Po, kur jam vetvetja, gjithçka shkon shumë më mirë. Me siguri edhe ju e keni këtë intuitë. Ndjenja se problemet kanë filluar të përmirësohen, ose sepse i zgjidhni ose i pranoni, sepse jeni më shumë JU se kurrë. Gjithashtu për arsye se keni marrë kontrollin e jetës suaj, keni përshtypjen se çlirimet e fatit të keq janë më pak të rënda dhe ato të fatit të mirë janë më fitimprurëse dhe intensive.
Por çfarë do të thotë të jesh vetvetja? Pse kjo marrëdhënie e drejtpërdrejtë midis të qenit vetvetja dhe “gjërat po shkojnë më mirë” apo të ndjehesh në atë mënyrë? Epo… fillimisht duhet të flasim për të gjitha arsyet pse heqim dorë dhe nuk jemi vetvetja.
Kur na duhet të ngjitim një shkallë për t’u lidhur me të tjerët sepse lidhja në të njëjtën lartësi na tmerron; kur fshehim ndjenjat ose idetë tona të vërteta sepse kemi frikë se nuk do të na marrin seriozisht ose do të na lëndojnë; kur kufizohemi në një rol sepse mendojmë se jashtë tij nuk do të jemi kurrë mjaftueshëm të mirë…
Kur nuk jam “vetja” krijoj marrëdhënie të ndotura
Ka kaq shumë shembuj se si ne sabotojmë veten, se si humbasim thelbin tonë në secilën prej këtyre lëvizjeve, se si largohemi nga ajo qenie “vetja jonë”… Të gjitha këto lëvizje përfundojnë duke pasur pikërisht efektin e dëmshëm që po përpiqeshim. për të shmangur apriori.
Palumturi pa arsye, për çfarë shkaktohet?
Largimi nga vetja dëmton marrëdhëniet. I kthen ato në marrëdhënie jo të vërteta, ku frika ka përparësi ndaj përkushtimit, duke kënaqur tjetrin në vend që të kënaqet duke u shprehur ashtu siç është. Në masën që ne largohemi nga thelbi ynë, ngjarjet e jetës sonë do të preken, pikërisht sepse ato mbajnë vulën se si i përballojmë ne. Marrëdhëniet me të tjerët do të prishen dhe do të krijojnë dinamika që është e vështirë të eliminohen. Për shembull, personi që kërkon gjithmonë të kënaqë tjetrin dhe nuk është në gjendje të refuzojë të bëjë diçka nga frika se “të humbasë tjetrin”, do të përfundojë të ketë marrëdhënie në të cilat tjetri gjithmonë “do t’ia dalë” dhe kjo do të i frustroni ata. Ndoshta ju fajësoni personin tjetër për zhgënjimin tuaj. Ai është një tiran! Unë gjithmonë përfundoj duke bërë atë që ai do!
Pjesët e enigmës: Marrëdhëniet përshtaten kur je autentik
Kjo dinamikë, e larguar plotësisht nga nevojat e vërteta të dikujt, do të përfundojë duke u vendosur në pjesën tjetër të marrëdhënieve që njeriu mban me mjedisin e tij. Do të largoheni ngadalë nga “vetja” juaj, pasi do të filloni të fajësoni të tjerët për dobësinë tuaj dhe paaftësinë tuaj për të thënë jo kur është “Jo” dhe po kur është “Po”… Të largohemi nga vetja do të thotë të largohemi nga të tjerët. Prandaj kur je vetvetja gjithçka është shumë më mirë. Duket se pjesët janë zhvendosur në pozicionin e duhur dhe përshtaten së bashku. Ne nuk po i shtrëngojmë copat bashkë. Ne nuk po përpiqemi vazhdimisht t’i pëlqejmë tjetrit në mënyrë që të “mbijetojmë” në xhunglën e marrëdhënieve. Ne identifikojmë dhe dëgjojmë nevojat tona të vërteta. Jo gjithçka shkon. Vetë-dashuria është një element thelbësor në këtë mënyrë të re të marrëdhënies me të tjerët. Për aq sa mund ta dua dhe respektoj veten, nuk do të më duhet të kërkoj me dëshpërim miratimin e të tjerëve.
Kërkimi i miratimit të të tjerëve me çdo kusht do të përfundojë duke na dëmtuar më shumë.
Kur nuk e kërkoj me dëshpërim këtë miratim, ndihem më i përgjegjshëm për emocionet e mia, pasi ato nuk varen më nga fakti nëse personi tjetër na jep “përpara” apo jo për atë që mendojmë apo ndjejmë. Do të ndihem më i fuqishëm pasi varem nga vetja për t’u kujdesur për veten, kështu që kam shumë më tepër fuqi për të rregulluar mirëqenien time emocionale.
Kur jam vetvetja, të tjerët mund të më njohin më mirë dhe marrëdhëniet do të bëhen më transparente, të natyrshme dhe nuk do të detyrohen në kufij të padyshimtë. Pjesët e enigmës ndalojnë së detyruari veten. Ata pozicionohen instinktivisht dhe arrijnë të përshtaten me të tjerët me lehtësi dhe harmoni.
Të qenit të qartë për kufijtë tanë është thelbësore për të ndërmarrë detyrën e ndërlikuar të të qenit vetvetja. Një rrugë e mirë për ta arritur këtë është ajo që kalon përmes ndershmërisë, me veten dhe me të tjerët. Nëse kufijtë e mi nuk janë shumë të përcaktuar, do të ketë njerëz që do t’i kalojnë ato. Ata do t’i transferojnë sepse ne po i lejojmë ta bëjnë atë hap, sado që ne të mbajmë më vonë kartën e përgjegjësisë së tyre.
Të jesh vetvetja në miqësi, marrëdhënie pune, marrëdhënie familjare … është një pushim pa pafundësi. Shfaqet një paqe që nuk mund të gjendet nga asnjë hap apo nga asnjë vend larg nesh, nga dëshirat dhe madje edhe nga frika jonë. Pa dyshim, kur jemi vetvetja, pa mbrojtje të tilla paaftësie, njeriu mëson të lidhet në një mënyrë më të shëndetshme. Të jesh vetvetja është, pra, fitimi i shëndetit. Një shëndet që na lejon të kemi marrëdhënie më të mira me të tjerët dhe për rrjedhojë një paqe e brendshme që do të na lehtësojë dhe qetësojë nga brenda.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
