Ka një dhimbje që nuk ka emër të plotë. Është ajo që lind jo nga goditja, por nga boshllëku. Jo nga ajo që ndodhi, por nga ajo që duhej të ndodhte dhe nuk ndodhi kurrë.
Është plagë të ndjesh ftohtësi aty ku ke kërkuar përqafim. Të marrësh heshtje aty ku ke folur me zemër. Të përballesh me shpërfillje aty ku je dorëzuar e çiltër. Është plagë e heshtur, e thellë, që nuk e zbulon menjëherë, por të tret pak nga pak, si një lot që nuk bie kurrë, por peshon gjithmonë.
Dashuria, kur mungon, nuk lë bosh vetëm zemrën. Lë bosh edhe vetëbesimin, sigurinë, ndjenjën e vlefshmërisë. E kur dhimbja vjen nga një vend ku duhej të mbështeteshe, ajo s’është më veç dhimbje, bëhet tronditje. Tronditje që përfshin gjithë qenien tënde: kujtimet, shpresat, mënyrën se si e shikon veten dhe botën.
Por e vërteta është kjo: dhimbja nuk është fundi. Është pasojë. Është pasqyrë që tregon se ke dashur, ke shpresuar, ke besuar. Dhe kjo, pavarësisht gjithçkaje, është një dhunti. Sepse kush ka ndier dhimbjen e mungesës së dashurisë, e di sa e shenjtë është prania e saj.
E nëse dikush e lexon këtë dhe thotë: “Po, kjo është ajo që kam përjetuar”, ta dijë se nuk është e/i vetëm. Dhe se edhe pas boshllëkut, mund të ringrihemi. Sepse në fund të fundit, një zemër që ka ndier dhimbje, mbart brenda saj edhe fuqinë për të dashur ndryshe, më thellë, më vërtet.
Po, është e vërtetë:
“Plagë është të përjetosh dhimbje aty ku duhej të merrje dashuri”, është më shumë se një thënie. Është një kapitull i heshtur në jetën e shumë njerëzve.
Janë plagë që nuk duken në trup, por lënë gjurmë në mënyrën se si duam, si besojmë, si afrohemi te tjetri. Janë ato dhimbje të përmbajtura që formësojnë heshtjen tonë, muret tona, maturinë tonë emocionale. Dhe ndonjëherë, më shumë se ndodhitë vetë, është mungesa e dashurisë në vendin e duhur ajo që lëndon më thellë.
Këto përvoja janë pjesë e jetës sepse dashuria nuk është gjithmonë e sigurt. Nuk është gjithmonë aty ku e pret. Dhe nuk është faji ynë. Është pasojë e papjekurisë, e mungesës së ndjeshmërisë, e mosdijes për të dashur…
Por nëse i kemi përjetuar, kjo tregon se jemi njerëz të ndjeshëm, që kemi ditur të japim, të shpresojmë dhe të kërkojmë diçka të bukur. Dhe kjo është një fuqi, jo një dobësi.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
