Kur e do vërtet dikë, duhet të mësosh ta respektosh ashtu siç ai është. Nuk është e drejtë që të përpiqeni t’i bindni njerëzit që ju rrethojnë të jenë si ju, të kenë të njëjtat shije, të njëjtat zakone.
Secili prej nesh është i ndryshëm dhe i pasur në mënyrën e vet dhe nuk i takon askujt të përpiqet të ndryshojë veten, por të mësojë të jetojë së bashku. Ne duhet të kërkojmë karakteristika të përbashkëta dhe kështu të vendosim lidhje përzemërsie dhe përzemërsie edhe më të forta dhe më të sinqerta.
Që në moshë të vogël, jemi rritur në një shoqëri që këmbëngul për të hedhur mbi supe shpresat e botës. Shumë prindër ende përpiqen ta bëjnë fëmijën e tyre të ndjekë të njëjtën karrierë apo të ketë të njëjtat preferenca, pa dëgjuar as se cilat janë shijet e tij, pa e pyetur as nëse fëmija do të donte të ndiqte një rrugë të caktuar.
Në dashuri, kjo situatë përsëritet. Sa marrëdhënie nuk kanë përfunduar sepse çiftet nuk ndajnë të njëjtat ide, sepse njëri nuk pranon dominimin e tjetrit mbi jetën e tyre?
Ne mund të jemi vërtet të lumtur vetëm kur mësojmë të jetojmë në bashkësi, sepse janë marrëdhëniet që vendosim gjatë gjithë jetës që na motivojnë.
Është për prindërit tanë, për dashuritë tona, për njerëzit e rëndësishëm të jetës sonë të përditshme që ne i dedikojmë të gjitha sukseset tona, kështu që ne duhet t’i pranojmë ashtu siç janë dhe gjithashtu të kuptojmë se ata janë të ndryshëm nga njëri-tjetri.
Të gjithë kanë një mënyrë për të menduar, vepruar, jetuar. Nuk mund t’i detyrojmë të jenë ato që duam dhe, fatmirësisht, nuk mund t’i detyrojmë të qëndrojnë përgjithmonë me ne.
Respektoni kohën, hapësirën dhe lirinë e njëri-tjetrit dhe le të kujdeset fati për të mbajtur vetëm ata që janë vërtet të mirë për jetën tuaj.
/Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
