Unë imagjinoj se para se të dëshironi fort diçka, së pari duhet të përqendroheni në të, ta kuptoni atë, të përshkruani saktësisht formën e asaj gjëje. Por gabimi im ka qenë të ëndërroj gjithmonë një botë shumë të ngatërruar.
Vazhdova ta bëja. Dhe ende e mbaj mend atë moment, të shndërruar më pas në ditë, javë dhe muaj, kur doja me të gjitha forcat të kthehesha në normalitet. Sepse ajo jetë e përbërë nga terma që mungojnë që më pas hynë me forcë në jetën tonë të përditshme, si mbyllja, distancimi social dhe Covid-19 ishte normale për mua.
E njëjta që ndoshta edhe unë e përbuzja. Në ato ditë më dukej se nuk kisha mjaftueshëm kohë, para dhe hapësirë të mjaftueshme. Gjithmonë më dukej se nuk kisha asgjë dhe përkundrazi kisha gjithçka, deri në atë moment kur si në një kasetë të bllokuar që qarkon gjithmonë të njëjtën kornizë, jeta ndaloi saktësisht në një pikë.
Për mua, dhe për shumë prej nesh, ajo pikë ishte 9 Marsi, dita e izolimit të parë. Është e pamundur ta harrosh. Ndërsa eksodi u nis nga rajonet veriore në ato jugore dhe supermarketet ishin të mbushura me njerëz, telefoni im binte vazhdimisht. Ishte momenti kur e bëra veten të fortë dhe bëra sikur nuk kisha frikë, kur përkundrazi kisha shumë. Përshëndeta prindërit, partnerin dhe miqtë e mi pa e ditur se kur mund t’i përqafoja përsëri.
Më pas fillova të kultivoj shpresën, falë atyre këngëve të ndara me të huajt nga dritaret dhe ballkonet, si në një film. Ishte mirë, për një moment, por edhe kjo ka marrë fund. Dëshira për të pasur sukses ia ka lënë vendin lodhjes, zemërimit dhe urrejtjes. Njerëzit kanë pushuar së kuptuari njëri-tjetrin. Pra, ka nisur një luftë tjetër brenda luftës.
Unë kam qenë duke parë dhe duke pritur. E bëra për ditë dhe muaj të cilët më pas u shndërruan në vite. Si ajo kasetë e bllokuar, ashtu isha edhe unë. Me shpresën për të qenë në gjendje ta kthejmë atë nga një moment në tjetrin dhe të jemi në gjendje të kthehemi për të jetuar jetën e së shkuarës, ndërsa e tashmja ikën. Gjithashtu nuk e kuptova se duke vepruar në këtë mënyrë kisha hequr dorë nga jeta.
Kur mendoj për ditëlindjen time të radhës, i premtoj vetes se qirinjtë që do të shuaj këtë vit do të jenë njësoj si dy vjet më parë, për të kompensuar kohën që nuk kam jetuar për shkak të pandemisë. Në fakt gënjej sepse faji është kryesisht i imi. Sepse në moshën time duhet të di që bota ka ndryshuar shumë herë dhe historia na mëson se kjo mund të ndodhë përsëri. Dhe ndodhi.
Ndalimi nuk do t’i ndryshojë gjërat, do të gjesh një mënyrë të re jetese. Pikërisht siç ndodh me të gjitha ato ndryshime me të cilat përballemi gjatë ekzistencës sonë dhe që në një mënyrë ose në një tjetër e shqetësojnë atë. Por si me të gjitha ndryshimet është e qartë se do të jetë dikush që do të ketë frikë dhe se dikush do të humbasë shumë, ndoshta shumë.
Më në fund kuptova zgjidhjen e enigmës. Gjërat nuk do të kthehen kurrë në normalitet dhe disa prej tyre nuk do të kthehen kurrë. Por a është kjo vërtet një dramë?
Kur ishim në izolim total, në një mur në Hong Kong u shfaq mbishkrimi: ‘Ne nuk do të kthehemi në normalitet, sepse normaliteti ishte problemi’ dhe është e sigurt që kjo fjali hap shumë skenarë dhe reflektime të reja, pyetje të tjera që meritojnë një përgjigje. Por i thashë vetes se ka kohë për këtë. Më mirë të bëni një hap në një kohë.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
