tregon historinë e njërës prej pacienteve të tij dhe se si ajo betohej se e kishte harruar ish-të dashurin e saj. Megjithatë, ajo flinte çdo natë me një arush pelushi që ia kishte dhuruar ish-i dashuri i saj. Një gjest kaq i thjeshtë vetëm sa e zgjati agoninë e fundit të lidhjes dhe e pengoi atë të kishte çdo mundësi për të ecur përpara në jetën e saj dashurore .
Problemi është shpresa, thotë Walter Riso
Sipas Walter Riso, arsyeja pse shumë njerëz e kanë të vështirë ta harrojnë një ish-partner qëndron në një fjalë kyçe: “shpresë” . Fillimisht, të kesh shpresë është pozitive sepse të shtyn të veprosh dhe të këmbëngulësh, por në rastin e ndarjeve, ky virtyt i madh mund të bëhet armiku më i keq. Për sa kohë që ka shpresë, është e pamundur të ndërpriten lidhjet me një person ose me kujtimin e dikujt që nuk është më aty. Dhimbja e humbjes mund të ndryshojë perceptimet afektive dhe është atëherë që njeriu fillon të interpretojë faktet sipas dëshirës dhe jo sipas kuptimit të tyre të vërtetë . Shpresa ndihmon për t’i mbajtur gjallë dhe për t’i mbivlerësuar këto perceptime të gabuara.
Çështja është se kjo shpresë mund të vazhdojë pavarësisht provave të qarta të mosinteresimit nga ana e ish-partnerit. Në fund të fundit, fakti është se humbja nuk pranohet ose as nuk pranohet, kështu që shpresa bëhet një perde tymi për të shmangur përballjen me realitetin.
Harresa emocionale në perspektivën e Walter Riso-s
Walter Riso prezanton konceptin e “harresës emocionale” për ta dalluar atë nga harresa “konjitive”. Harresa emocionale ndodh kur kujtesa e një personi ose situate nuk ngjall më ndjenja intensive. Nga ana tjetër, harresa konjitive është pamundësia e të kujtuarit se si kanë ndodhur fakte të caktuara. Që një person të ndahet përfundimisht me një ish-partner, ai duhet t’i drejtohet harresës emocionale . Si? Sipas Walter Riso, mënyra më e mirë për ta bërë këtë është të thyejmë zinxhirët e mendimit që ruajnë një lidhje me të kaluarën. Nëse diçka na kujton atë person, duhet ta thyejmë lidhjen. Nëse nuk e bëjmë, aktivizohen mendime dhe ndjenja të lidhura që na çojnë gjithmonë në të njëjtën pikë: pamundësinë e harresës. Në ditët e sotme, një pjesë e këtij procesi të harresës emocionale përfshin edhe fshirjen e ish-partnerit nga Facebook, WhatsApp ose çdo rrjet tjetër social. Këto platforma u krijuan pikërisht për të qenë në dijeni të jetës së të tjerëve. Dhe nëse qëllimi është të harrosh, asgjë nuk është më e keqe sesa t’i mbash të gjitha këto dyer hapur.
Dinjiteti dhe Rritja Post-Traumatike
Walter Riso beson se dinjiteti është një shprehje e vetërespektit. Pas një ndarjeje, ruajtja e dinjitetit është një faktor vendimtar në kapërcimin e situatës. Të biesh në tunelin e lutjeve, poshtërimeve dhe rrethimit të vazhdueshëm të ish-it jo vetëm që rrit kompleksin e inferioritetit, por është gjithashtu një strategji krejtësisht joefektive. Nëse ish-i/i juaj ju ka lënë, por ju vazhdoni të këmbëngulni, vetëm sa po e bezdisni. Askush nuk e vlerëson dikë që nuk e vlerëson veten. Është e vështirë të respektosh dikë që nuk është i aftë të respektojë veten. Mund të zgjidhni strategjitë më të fshehta për të ndjekur ish-in tuaj, por ky person gjithmonë do ta kuptojë këtë dhe me kalimin e kohës do të përpiqet të distancohet gjithnjë e më shumë.
Do ta ndjekësh ish-in tënd, duke menduar se po i afrohesh më shumë, kur e vetmja gjë që do të kesh është të ndihesh edhe më e humbur ditën kur shpresa më në fund do të zhduket.
Walter Riso thotë se procesi ndjek këtë sekuencë: vetëkontroll, dorëzim dhe gjenerim i qëllimeve dhe pritjeve të reja. Kur të arrini ta bllokoni obsesionin, do ta pranoni humbjen dhe do të përqendroheni në gjetjen e motivimeve të reja, atëherë do të ndryshojë jeta juaj dhe gjithashtu ndjenjat tuaja. Pasi ta kesh kapërcyer këtë provë të vështirë, në vend që të vuash nga “stresi post-traumatik”, do të arrish “rritje post-traumatike”. Dhe atëherë do të ia ketë vlejtur.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
