Ka raste kur lënia e gjithçkaje është e vetmja zgjidhje. Ky nuk është një akt frikacakërie apo dorëzimi: ata që zgjedhin të mbledhin çantat dhe të shikojnë lart në horizont, veshin lëkurën e të guximshmëve vërtet. Sepse në fund lodhemi duke na thyer zemrat, duke qarë fshehurazi dhe, përpara se era të na e marrë shpirtin, duhet të largohemi.
Të lëmë gjithçka pas nuk do të thotë të harrojmë gjërat që kemi përjetuar ose të çrrënjosim identitetin dhe lidhjet tona. Do të thotë thjesht të transformosh veten, të integrosh të kaluarën, të tashmen dhe dëshirën për një të ardhme në të njëjtin entitet, të aftë për të krijuar veten dhe jo për t’u përmbysur në vuajtje dhe dhimbje. Në atë kështjellë rëre në buzë të oqeanit që nuk mund të qëndrojë më.
Ne të gjithë, në një farë mënyre, e kemi përjetuar (ose do ta përjetojmë) këtë ndjenjë. Të kuptuarit se një pjesë e asaj që na rrethon ka humbur kuptimin e saj, sikur diçka të ketë arritur datën e skadimit. Ka nga ata që kanë një nevojë urgjente për të provuar gjëra të reja; Të tjerë, megjithatë, ndiejnë nevojën dërrmuese për t’u distancuar nga gjithçka që është afër, për t’u kujdesur për shëndetin e tyre fizik ose emocional.
Në të dyja rastet, të lësh gjithçka pas nuk është e lehtë. Në bagazhin tonë mbajmë edhe frikë dhe pasiguri: edhe pse koka na thotë “ikni”, zemra jonë nuk është e aftë ta mbyllë valixhen.
Lënia e gjithçkaje është gjithashtu një akt mbijetese
Në rubrikën tonë kemi folur shpesh për faktin se trurit nuk i pëlqen ndryshimi. Një ndryshim nënkupton një rrezik dhe, për rrjedhojë, një sfidë për mbijetesën tonë. Megjithatë, ka situata në të cilat ky arkitekt i brendshëm i emocioneve, instinkteve dhe sjelljeve na kushton një pikë shumë të rëndësishme vëmendjeje.
Le të marrim një shembull. Imagjino të kalosh një periudhë stresi shumë intensiv, gjithçka përreth teje po kërkon diçka nga ti, duke të shtyrë deri në limit. Edhe ti, në vend që ta menaxhosh këtë presion, e lë veten të të rrëmbejë kjo valë e pandërprerë. Një ditë, kur je gati të marrësh autobusin për në punë, këmbët dhe mendja jote marrin një drejtim tjetër. Filloni të ecni pa u ndalur derisa, pa e ditur se si, të gjendeni larg qendrës së qytetit, ku mbretëron qetësia, pushimi dhe ekuilibri.
Kishte nevojë të “shpëtoje”. Instinkti juaj i mbijetesës papritmas ka marrë përsipër situatën dhe ju ka treguar dy elementë që mund t’ju ndihmojnë: distancën dhe heshtjen. Truri nuk e pëlqen ndryshimin, por duhet të kesh parasysh se ai do të bëjë gjithçka që mundet që të mbijetosh. Kjo ftesë për të lënë gjithçka, pra, përkthehet në nevojën për t’u kujdesur për veten, një nevojë që nuk mund ta injorosh.
Tani duam të flasim me ju për John Tierney-n. Ky gazetar i New York Times shkroi një libër të quajtur “Willpower”, i cili u bë bestseller sepse përshkruan përvojat e autores me stresin, ankthin dhe presionet e jashtme.
Shkrimtari shpjegon se vetëkontrolli, i ruajtur me kalimin e kohës, mund të na shkatërrojë. Të jetuarit në situata shtypëse bën që truri ynë herët a vonë të kryejë një lloj “grushti shteti” për të na bërë të kuptojmë se ose ndryshojmë ose humbasim gjithçka.
Nëse jeta që po jeton nuk është e jotja, shko gjej atë të duhurën
Nëse jeta që ke bërë deri tani nuk përputhet me atë që ndjen brenda teje, atëherë largohu. Nëse ndihesh si i huaj në ekzistencën tënde, dil dhe gjej veten. Nëse realiteti përreth teje është i mbushur me gjilpëra, fluturo tutje. Shëndeti juaj fizik dhe emocional do t’ju falënderojë.
Vetëm ti mund të vendosësh të lësh gjithçka. Me siguri ka disa prej jush që ndihen mjaft të përkushtuar për të bërë ndryshime të vogla për të gjetur mirëqenie. Megjithatë, ndonjëherë ndryshimet e synuara nuk janë të mjaftueshme: ato nuk e përmirësojnë moralin, nuk shërojnë, nuk riparojnë. Duhet të bësh një hap më të gjatë për të krijuar më shumë distancë në hartën tënde personale që të përcaktonte më parë.
Strategji për të gjetur jetën tuaj të vërtetë
Kur mendon të lësh gjithçka pas, duhet të jesh i qartë pse po e bën këtë dhe çfarë qëllimi ke në mendje. Kur një person ka një “pse”, ai është në gjendje të kalojë nëpër të gjitha “si-të”. Nëse bën një ndryshim, e bën për të qenë ai që dëshiron vërtet të jesh: një individ i lumtur, që e kontrollon veten, dikush që i jep vetes një mundësi të re për t’u ndjerë mirë.
Kur kaloni nëpër këto ciklone emocionale, është mirë të reflektoni dhe të flisni me veten. Përgjigja më e mirë për atë që duhet dhe nuk duhet të bësh ndodhet brenda teje.
Të lësh gjithçka pas nuk do të thotë të ikësh; Ne e specifikuam atë në fillim të artikullit. Duhet t’ua bësh të qartë njerëzve përreth teje pse e bën këtë. Shpallni dëshirat dhe nevojat tuaja, merrni kontrollin e plotë të veprimeve tuaja.
Askush nuk mund të garantojë se ky ndryshim do të funksionojë, por mund të jetë gjithashtu gjëja më e mirë që ju ndodh në jetën tuaj. Prandaj, duhet të menaxhoni frikën dhe pasiguritë tuaja. Si? Duke i kthyer ato në shpresa.
Së fundmi, mos harroni se qëllimi juaj i vetëm në jetë është të lulëzoni. Prandaj është e nevojshme të gjesh gjithmonë vendet më të mira, sepse jo të gjitha vendet janë të shëndetshme që të ushqesh rrënjët e tua.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
