Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Skeptikët, ata që nuk besojnë, mendojnë se është e vështirë për t’u gjetur, por ajo ndryshon nga forma dhe ngjyra, është e paralizuar dhe e transformuar, kështu që ne nuk e kuptojmë nëse kontribuon në jetën dhe lumturinë e fqinjëve?!
Pa to ajo nuk jeton, nuk rritet, nuk merr pranverë.
Gjithmonë e fshehur pranë nesh, e padukshme me maskën e thjeshtësisë, është e humbur në mënyrë që të gjithë ta kërkojnë marrëzisht.
Shumë lule përpiqen të duken si ajo në mënyrë që të mashtrojnë naivët dhe të mashtrojnë injorantët. Ato kopjojnë formën, imitojnë strukturën dhe pretendojnë bukurinë e saj. Por ato kurrë nuk mund t’i afrohen erës së saj. Kur dikush e gjen, do të thahet nëse transplantohet larg kopshteve të luleve të lumturisë së të tjerëve. Për shkak se vetmia e than, egoizmi i nxin petalet, pasuria i shkul rrënjët.
Të urtët do t’ju thonë se ajo mban erë vetëm kur e lini të shpërndajë e lirë polenin e saj në të gjithë botën. Vetëm atëherë aroma e saj tretet kur shpon zemrat e atyre që e rrethojnë. Dhe këto zemra revoltohen, edhe shqisat që e rrethojnë revoltohen. Dhe Zoti gëzohet kur e kupton se kjo lule reflekton këtë lumturi të përbashkët dhe jo vetëm kënaqësinë e të zotit të saj.
Por shumica e njerëzve nuk dinë si të kujdesen për të. Dhe kur arrijnë ta zbulojnë, veprimet e tyre e ndotin atë. Ndonjëherë e ndiejnë se ndizet në mendjet e tyre, duke pulsuar si një mendim fëminor dhe mendojnë se ajo kërkon shumë, në mënyrë që të rilindë. Por kjo anashkalohet nga dashuria, e cila nuk kërkon asgjë. As veten… Ata kanë frikë t’i lënë të tjerët ta afrojnë, përndryshe e shkelin. E kufizojnë atë në kavanoza egoizmi dhe sera të arrogancës. Vënë roje për ta ruajtur: njerëz të tjerë, dashuri, para, fama, arrogancë. Ata kanë frikë se mos u kalon koha pa e gjetur dhe nëse e gjejnë ndonjëherë, nuk do ta humbasin.
Por, shqetësimi e vret lumturinë. Dhe përpjekja për ta pushtuar zhduket.
Dhe të gjithë përpiqen e përpiqen, sepse demonët ishin ziliqarë, të cilët vite më parë, panë lulen e lumturisë dhe thanë: Njëherë e një kohë, kjo lule e vogël u rrit në Parajsë. Dhe sot ajo mbart kujtesën e saj. Kjo është arsyeja pse lumturia është e përulur dhe një bekim për ata që e kuptojnë se ajo lulëzon vetëm pranë luleve të lumturisë së të tjerëve.
Dhe mallkimi u la të thahej rëndë nëse një sy me qëllim të keq e sheh atë dhe ta lëndojë nëse dikush shkon me mashtrim për ta marrë.
Pra, nëse edhe ju doni që gjurma e Edenit të vogël të bëhet e juaja, përpiquni ta gjeni aty ku të tjerët kanë dhembje dhe mbillni farën e saj, të cilën do e keni përgatitur me emrin e shpirtit tuaj. Dhe do të zërë rrënjë aq thellë sa masa e dashurisë suaj.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
