Kurthet e egos kufizojnë rritjen personale

Kurthet e egos kufizojnë lumturinë tonë kjo për shkak se esenca e jetesës sonë është në një gjendje të përhershme pakënaqësie, prandaj na mbyt me kërkesat e saj të vazhdueshme, me frikën dhe trazirat e saj; na çon në një varësi të sëmurë në zonën tonë të rehatisë, ku asgjë e keqe nuk mund të ndodhë. Prandaj duhet të jemi në gjendje të mos biem në grackën e egos, ta ri-edukojmë atë, ta bëjmë atë element të jashtëzakonshëm psikologjik që animon lirinë.

Kur flasim për këtë dimension psikologjik, ne shpesh humbim veten në përkufizimet e saj. Sigmund Freud e përkufizoi egon si atë entitet të detyruar që merrej pothuajse çdo ditë me impulse dhe standarde sociale. Kjo strukturë gjithashtu mund të modelohet mbi bazën e arsyes dhe mundet, nëpërmjet një pune mbi veten, të gjejë stabilitetin e vet. Tani, nëse përqendrohemi në qasjet ndaj Filozofisë Lindore ose ato të përcaktuara nga dimensioni shpirtëror (si p.sh. linja e mendimit e përcaktuar nga shkrimtari kanadez dhe folësi Echart Tolle), ndryshon pak.

Në këtë rast, në fakt, egoja është një version i sëmurë i vetë-realizimit, i tërhequr nga magneti që është egoizmi. Pikërisht kjo është forca e brendshme që ne duhet të mësojmë për të kontrolluar, edukuar dhe përcjellë.

Cilado linjë mendimi që ne marrim në konsideratë, qoftë qasja frojdiane apo ajo e përvijuar nga filozofitë Lindore, ekziston një fije e përbashkët dhe është nevoja për të edukuar egon, për të modifikuar disqet e saj dhe për të “thyer” ato forca të pashëndetshme që e mbulojnë, për ta bërë atë të ndritshme, më të dobishme dhe të sintonizuar me rritjen tonë personale.

“Egoja jonë mund të shndërrohet në një pengesë për punën tonë. Nëse fillojmë të besojmë se është e madhe, kjo bindje është vdekja e krijimtarisë sonë”. -Marina Abramoviç-

Kurthet e egos

Çelësi i mirëqenies, ai që favorizon vetë-përmbushjen dhe një ndjenjë autentike lumturie, qëndron në ekuilibër dhe për ta arritur atë, ju duhet të vendosni egon në dietë.

Ne mund të bëjmë me egon atë që bëjmë me ushqimin. Shpesh ne vetë biem në kurthin e një diete të sëmurë, ku yndyrna të ngopura përfundojnë duke shkaktuar inflamacion dhe duke na shkaktuar të fryrje. Nga ndjenja e ngopjes, rritet uria nervore.

E njëjta gjë ndodh me egon, ku ankthi i shkaktuar nga lavdërimi, njohja, miratimi ose janë në të ushqejnë një vetëvlerësim të rremë që shkakton gjithmonë uri. Vetëm se gjithë kjo, në kërcënimin më të vogël “shpërbëhet”. Ne kemi nevojë për të bërë muskujt tanë, ne kemi nevojë për të trajnuar vlerat tona psikologjike përmes përulësisë, vendosmërisë dhe fleksibilitetit psikologjik. Prandaj është e domosdoshme të identifikohen kurthet e egos që përsëriten te shumë prej nesh.

Dua të jem gjithmonë i drejtë

Disa njerëz janë kështu, nuk ka rëndësi nëse e vërteta e zhveshur dhe e papërpunuar u del. Në çdo rrethanë, moment ose gjendje, ata pretendojnë të jenë gjithmonë të drejtë. Për këtë arsye, gjithmonë vendosin peshoren në favor të tyre, ata nuk hezitojnë të miratojnë strategjitë nga më të ndryshmet (dhe të dëmshme).

Egoja në këto rrethana nuk ndihmon askënd. Ky është një kurth që jo të gjithë mund ta njohin dhe kufizojnë.

Pse nuk veprojnë të tjerët si unë dhe si pres?

Në njëfarë mënyre, ne të gjithë kemi këtë ndjesi: atë të dëshpërimit kur shohim se njerëzit që ne vlerësojmë nuk sillen ose nuk bëjnë atë që do të kishim pritur. Pretendimi se ata që janë pjesë e rrethit tonë të dashurisë veprojnë gjithmonë ashtu siç dëshirojmë, është një nga kurthet e egos, si dhe një burim vuajtjesh.

