Thuhet shpesh se dashuria është ndjenja më irracionale që ekziston: është pasion, çmenduri dhe obsesion… Dhe si e tillë, vuajtja është një pjesë e pashmangshme e këtij emocioni kaq njerëzor dhe kaq verbues.
Por dashuria nuk duhet të jetë kurrë e verbër, ne kurrë nuk duhet të fillojmë një marrëdhënie me një sy të lidhur ose me vetëvlerësimin tonë në xhepin e dikujt tjetër.
Ju duhet të ndërtoni një dashuri të ndërgjegjshme, të pjekur dhe të përgjegjshme . Dhe është e rëndësishme të mos harroni kurrë se kushdo që ju do nuk do t’ju lëndojë. Kushdo që ju do me integritet dhe respekt, do të kërkojë t’ju bëjë të lumtur në çdo kohë.
Dashuria që di të ndërtohet çdo ditë na bën të lumtur
Mendoje dashurinë si një flakë të vogël që e gjen… që të gjen ty. Është një zjarr që na ndriçon dhe na ngushëllon, por që duhet ta ndezim çdo ditë për ta ruajtur, për të na mbështjellë me më shumë intensitet dhe përsosmëri me dritën e tij, me nxehtësinë e tij, për të na bërë edhe më të lumtur.
Dashuria duhet dhënë me pjekurinë e dy njerëzve të kompletuar, që nuk e ndërtojnë marrëdhënien me sakrifica, por me veprime të sinqerta që forcojnë lidhjen, që zhvendosin egon për t’i dhënë përparësi çiftit.
Nëse pranojmë idenë se dashuri do të thotë të vuash , do të jemi shumë më lejues që në fillim për disa gjëra: tërheqje, kufij, manipulim dhe egoizëm.
Ne mund të shqetësohemi për personin tjetër dhe të vuajmë për mirëqenien e tij në rrethana të caktuara. Megjithatë, kjo lloj vuajtjeje nuk ka të bëjë fare me kontrollin, manipulimin dhe xhelozinë për të cilat ne besojmë se janë pjesë e “dashurisë” së vërtetë.
Kushdo që thotë se të do sot dhe të lë nesër për t’u kthyer pas disa ditësh, nuk të do: ai të lëndon.
Dashuria nuk është justifikim, nuk është të kërkojë qortim apo ironi atë që lëndon me fjalë. Asgjë nga këto nuk na bën të lumtur dhe asnjë nga këto nuk do të vinte nga një zemër që njeh respekt, që di se çfarë është dashuria e vërtetë, e pjekur dhe e përgjegjshme.
Të duash është të gëzohesh sepse personi tjetër ekziston. Të duash dikë do të thotë të ndjesh gëzim brenda dhe të kërkosh ta bësh tjetrin të lumtur çdo ditë.
Duhet të jemi të qartë se ndonjëherë dashuria nuk është e përjetshme . Prandaj, kini kujdes që të mos jepni gjithçka për asgjë në këmbim, prireni për rritjen tuaj personale, mos lini mënjanë punën, ëndrrat dhe miqtë… Mos lini pas atë që ju përcakton, ose në një moment të caktuar lejoni që të humbni gjithçka.
Dashuroni pa qenë të varur: varuni nga vetja, por kurrë mos ndaloni së ndërtuari dashurinë në çdo detaj ,për të inkurajuar çdo gjest, çdo fjalë. Krijoni por inkurajoni vetëvlerësimin, identitetin tuaj…
Ofroni veten në liri dhe integritet , pa frikë, pa urrejtjen e së djeshmes, pa pasiguri që të tjerët duhet t’i zgjidhin për ju. Jini të guximshëm dhe tregoni guxim për atë që dëshironi, dhe ajo që dëshironi është të jeni të lumtur dhe jo të lënduar.
Dashuria e vërtetë përfshin rritjen së bashku në kohë të vështira. Është dëshirë dhe mirëkuptim, është të mbijetosh me miqësi, të shijosh pasionin dhe të ndërtosh një bashkëfajësi të thjeshtë , pa mjeshtëri apo gënjeshtra.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
