Jemi shumë të dyshimtë dhe nuk i kuptojmë gjestet e dashurisë, i marrim si të rreme, ose thjesht i interpretojmë kundër nesh. Në thelb, nuk e konsiderojmë veten të dashur, sepse nëse prindërit tanë nuk na kanë dashur, askush nuk do të jetë në gjendje ta bëjë këtë. Por kjo e bën marrëdhënien e çiftit shumë të vështirë dhe mbi të gjitha konfliktuale, sepse ne presim që partneri të na dojë siç themi, të na tregojë dashuri, të bëjë gjërat që presim, të cilat janë ato që na japin siguri.
Nuk i japim partnerit lirinë e shprehjes dhe e bëjmë atë të ndihet fajtor nëse nuk bën atë që kërkojmë, në emër të kësaj dashurie të supozuar. Zakonisht ky qëndrim shoqërohet me agresion dhe zemërim pikërisht sepse fëmija i brendshëm është ende i lënduar dhe mbi të gjitha, i ndalohet të marrë dashuri, dhe do të bëjë gjithçka për të mos e parë pozitivitetin.
Bëhemi despotikë dhe nuk kemi nevojë për orë e orë konfrontimi verbal sepse aq shumë nuk dëgjojmë dhe nuk e shohim realitetin për atë që është, por për atë që kemi brenda: plagët.
Partneri duhet të jetë i lirë të shprehet, nuk duhet të kërkojmë prova: ose të ndiejmë se ai na do ose jo, duhet të aktivizojmë ndjenjën e intuitës që na thotë, pyet zemrën tënde, por nuk mund ta vendosim në kryq për shkak të pasigurive tona.
Dhe mbi të gjitha nëse nuk e kapërcejmë këtë vendim për të mos qenë në gjendje të jemi të dashur sepse nuk e meritojmë, ose sepse kemi frikë nga intimiteti, ose sepse nuk kemi besim, do të mbizotërojë mania e persekutimit, e cila na bën të shohim gjithçka kundër nesh, dhe për këtë arsye një qëndrim jo konstruktiv por shkatërrues.
Gjithmonë do të jemi në mbrojtje, do të mbetemi të mbrojtur, dhe për rrjedhojë dashuria e tjetrit nuk do të na arrijë. Në të njëjtën kohë, duke mos e dëgjuar atë që vjen, ne zemërohemi edhe më shumë dhe kërkojmë edhe më shumë shfaqje dhe prova.
Është një rreth i jashtëzakonshëm vicioz ku duket se qëllimi i vërtetë është ta bësh partnerin të largohet, sepse në fund duhet t’i provojmë vetes se nuk jemi të dashur dhe se bota gjithsesi është e keqe.
Në fund do të jemi të lumtur të themi: “E shihni? Unë i thashë kështu: ai nuk më do mua… “.
Por ne jemi ata që e çmendëm me kërkesat dhe “nuk po shkon mirë”.
Përfundimi i filmit ishte në kokën tonë që nga fillimi.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Metodo StudiAmo – D.ssa Lucia Goldoni
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
