“Tani dimri i pakënaqësisë sonë është shndërruar në një verë të mrekullueshme, falë këtij dielli. Dhe të gjitha retë që notonin në dritaret tona tani janë varrosur në thellësitë e detit.” Është e habitshme se si këto vargje të mrekullueshme të shkruara nga Shekspiri në fund të viteve 1500 janë aq aktuale sa duken të shkruara tani për të treguar atë që po përjetojmë sot me luftën në Ukrainë..
Të gjitha frikërat, ankthet, shqetësimet për ata që ikin nga lufta dhe për po afrohet, makthi i rrezikut atomik që shoqëroi dimrin tonë, që sapo ka kaluar, janë zhdukur, janë shkrirë si bora në diell, janë varrosur nën rërë dhe mes dallgëve të verës sonë skëterrë, më të nxehtë të shekullit, padyshim deri vjen tjetri. Shekspiri tregoi ngritjen dhe rënien e Richard III, në tragjedinë homonime të hapur nga vargjet e mësipërme, një njeri aq i fiksuar pas pushtetit dhe ambicieve të tij, saqë punësoi dhe pagoi një fallxhore për të përhapur profeci të rreme dhe për të nxitur mbretin të eliminonte kundërshtar i fronit, për t’u bërë, në sytë e të gjithëve, pronari legjitim i tij. Dhe çfarë tjetër është e gjithë kjo nëse jo propagandë, lajme të rreme dhe polarizim para letrave? Lufta që po bëhet ende, por që po e varrosim ditë pas dite pushimi, nën çadra, pendë, pushkë e syze, është lufta e propagandës, e polarizimit, e gënjeshtrës së ndërtuar si e vërtetë, të cilën po e humbim dalëngadalë. pamje e, sezon pas sezoni. E vërteta, jo vetëm lufta.
Jemi kaq të varur nga e gjithë kjo sa humbasim sensin e kohës, nuk dallojmë të renë nga e vjetra, të largëtin nga e afërta; ne jemi të pushtuar çdo ditë nga kaq shumë imazhe dhe lajme, qofshin të vërteta apo të rreme, saqë nuk e kuptojmë më domethënien e tyre, saqë humbasim aftësinë tonë për të empatizuar, për t’u prekur, për të lëvizur me dhembshuri ndaj atyre që janë më keq se ne, sepse kaq shumë nesër do të vijë diçka e re, dikush që do të jetë edhe më keq kështu që pse të shqetësoheni? Nuk kemi më kohë për të asimiluar asgjë. Dhe për më tepër – siç ndodh çdo vit për aq sa mbaj mend – me afrimin e gushtit, gjithçka mbyllet dhe ndalet: politika, krizat që zgjidhen para ose pas gushtit, qepenat e dyqaneve dhe, me sa duket, perceptimi ynë për botën e jashtme. është gjithashtu dukshëm.
Duke cituar të pavdekshmin Pozzetto: “Ti u mbylle brenda”. Edhe nëse jemi ne ata që qëndrojnë jashtë. Sigurisht që nuk mendoj se asgjë që bëjmë apo themi do të ndryshojë valën e luftës: as nëse shpërndajmë dhe postojmë me obsesion foto të masakrave të civilëve (të cilat vazhdojnë të jenë aty çdo ditë, pavarësisht festave), as nëse vazhdojmë të bëjnë sikur nuk janë aty, për të injoruar totalisht luftën që mesa duket nuk shkon me pushime. Unë sigurisht nuk jam më i mirë se ata që nuk u interesojnë vetëm sepse flas për këtë, jam i prekur, i shpjegoj dhe i jap përgjigje djalit tim dhe vajzës sime që takojnë fëmijë ukrainasit më pyesin nëse lufta ka mbaruar dhe pse kemi harruar atë. Unë nuk jam më i mirë se askush, sepse në fund të fundit fjalët e mia nuk do të lëvizin ndërgjegjen e atyre që vendosin për fatin e luftës dhe ndoshta do të shërbejnë vetëm për të qetësuar ndjenjën time të fajit dhe pafuqisë.
Por … ka një të vogël, por në fund të kësaj pjese “të padobishme”. Edhe pse është e vërtetë që historia paraqitet vazhdimisht si gjithmonë e barabartë me vetveten, siç na mëson poeti me vargjet e tij të mrekullueshme, dhe se njerëzimi është gjithmonë aty, buzë humnerës, është gjithashtu e vërtetë se përtacia nuk të çon askund, por nga vetja, dhe se ndonjëherë fjalët kanë arritur në fakt të ndryshojnë botën. Sigurisht, ky nuk është rasti edhe pse – gjithsesi i vogël dhe i fundit – nëse u përgjigjemi vajzave dhe djemve tanë, djemve tanë dhe vajzave tona, atyre që janë thjesht shumë më të rinj se ne, nëse përpiqemi të mos pretendojmë se asgjë para tyre, nëse vazhdojmë të flasim për atë që ka ndodhur në Ukrainë, dhe në Siri për më shumë se dhjetë vjet, dhe në Kurdistan, dhe në Afganistan, dhe në Libi, dhe në Jemen, dhe në Mianmar, dhe në Palestinë, etj. ., etj., atëherë ndoshta pavetëdija totale, injoranca dhe indiferenca nuk do të ishin më të dëmshme sesa komunikimi i brishtësisë, hutimit tonë. përballë tmerrit që na rrethon, që do t’i mësonte se jemi të aftë të kuptojmë dhimbjen e të tjerëve dhe të dëshirojmë t’i japim fund, përtej frikës se ajo dhimbje do të bëhet edhe e jona.
Dhe ndoshta do të ndodhë që një ditë djemtë dhe vajzat do të mësojnë nga gabimet e baballarëve dhe nënave të tyre dhe djemtë e vajzave të djemve do të mësojnë nga gabimet e tyre dhe kështu me radhë derisa, ndoshta, të vijë një kohë kur të ketë vetëm njerëz më të mirë … por ndërkohë, nëse nuk u tregojmë gabimet dhe tmerret tona, e gjithë kjo, pa asnjë ndoshta, nuk do të ndodhë kurrë. Me thënë se do të përgatis çantën për në det sepse në fund të fundit nuk jam më i mirë se askush.
Përgatiti K.I / Burimi www.fanpage.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
