Carl Gustav Jung njëherë tha “Nuk jam ajo që më ndodhi, jam ajo që zgjedh të bëhem”. Ky aforizëm i thjeshtë është shumë shpjegues i mentalitetit tipik të viktimës. Kjo është një sjellje që ne të gjithë përdorim, dhe që shërben për të na bindur që të mos fajësojmë veten drejtpërdrejtë kur diçka nuk shkon siç do të dëshironim. Në këtë drejtim, përkufizimi në Wikipedia është si vijon:
“Mentaliteti i viktimës është një tipar i fituar (i mësuar) i personalitetit në të cilin një person tenton ta shohë veten si viktimë e veprimeve negative të të tjerëve dhe të sillet sikur të ishte ashtu, edhe në mungesë të provave të qarta. Varet nga proceset e zakonshme të mendimit dhe atribuimi.
Termi përdoret gjithashtu në lidhje me tendencën për të fajësuar fatkeqësinë e vet mbi keqbërjet e dikujt tjetër, i cili gjithashtu referohet si viktimë.
Mentaliteti i viktimës mësohet kryesisht, për shembull, nga anëtarët e familjes dhe situatat gjatë fëmijërisë. Kontraston me tiparet psikologjikisht të studiuara më mirë të neurotizmit. Neurotizmi mund të përkufizohet si paqëndrueshmëri e përgjithshme emocionale ose një tendencë përgjithësisht e rritur për të përjetuar emocione negative. Psikotizmi karakterizohet nga armiqësi dhe agresion.
Ajo që mentaliteti i viktimës, neurotizmi dhe psikotizmi kanë të përbashkët është një frekuencë relativisht e lartë e gjendjeve negative emocionale si zemërimi, trishtimi dhe frika”.
Në thelb është fenomeni ku të gjithë kërkojmë justifikime duke fajësuar të tjerët në vend të vetvetes ose veprimeve tona. Është një mënyrë si çdo tjetër për të lehtësuar veten nga pesha e pamjaftueshmërisë sonë. Padyshim, megjithatë, kjo është një mënyrë e gabuar që nuk bën gjë tjetër veçse kompromenton të ardhmen tuaj.
Disa kundërshtime që kërkoni shpesh
Tashmë e di se çfarë jeni duke menduar, por nuk është aspak e shëndetshme, kështu që le të rregullojmë disa gjëra.
“Por këto ngjarje më kanë ndodhur vërtet, nuk mund t’i harroj”.
Sigurisht që ju kanë ndodhur, madje nuk keni pse t’i harroni. E vetmja gjë që duhet të bëni është të kuptoni që keni një zgjedhje: të vazhdoni të ankoheni ose të vini në dyshim aftësitë tuaja dhe të përballeni me sfidat për të arritur suksesin që dëshironi. Çfarëdo padrejtësie ju kanë bërë, përdorini si një motivim për të bërë më të mirën dhe për të qenë më të fortë dhe për të mos ju ardhur keq për veten.
“Njerëzit e suksesshëm kanë një jetë të lehtë, ata nuk e njohin luftën time / nuk e dinë luftën e vërtetë”.
Ndoshta po, ose ndoshta jo. Nuk është e mundur të përgjithësohet në këto raste. Sigurisht që do të ketë njerëz të suksesshëm që janë rritur në një mjedis arsimor që ua lehtëson atyre jetën dhe i bën ata që janë sot, por ka edhe shumë individë të tjerë të arrirë që u është dashur të luftojnë përmes fatkeqësive për të arritur atje ku janë sot.
Pavarësisht se si të tjerët i kanë arritur qëllimet që ju dëshironi, ajo që ka rëndësi është vetëm rruga juaj. Të thuash se dikush nuk e ka merituar pozicionin që ka marrë, nuk do të të ndihmojë të realizosh arritjen tënde. Është e vërtetë që, sigurisht ka njerëz që nuk meritojnë të jenë aty ku janë, megjithatë nuk duhet të jetë përpjekja juaj për t’i diskredituar për të përmirësojë ndërkohë situatën tuaj personale.
“Pse, nuk kam të drejtë që, ata që më kanë bërë padrejtësi të largohen, apo jo?”
Mund të duket paradoksale dhe e padrejtë, por sa herë që shpenzoni energji duke menduar për hakmarrje, ju po i pakësoni këto energji nga mendimet pozitive që në të vërtetë mund të përmirësojnë jetën tuaj.
Edhe nëse arrini të ndëshkoni dikë që ju ka bërë padrejtësi në njëfarë mënyre, nuk do të merrni atë që dëshironi: prishja e ditës së një personi nuk do të përmirësojë tuajën. Është shumë më mirë të përqendroni të gjithë energjinë në përmirësimin personal, në rritjen e aftësive dhe cilësive tuaja pozitive. Në këtë mënyrë do të jeni në gjendje të arrini suksesin që meritoni.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Apri la Mente
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
