A ka trokitur ndonjëherë dashuria në derën tuaj dhe keni dyshuar nëse do ta hapni apo jo? Ndoshta nuk ishe i sigurt se ishte vërtet dashuri. Nuk është gjithmonë e lehtë ta njohësh atë. Por si të jesh i sigurt? Me këtë histori ju tregojmë se është e mundur të hutoheni kur bëhet fjalë për dashurinë, por se ka disa shenja që mund të na ndihmojnë të kuptojmë nëse po bëjmë përpjekje për të mbjellë dhe ujitur diçka që nuk është lule.
“Camilla jetonte në shkretëtirë dhe nuk kishte parë kurrë një lule. Një ditë hapën një dyqan lulesh në shkretëtirën ngjitur. Kishte edhe zarzavate, por kjo nuk i tërhoqi vëmendjen Camilla-s. Vetëm lulet e lanë të shtangur atë: më në fund ajo mundi të zbulonte se çfarë do të thotë të admirosh dhe të nuhasësh një të tillë! Sipas familjarëve të saj që jetonin në fshat, nuk kishte asnjë ndjenjë të tillë në botë. Ajo pa me kujdes katalogun e luleve të stinës dhe u magjeps nga një lule me petale shumë të holla, në tonalitete të kuqe-vjollcë, e cila mbinte nga një lloj krizali me gjethe jeshile. “Ah, sa e bukur është kjo lule, por sa emër të keq që ka”, mendoi Camilla, duke lexuar se ishte një gjembaç.
Camilla kishte turp të kërkonte lulen e saj
Kur ajo mori në telefon për të bërë porosinë, i vinte turp ta thërriste lulen me emër dhe të thoshte “Dua një gjembaç”, pastaj e përshkroi atë. Në më pak se gjysmë ore, lajmëtari mbërriti me devenë e tij dhe i dha asaj një qese letre.
Camilla nuk e dinte, por dërguesi nuk i kishte sjellë një gjembaç, por një angjinar. Ajo afroi hundën, por nuk ndjeu asnjë aromë mbështjellëse. Petalet e saj, në vend që të ishin delikate, ndiheshin të vrazhda dhe të ftohta. Pavarësisht kësaj, donte ta fuste në ujë duke menduar se ndoshta ishte çështje kohe dhe lulet e purpurta do të dilnin nga “krizali” i tyre.
Ishte një javë shumë e trishtuar për Camilla-n, pasi ajo vëzhgonte “lulen” e saj çdo ditë, por pa që asgjë nuk ndryshonte, absolutisht asgjë. Megjithatë, një ditë tragjike ndodhi diçka: angjinarja filloi të përkeqësohej.
“Si mund të thonë familja dhe miqtë e mi se të kesh një lule është e këndshme nëse më ka shkaktuar vetëm shqetësim dhe trishtim?” pyeti Camilla.
Vajza me një ceremoni të shkurtër varrosi atë që kishte mbetur nga angjinarja në shkretëtirë. Me kalimin e ditëve, ajo u shërua dhe vendosi të provonte një lule tjetër. “Ndoshta një më rezistente do të më bëjë të lumtur”, mendoi përpara se të shfletonte katalogun.
Një përpjekje e re pas dështimit të parë
Camilla gjeti një lule, gjithashtu me petale lejla, e cila, sipas përshkrimit, ishte shumë rezistente ndaj temperaturave të larta dhe të ulëta. Quhej lakra dekorative. Megjithatë, edhe në këtë rast emri tingëllonte si i shëmtuar, kështu që ajo përsëri ia përshkroi lulen shitësit përmes telefonit. Brenda 20 minutash, dërguesi i etur i dha asaj një zarf, duke pyetur veten pse vajza do t’i paguante gjysmë shkretëtire për një lulelakër të thjeshtë.
Në të vërtetë, nga përshkrimi, shitësi me pakicë kishte kuptuar se Camilla donte një lulelakër ngjyrë vjollcë dhe, duke qenë se nuk kishte parë kurrë një lule, mendoi se ishte një fazë e lakrës përpara se “myshku i purpurt” i saj të shndërrohej në petale.
Edhe një herë e futi bimën në ujë për ta mbajtur gjallë, por pati efektin e kundërt: lulelakra u kalb dhe filloi të lëshonte një erë të përzier. “Oh, kjo është e tmerrshme!”, bërtiti Camilla ditën kur tenda e saj u mbush me atë erë. Vajza i varrosi perimet në shkretëtirë – pa ceremoni – dhe thirri motrën e saj më të madhe që kishte punuar në një kopsht kur ishte e re.
Si të njohim një lule?
“Ato nuk ishin lule,” e siguroi motra e saj. “Nuk e di se çfarë ishin, por nuk ishin lule. Një lule njihet sepse është padyshim e bukur dhe ka erë të mirë me siguri të plotë. Kështu është, gjithmonë. Nëse nuk kujdeseni për të, në këtë rast, sigurisht që kalbet”, vazhdoi ajo. E mbylli bisedën me një paralajmërim: “Kur të shihni një lule, sigurisht që do ta njihni”. Muajt kalonin dhe Camilla iu përkushtua gjërave të tjera, iu përkushtua hobeve dhe miqve të vjetër. Kur ajo pothuajse kishte harruar historinë e luleve, dikush trokiti në derën e saj.
Lulet mbërrijnë gjithmonë… pa paralajmërim
Ishte dërguesi. Ai sapo kishte dorëzuar disa bimë në një tendë ngjitur dhe mendoi t’i kthente një nder, sepse kishte kohë që Camilla kishte bërë një porosi. Nga çanta e devesë djali mori një manushaqe të mbjellë në një vazo të vogël qeramike. Camilla u mrekullua: “Kjo, kjo… është një lule!”, bërtiti ajo teksa e vëzhgoi nga afër dhe thithi aromën e saj. “Është unike, lëvizëse, sikur e nuhasim ne jemi një në vend të dyve”, tha ajo.
Lajmëtari buzëqeshi dhe, ndërsa hipi mbi devenë e tij, u gëzua që nuk i kishte sjellë Camilla-s panxharin që fillimisht kishte planifikuar t’i jepte.
Mesazhi i kësaj historie është i qartë: dashuria nuk i grin fjalët, ka ose nuk ka dyshim. Dashuria vjen pa paralajmërim dhe mbushet me lumturi. Gjithçka që duket, por që na bën të dyshojmë, nuk kemi nevojë dhe sigurisht që është shumë ndryshe.
*Rrëfimi nga origjinali i Mar Pastor
Burimi lamenteemeravigliosa
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
