Në heshtjen e natës, një tingull i butë ecën përmes errësirës, hapa të zbutur dhe frymëmarrje të ngulfatura që shuhen në ajër. Ata kalojnë male, kufij, tela me gjemba. Kalojnë gjithë rrugën ballkanike, duke u përballur me pengesa dhe vështirësi. Dhe, në fund, arrijnë në Trieste, qytetin e fundit që i pret para një bote të panjohur.
Dita nis që nga agimi, kur Lorena dhe Gian Andrea, një çift i zakonshëm italian, janë gati për të pritur ata që vijnë. Qielli është i pastër, pa asnjë re, dhe ata buzëqeshin me ngrohtësi tek shohin migrantët që i afrohen, të lodhur nga një udhëtim i pafund, por plot shpresë për të ardhmen. Ky është një moment që përsëritet çdo ditë, një moment i thjeshtë, por tepër i rëndësishëm për ata që janë në kërkim të një strehimi dhe shprese.
Mikpritja dhe kujdesi i paçmuar i Lorena dhe Gian Andrea
Lorena, me duar të buta dhe një shpirt të madh, fillon me një telo të shtrirë mbi një pankinë, ku ka ngritur një konsultore improvizuar. Ajo është aty për të dëgjuar, për të ngushëlluar, për të ofruar një kënd të sigurt në mes të një bote të panjohur dhe të pasigurt. Kujdesi emocional është gjithçka që ofron ajo: duke dëgjuar histori të dhimbshme, duke ngushëlluar shpirtërat e braktisur, dhe duke riparuar zemra të thyer.
Për të mbështetur ata që janë të lodhur dhe të trishtuar, ajo ofron ushqime të thjeshta, por të ngrohta: saksi me rize dhe curry, vezë të ziera, bukë, fruta të thata dhe dath. Ky është një ritual i përditshëm i dhënies dhe bujarisë që sjell një ngrohtësi të jashtëzakonshme për ata që ndihen të humbur. Ndërkohë, Gian Andrea, burri i saj, një ish-profesor filozofie, është i angazhuar për të përkujdesur për migrantët me nevojë për ndihmë fiziologjike. Ai mirëpret nga 20 deri në 30 persona në një kohë, dhe ndonjëherë, kur fluksi i të ardhurve është i madh, ai pranon edhe më shumë se 100. Riparon këpucët e thyer, ndryshon lacet e këpucëve, dhe ofron kujdes për këmbët e përflakura dhe të dëmtuara nga udhëtimi i gjatë dhe i mundimshëm. Ai examinon shenjat e shkallës, pneumonisë dhe sëmundjeve të tjera që shpesh janë të lidhura me kushtet e këqija të udhëtimit. Ai nuk ndalet këtu: disinfekton, fashon plagët dhe siguron që çdo migrant të marrë kujdesin që i duhet për të mbijetuar.
Solidariteti i komunitetit dhe bashkëpunimi i palodhur
Bashkë me Batim, një kebabxhi nga sheshi, dhe me ndihmën e shumë vullnetarëve, Trieste është shndërruar në një hapësirë të gatishmërisë dhe solidaritetit. Batim kontribuon çdo ditë me ushqim, duke ofruar pule dhe sandviçë për ata që janë të uritur pas një udhëtimi të gjatë dhe të vështirë. Përveç tij, skautët nga Emilia, parrokianët nga Treviso, dhe familjet nga Milano sjellin gjithashtu ushqime, veshje dhe batanije, duke u ofruar migrantëve gjithçka që mund të kenë nevojë.
Caritas-i lokal ka ngritur një shtëpi pritjeje me 25 shtretër, një dhomë pritjeje me 70 kolltuqe, dhe ka ofruar gjithashtu pije të ngrohta, si dhe shërbime mjekësore dhe ligjore. Ky është një bashkëpunim i vërtetë, ku secili ofron diçka – një dorë që shtrihet pa kërkuar asgjë në këmbim. Çdo akt i vogël ndihme është një shenjë e madhe e humanizmit dhe mirëkuptimit.
Gian Andrea, gjithashtu, është një mësues dhe mentor për vullnetarët e rinj: skautët, studentët dhe kalimtarët që ndalojnë për t’u bashkuar dhe për të ndihmuar. Ai nuk është vetëm një mjek, por gjithashtu një udhëheqës që i mëson të tjerët si të ofrojnë ndihmë me dashuri dhe përkushtim.
Ndërsa ditët kalojnë…
Pas çdo dite, Lorena dhe Gian Andrea ulen së bashku në shkallët e stacionit të trenit. Ata dëgjojnë historitë dhe lutjet e njerëzve përreth tyre. Një vullnetar tregon fotot e fëmijëve të saj, ndërsa një djalë egjiptian flet për motrën e tij që ka mbetur pas në shtëpi, duke shpërndarë dhimbjen dhe nostalgjinë për ata që kanë mbetur prapa.
Në fund të ditës, Lorena dhe Gian Andrea mbledhin gjithçka që kanë përdorur gjatë ditës dhe i fusin në trolley-n e tyre të gjelbër. Ajo që kanë dhënë gjatë ditës është më shumë se një ndihmë materiale – është një mësim jete, një mundësi për të ndihmuar dhe për të ndryshuar botën e dikujt. Ata janë aty për të siguruar që ata që arrijnë të ndihen të pranuar dhe të kuptuar. Mikpritja është shkolla më e madhe e jetës për ta, një mësim që nuk jepet me fjalë, por me shikime dhe buzëqeshje të sinqerta, që shpesh shërojnë më shumë se mijëra fjalë.
Një hapësirë e pritjes dhe shpresës
Trieste ka ndryshuar: nuk është më një qytet i zakonshëm, por një shkollë e jetës ku dhënia dhe ndihma janë më shumë se thjesht veprime të përditshme. Ajo është një hapësirë e mikpritjes, një vend ku individë të ndryshëm, me besime dhe kultura të ndryshme, bashkohen për të ofruar një mundësi të re dhe për të dhënë një pjesë të zemrës së tyre.
Lorena dhe Gian Andrea janë shembuj të fuqishëm të asaj që mund të arrihet kur njerëzit i japin veten për një qëllim më të madh se vetja e tyre – një qëllim që është mikunpritës, human dhe plot dashuri. Dhe kështu, çdo ditë është një fillim i ri për ata që e kanë nevojën më të madhe.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
