Ishte një pjesë e imja e lumtur, e shkujdesur dhe plot ëndrra që nuk ekzistojnë më. Atë ditë ajo mbeti e mbyllur në mungesë të saj përgjithmonë.
Me kalimin e kohës, riktheheni te buzëqeshja përsëri dhe më tej,
shumë më larg, dikush gjithashtu mund të jetë i lumtur. Por është një lumturi ndryshe… Është sikur diçka mungon gjithmonë.
Dikush…
Kur një zemër përjeton dhimbje, shpirti ndahet në copëza, dhe është e pamundur të mblidhen, sepse dëmi është shumë i madh.
Fragmentet enden përgjithmonë mes së shkuarës dhe së tashmes pa e gjetur më kurrë njëri-tjetrin. Mjerisht, nuk ka kthim tek e kaluara, nuk mundesh.
Kurrë më!
*Sara Bianchini, burimi nga Parole D’amore.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
