Merreni vajzën time të vogël me vete. Ajo nuk do të ketë të nesërme nëse qëndron këtu me mua. Është gjithçka kam dhe e hedh mbi atë mur, fshij të tashmen dhe të ardhmen time në një sekondë. Gjestin tim të dëshpëruar, një ditë ajo do ta kuptojë. Ky është çmimi që duhet paguar për të jetuar në liri.
Vajza ime, vogëlushja ime, fluturo larg nga kjo tokë, aty ku nuk ka respekt, nuk ka të drejta …. vetëm luftë. Po të hedh mbi atë mur, në krahët e një ushtari, është e tashmja që ju jep babai yt i dëshpëruar sot…
Alberto Pellai, Alberto Pellai, mjek, psikoterapist, studiues dhe shkrimtar italian
Shpjegimi i tragjedisë afgane për fëmijët duket i pamundur. Megjithatë të kuptuarit se çfarë tragjedie dhe çfarë emergjence për njerëzimin po ndodh në një komb që heq të gjitha të drejtat dhe liritë duke përdorur forcën e armëve dhe fundamentalizmin fetar është shumë e rëndësishme. Disa imazhe mbeten në zemrat tona, të cilat tregojnë më shumë se një mijë fjalë tragjedinë e një populli, faji i vetëm i të cilit është ai i lindjes në një vend që është udhëkryq i njëmijë kundërthënieve të ndërlikuara të krijuara brenda një bote globale në të cilën konfliktet ekonomiko -politike, ideologjike dhe fetare, në vend që të zgjidhen, duket se ndërlikohen.
Fotot e burrave, që hidhen në boshllëk pasi kapen pas karrocave të aeroplanëve që ngrihen nga aeroporti i Kabulit, shpjegon se çfarë është dëshpërimi i atyre që nuk gjejnë mënyrë tjetër për të pohuar të drejtën e tyre për liri. Në zemrën time, imazhet e fëmijëve të hedhur në krahët e ushtarëve të cilëve u kërkohet në mënyrë të nënkuptuar t’i çojnë ata në siguri, në një jetë të re, mbeten në zemrën time. Shpresa për një jetë tjetër për fëmijën tuaj deri në atë pikë sa t’ia besoni një të huaji që të kujdeset për të, duhet të jetë zgjedhja më e tmerrshme që një prind detyrohet të bëjë.
Për t’i ndihmuar fëmijët tanë të kuptojnë se çfarë do të thotë të jesh fëmijë në Afganistan, unë rekomandoj të shikosh filmin vizatimor Parvana, i cili tregon historinë e një vajze njëmbëdhjetëvjeçare para-adoleshente që jeton në Kabul në zemër të regjimit talebanë, bashkë me familjen e saj. Shpesh shoqëron babanë e saj në tregun lokal, ku përveç ofrimit të disa mallrave që posedojnë, ata propozojnë veten si lexues dhe shkrimtarë për ata që kanë nevojë për shërbime të tilla. Në një vend ku shkalla e analfabetizmit është shumë e lartë dhe niveli i shkollimit shumë i ulët (i rënduar nga ndalimi i vendosur ndaj vajzave për arsye fetare), shumë njerëz kanë nevojë për dikë që të lexojë një letër që u është dërguar ose të shkruajë një përgjigje për një mesazh të marrë nga kushërinj të largët.
Një ditë, megjithatë, babai i Parvanës arrestohet. Ai ishte mësues dhe një ish-studenti i tij e raportoi atë tek autoritetet talebane duke e quajtur armik të Islamit. Ky fakt e zhyt familjen e Parvanës në varfëri dhe në pamundësinë për të mbijetuar. Së bashku me Parvanën jetojnë një motër më e madhe dhe një vëlla i vogël, përveç nënës. Meqenëse gratë nuk mund të dalin në publik dhe të përmbushin ndonjë funksion shoqëror, askush nuk është në gjendje të lëvizë nëpër qytet për të blerë, për të marrë ushqim për jetesë, për të kryer punë të vogla të paguara. Parvana përpiqet në çdo mënyrë të lirojë babanë e saj, pa sukses. Pastaj vendos të shkurtojë flokët dhe të ndryshojë rrobat në mënyrë që të lëvizë nëpër rrugët e Kabulit duke u shtirur si djalë. Ajo përdor rrobat e vëllait të saj më të madh Sulayan, i cili vdiq disa vjet më parë.
Parvana kthehet kështu në vendin e tregut ku babai i saj ofroi shërbimet e tij, ajo e quan veten Aatish dhe për të mbijetuar përballet me njëmijë sfida në një qytet dhe me një regjim që nuk u lejon asgjë atyre që kanë lindur femra dhe që përdor fuqinë dhe fizikun, forca për të asgjësuar të gjitha format e kundërshtimit dhe kritikës. Në lodhjen e jetës së saj, megjithatë, Parvana nuk pushon së qeni një vajzë paraadoleshente kurioze dhe guximtare, e etur për jetën. Historitë që ajo “mori” si dhuratë nga babai i saj dhe të cilat ajo vetë arrin t’i rikrijojë dhe rizbulojë e ndihmojnë atë të përballojë të gjitha këto vështirësi.
Tragjedia afgane mund të tregohet përmes historisë së Parvanas. Nga 8-10 vjeç. Edhe vargjet e shkurtër që hap këtë postim mund të jetë një mjet me të cilin do t’i ndihmojmë fëmijët tanë të kuptojnë dëshpërimin e një populli të gatshëm të bëjë gjithçka për të rimarrë të drejtën e vetme të patjetërsueshme për të cilën secili prej nesh aspiron: lirinë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