Idealja, në këto raste, është të shmanget vetë-rregullimi, të vendosë kufizime në qenien e vet dhe t’i lejojë të tjerët të bëjnë të njëjtën gjë. Sepse respektimi dhe madje dhënia e një vlere të caktuar për faktin se të tjerët veprojnë sipas parimeve dhe dëshirave të tyre është gjithashtu një akt respekti dhe rritjeje personale.

Ndjeheni përgjithmonë i paplotë

Nëse do kisha një shtëpi më të madhe, do të isha i lumtur. Nëse do fitoja pak më shumë, mund të blija atë copë të re të asaj marke të veçantë. Nëse do kisha një partner të dashur dhe që do më trajtonte si një mbretëreshë, jeta ime do të ishte e përsosur.

Duke menduar me kujdes, “mungesa” është një pjesë aktive e shoqërisë sonë. Ne kurrë nuk ndihemi të plotë apo të kënaqur. Ne gjithmonë humbasim diçka, ne gjithmonë e theksojmë atë detaj që nëse do të kishim, do të na jepte lumturi të madhe. Megjithatë, kur kemi sukses në marrjen e asaj gjëje që na mungon, kënaqësia e marrjes së saj bie së shpejti dhe ne vendosim shpresat tona në diçka tjetër, në një dimension tjetër, në një person tjetër.

Nevoja për të marrë miratim

Të gjithë duhet të ndihen të pranuar. Në thelb ne kalojmë nëpër skenarë shoqërorë në të cilët bashkëjetesa është gjithnjë e më e “lëngshme” dhe plot kuptim, nëse pranojmë njëri-tjetrin. Pra, këtu – siç thamë në fillim – çelësi është në ekuilibër. Ndjenja e pranimit është në rregull, por fiksimi në vetvete për të patur gjithmonë miratimin e të tjerëve nuk është aspak i shëndetshëm dhe i vendos zinxhirët në duar të lirisë sonë dhe përmbushjes personale.

Ndonjëherë egoja, me nevojën e saj për të marrë miratimin, duhet të “vihet në dietë”; ajo duhet të humbasë peshë deri sa të jetë në gjendje të marrë vendime pa kërkuar leje nga askush.

“Egoizmi është burimi i të gjitha fatkeqësive”. -Thomas Carlyle-

Ndihem inferior (ose superior) ndaj të tjerëve

Kurthet e egos nuk manifestohet vetëm përmes abuzimit, nëpërmjet egoizmit të atyre që duan gjithnjë e më shumë, atyre që e konsiderojnë veten superior ndaj të tjerëve ose kanë më shumë nevojë se të tjerët. Edhe shkëmbinjtë që pengojnë rritjen personale janë pjesë e atij grupi ndjenjash që i referohen mungesës.

Të ndjerit inferior ndaj të tjerëve, duke perceptuar përpjekjet tona si të kota, kur pjesa tjetër e botës është më e mirë se ne në pothuajse çdo gjë, gjithashtu shkakton vuajtje. Dhe kjo sepse ekziston edhe egoja “anoreksike”; ajo e bënë mendjen të sëmurë, na kufizojnë dhe na kthen në hije të zbehta.

Për këtë arsye, nuk është e dëmshme të kujtojmë se integriteti i një personi nënkupton një ego që mund të mbrojë veten pa rënë në grackën e ekseseve. Ne po flasim për një vetëbesim të përqendruar në vetvete, të fortë, që di të vlerësojë veten, por që është gjithashtu i respektueshëm ndaj të tjerëve.

Kurthet e egos janë këto prita në të cilat ne shpesh humbim një pjesë të dinjitetit tonë dhe vetëvlerësimit. Egoja është ai njeri i vogël që jeton brenda nesh dhe që na pëlqen të na helmojë me kërkesa të padobishme, me zhurmën e vazhdueshme të gjeneruar nga “Dua këtë, e humba këtë, nuk mund ta përballoj këtë, e urrej këtë tjetrën”.

Ne duhet të mësojmë ta heshtim atë zë aq të bezdisshëm dhe hap pas hapi të njohim strategjitë e saj në mënyrë që të jemi në gjendje të shpjegojmë dinamikën e egos tonë dhe ta drejtojmë në favorin tonë. Egoja nuk duhet të jetë kurrë një pengesë; ajo duhet të jetë një aleate e përulur, e mençur dhe e fokusuar, duke na ndihmuar të rritemi më shumë çdo ditë.

Burimi / lamenteemeravigliosa.it

Artikuj të ngjashëm