Pse ndonjëherë të qenit i ndjeshëm nuk përkthehet në mirëkuptim? Jetojmë në një botë që shpesh e nderon forcën e jashtme dhe shpërfill plagët e brendshme. Nëse i ndan përvojat e tua si viktimë, qoftë një abuzim emocional, një padrejtësi në vendin e punës apo një dhimbje që të ka ndjekur për vite, rrezikon të etiketohesh si “ankues”, “i dobët” apo edhe “manipulues”. Në vend që të të dëgjojnë, të shikojnë me mosbesim. Në vend që të të mbështesin, të shmangin. Por pse ndodh kjo?
Shoqëria ka alergji ndaj dobësisë që nuk mund ta kontrollojë
Shumë njerëz ndihen të papërshtatshëm përballë vuajtjes së tjetrit, veçanërisht kur ajo nuk vjen me një “zgjidhje të qartë”. Empatia kërkon përballje, kohë, dhe një lloj guximi emocional që nuk është gjithmonë i disponueshëm. Si rrjedhojë, njerëzit preferojnë të racionalizojnë vuajtjen e tjetrit (“ndoshta vetë e kërkoi”, “të gjithë kalojnë diçka”), në vend që ta përballojnë atë me ndjeshmëri dhe pranueshmëri.
Kur je viktimë, rrëfimi yt rrezikon të trefishohet
Fjalët “jam viktimë” janë shpesh të ngarkuara me një stigmatizim të dyfishtë: së pari, për shkak të përmbajtjes së dhimbshme që mbartin, dhe së dyti, sepse përdoren (apo keqpërdoren) për të fituar simpati apo ndikim. Kjo i bën dëshmitë e sinqerta më të lehta për t’u shpërfillur. Njerëzit largohen përpara realitetit të ashpër, jo se nuk të besojnë, por sepse nuk dinë çfarë të bëjnë me dhimbjen tënde.
Rreziku i internalizimit: Kur fillon të ndihesh fajtor për plagët e tua
Nëse vazhdimisht refuzohesh kur ndan të vërtetën tënde, ekziston rreziku që të fillosh ta dyshosh veten. A e ekzagjerova? A jam unë problemi? Në këtë moment, viktimizimi i vërtetë kthehet në vetëfajësim të heshtur. Heshtja nuk është zgjedhje, por mbijetesë.
Forca e vërtetë nuk është në mohimin e viktimës, por në mbartjen e së vërtetës pa kërkuar leje
Të mos turpërohesh nga ajo që ke kaluar. Të mos kesh nevojë që dikush tjetër ta verifikojë përvojën tënde për të ndjerë që ajo është reale. Kjo është forca më e heshtur, por më e madhe. Nuk ke nevojë të bërtasësh për drejtësi për t’u ndjerë i/e denjë. Nuk ke nevojë të justifikohesh që u lëndove. Mjafton që ta pranosh të vërtetën tënde dhe të mos e braktisësh.
Zëri yt ka vlerë, edhe nëse nuk dëgjohet menjëherë
Në një botë që të injoron kur je i lënduar, të flasësh është një akt rebelimi. Nuk je viktimë sepse e thua; je i/e fortë sepse guxon ta thuash, edhe kur të tjerët largohen. Dhe kjo është ajo që ka rëndësi.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
