Është e vërtetë që asgjë dhe askush nuk na pengoi të qëndronim, sepse ndërsa muret bëheshin më të trasha dhe mbytëse, çelësi për të dalë ishte pikërisht aty, poshtë syve tanë.
Megjithatë ne bëmë sikur nuk e pamë. Ne preferuam të qëndronim atje në vend që të dilnim dhe të përballeshim me botën që nuk e njihnim më. Sepse ajo lëviz, ndryshon dhe evoluon dhe sigurisht nuk na pret ne që nga frika e përballjes me realitetin jemi ngujuar në të gjitha ato situata që i njohim mirë, të cilat janë të dëmshme dhe të lënduara.
Kështu ne qëndruam në atë zonë rehatie, duke fshehur frikën pas atyre frazave rituale që thoshim me zë të lartë. Ne i përsëritëm vetes se dashuria që ndjemë për atë njeri mund të mjaftonte për dy. Kështu që ne qëndruam. E bëmë atë edhe kur kuptuam se nuk e donim më personin me të cilin mendonim se donim të ndanim jetën. Frika për të filluar nga e para na bëri të zgjidhnim të qëndronim.
Dhe e bëmë me punë, me njerëz të tjerë dhe me gjithë ato situata që na kanë bërë të pakënaqur. Ashtu si protagonistët e një filmi pa fund të lumtur, na mbeti të shikonim vetëm atë që ishte brenda, sepse kishte shumë frikë. Ndërsa pjesa tjetër e botës vazhdonte, ne mbetëm në të njëjtën pikë si më parë, në ato zona me hije ku nuk hyn më as një rreze dielli. Ne pretenduam se ishte në rregull sepse na përshtatej. Sepse ne kemi ngjitur dhëmbë e gozhdë pas shpresës se ajo që dimë është më e mirë se çdo gjë që ne shpërfillim.
E bëmë sepse ndryshimet, të çfarëdo natyre qofshin ato, na tmerrojnë deri në atë pikë sa na paralizojnë. Por duke vepruar kështu, ne kemi harruar gjënë më të rëndësishme nga të gjitha, atë që ka të bëjë me dhuratën më të çmuar që na jep jeta dhe që na e jep vetëm një herë: kohën.
Për momentin duhet të gjejmë guximin të heqim dorë nga të gjitha gjërat që na bëjnë të pakënaqur, sepse kjo rrjedh pavarësisht nga vendimet dhe zgjedhjet tona. Dhe askush nuk do të na kthejë kurrë. A duam vërtet ta shpërdorojmë kështu? A duam vërtet të hedhim një dhuratë kaq të çmuar vetëm nga frika?
Të gjesh guximin për t’u përballur me të panjohurën nuk është kurrë një gjë e thjeshtë. Do të thotë të pyesim veten, do të thotë të lëmë pas të gjitha gjërat që dimë, do të thotë të hapim të gjitha ato dyer të cilave nuk u jemi afruar asnjëherë dhe është e vërtetë që ne nuk mund të dimë se çfarë fshihet pas tyre, por është gjithashtu e vërtetë që, edhe pse e dallueshme, e tashmja që po përjetonim bazohej në pakënaqësi. Dhe ta lëmë të shkojë, të shikojmë nga e ardhmja është një akt guximi që ia kemi borxh vetes dhe lumturisë sonë.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
